En al

En al moeilijk

Onweer.

Deze avond werd de stad opeens donker. Tien minuten later stonden de straten blank, kletterende de hagelstenen naar beneden en volgden donder en bliksem elkaar steeds sneller op.

Onweer.

Raar hoe iedereen daar anders op reageert: sommige mensen buiten renden alsof hun leven vanaf ging, maar we zagen ook twee jongedames rustig verder wandelend, onderwijl een babbeltje slaand. Wij zaten in de auto en lief vond het onweer “schoon” en “wijs”. Ik kromp bij iedere donderslag verder ineen. Ik heb daar namelijk schrik van. Zeer veel schrik. Ik ben mij bewust van het irreële karakter van mijn angst, maar het blijkt moeilijk te controleren. Ik probeer het op het moment zelf wel te rationaliseren en tot zekere hoogte lukt dat wel: ik hol niet gillend om hulp door de straten, hoewel ik dat wel zou willen. Maar ik voel wel mijn mag samenknijpen bij iedere bliksem en wil wegkruipen bij iedere donderslag.

Triest kind dat ik ben, bij momenten.

(Oh. Deze meneer heeft er trouwens te voet ingezeten. samen met zijn zesjarig dochter, blijkbaar.)

En al

De week.

De week zit barstensvol. Ik heb de voorbije dagen hard gewerkt om alle examens klaar en verzegeld in de kluis te krijgen, er was GB-vergadering, er was een date-night met mijn lief en er was het afsluitfeestje van het seizoen van de lunatics. En vanavond is er een award voor mini-ondernemingen, morgen de theaterbom, vrijdag ga ik mee optreden met lief en zondag is het moederdag.

Een week vol toffe dingen, en dat is maar goed ook, want volgende week beginnen de examens en dan ga ik dus voor een maand in quarantaine: het leven zal vier weken lang bestaan uit examens afnemen, verbeteren, evalueren, delibereren en proclameren.

En al

Voor het geld.

Gisterenavond hadden lief en ik een grappig gesprek toen we gingen slapen.

hij: hé, jij bent al bijna vier maanden gestopt met roken, niet?
ik: ja-ha-a. ik vind dat ik wel een cadeautje mag daarvoor.
hij: een cadeautje? Als je een *jaar* gestopt bent, dan krijg je een cadeautje.
ik: zo lang nog? Alleuh. Please buy me pretty shiny things…toe-oe.
hij: Pretty shiny things? Zoals aluminiumfolie?

En toen lachten wij een beetje en was het even stil. En aangezien het principe “great minds think alike” in ons geval zeker opgaat, dachten we een halve minuut later allebei aan hetzelfde.

Vroeger spaarden wij de zilveren papiertjes uit pakjes sigaretten. Want als je een kilo had en die opstuurde, dan kreeg je tienduizend frank, zo vertelde men. Nu – met onze volwassen en realistische ingesteldheid – denken wij dat dat allemaal geen waar was.
Wij hebben ze allebei nog lange tijd verzameld, maar geen van beide is ooit aan een kilo geraakt. Iemand van jullie wel? En naar welk adres heb je die brol dan opgestuurd? En heb je dan echt veel geld gekregen?

En al

Pijn.

Deze ochtend wakker geworden met brandende pijn in mijn onderrug. Een gevolg van de verkeerde beweging die ik gisterenmiddag heb gemaakt, veronderstel ik.
Het straalt uit naar mijn rechterbeen, tot aan mijn enkel. Het soort pijn dat je hebt als je teveel hebt gesport en je spieren stram zijn, maar dan intenser. Naaldjes. En tintelingen. Als ik ter hoogte van mijn knie hard knijp, dan doet dat geen pijn: de hele zijkant van mijn bil “slaapt” precies.
Daarnet het stuur moeten afgeven aan Lief omdat ik de auto niet uit de parkeerplaats kreeg.

Methinks dat er hier een spierken serieus gekneld zit of ontstoken is.

Ik heb dan maar een beetje voltaren geslikt. En ik ga nu nog wat platliggen en tegen mijn eigen zeggen dat het nog veel erger kon.

En? Hoe valt uw extra vakantiedag mee tot nu toe?

En al

Orchidee.

Ik ben zot van orchideeën. De bloemen hebben iets ongelooflijk fragiel en sierlijk. Tegelijkertijd zien ze er een klein beetje gemeen uit, vind ik. En hoewel een orchidee er zeer teer uitziet, is het een verdomd taaie plant: wij hebben er hier in huis staan waarvan we dachten dat ze morsdood waren die nu weer bot maken.

Recent heb ik mijn hoofd gestoken dat ik een paar orchideeën met luchtwortels wil voor in de living. Ik wil dan een ijzerdraad constructie aan de muur (zoals he voor een wandlampje zou hebben) en dan moet daar een orchidee inkomen. Ik zie het al helemaal voor mij: onze woonkamer krijgt spontaan de allures van een tropisch regenwoud met die exotische dingen aan de muur. Santa Boogie wordt een kleine tijger en wij zijn altijd een beetje op reis.

Nu alleen nog lief overtuigen dat het een goed idee is en argumenten als “bloeit maar een paar maand per jaar” vakkundig weerleggen.
En uitzoeken waar die spullen te koop zijn, natuurlijk.