*Let op. Vies verhaal over uitwerpselen allerhande. *

Deze ochtend, rond een uur of vijf, komt Santa Boogie hartstochtelijk miauwen aan onze slaapkamerdeur. Lief, half slapend, staat op om de terrasdeur open te doen, zodat het beest een beetje op de daken kan ravotten. Rond zeven uur, ik pas wakker, sta ik beneden een kop koffie te maken. Opeens hoor ik een klagend, zacht gejank en voel ik een pootje op mijn voet. Daar staat Santa Boogie. Helemaal zielig naar boven te kijken. Een beetje trillerig. En onder de kaka.
Het beestje heeft blijkbaar diarree (en hij moet ook overgeven, bleek later vandaag) en ik heb hem dus voor de derde keer op minder dan een week gewassen.
Nu, uren later, is hij nog steeds superzielig. Hij ligt daar maar een beetje te liggen. En hij speelt niet. Ik ben er helemaal het hart van in.

Dat Santa Boogie de coolste en meest swingende kat is van heel Sluizeken-Ham en aangrenzende gebuurten, dat wist u al. Dat er ne serieuzen hoek af is, dat had u ondertussen ook al door.
Maar sinds een paar dagen overtreft het beest echt zichzelf: hij loopt erbij als een kleuter die net modder heeft gemaakt in de zandbak. Pottezwart. Vuil. Al zijn witte vlekken hebben een vaalgrijze kleur gekregen en zijn poten laten overal in huis vuile afdrukken achter.
De oorzaak is de roofing van onze buren. Santa Boogie mag namelijk buiten, via ons dakterras. De daken van de aangrenzende huizen zijn zijn speeltuin. Alleen spijtig dat zijn speeltuin door de warmte een beetje pek afgeeft. En dat Santa Boogie daar graag languit gaat inliggen, in de vlakke zon.

We hebben hem deze middag in de douche gestopt (voor u het vraagt: hij vond het dik ok dat douchen) om hem een beetje proper te krijgen maar echt succesvol is dat niet gebleken. Nu is hij nat en vuil.
Straks eens naar Provoost achter kattenshampoo, denk ik.

Santa Boogie en ik, wij houden een Bed-in momenteel. Gelijk John en zijn Chinese madam, lang geleden. Bij ons is het echter niet voor de vrede, maar tegen de rugpijn. Zitten aan een bureau is namelijk nogal pijnlijk vandaag.

Ik heb een Voltaren achter de kiezen, een computer voor mij, twee scripties om te lezen én ik heb net een fris glaasje water gekregen van mijn liefdevolle wederhelft.
Thuiswerken, zo heet dat, geloof ik.