Op een, naar onze normen voor een zondag, bijzonder treffelijk uur zijn wij deze ochtend al uit ons bed gerold: nauwelijks kwart na tien was het.
Dat betekent dat we we zowaar dingen kunnen doen hebben voor de middag en dat is ten huize i. en lief zeer uitzonderlijk. We hebben een fiets gekocht op de fietsenmarkt. We hebben over de Oude Markt geslenterd (afzetters dat dat geworden zijn, u houdt het niet voor mogelijk) en hebben daarna een uitgebreid ontbijt en een paar weekendkranten doorgenomen in De Brooderie. Dampende koffie, warme croissants.

Het lijkt wel een herfstzondag, vandaag.

Thuiskomen is altijd een beetje puinruimen. Zeker in ons geval: als wij tien dagen met de auto op reis geweest gaan, dan gaat het vijf dagen goed en daarna begint het te slabakken. We denken dan “bwah, het is niet zo erg dat het wat overhoop ligt, we gaan binnen een paar dagen toch weg van campings en naar chambre d’hote. En voor we het goed en wel beseffen komen we thuis met een auto waarin een bom ontploft lijkt.
Vervolgens slepen we de hele handel naar de inkomhal (oh. kijk. de auto is proper) en dan begint het puinruimen.
24 uur later en lief maakt een spaghetti in de schoongemaakte en opgeruimde keuken. Morgen stofzuig ik de rest van het huis en dan begint het nieuwe academiejaar voor uw dienaar. Maandag tweede zit!

Vandaag is een heel bijzondere dag, want de leukste jongen van de wereld is jarig. En eigenlijk is hij helemaal niet zo oud als ik altijd beweer als ik hem pest. Een beetje oud wel, maar niet heel erg oud.

Gelukkige verjaardag, lief.

On a brighter note: morgen speelt mijn lief op Dranouter. Ik vind dat heel spannend, want de combinatie festival-comedy lijkt me niet zo evident. Zeker niet zijn soort comedy, want het is een stuk dat enige intimiteit en rus vereist.

Ik ben benieuwd.

Ik ben kapot. Kleine Staf is bij ons sinds acht uur vanochtend en aangezien zowel lief als ik doodmoe waren, leek het een goed idee dat tenminste één van ons een beetje langer slapen kon. Ik dus twee uur rondgehost met de buggy in de stad: naar de bakker, naar de fruitwinkel, naar de rommelmarkt, naar de bloemenmarkt, naar de bancontact en naar de bootjes aan de Graslei. De familie Bollaert tegengekomen, die teleurgesteld waren omdat Bloch nog steeds in jaarlijks verlof is.

Het valt me op hoe sommige mensen superlief worden als je een baby bijhebt (helpen om de buggy over de dorpel te dragen, een koekje aan staf geven) en andere mensen een soort ingebakken vijandelijkheid hebben tegenover kindertjes. Staf is bijvoorbeeld in een fase dat hij veel vertelt. En soms mensen naroept met een “dada meneer!”. Ge had die mevrouw kwaad moeten zien kijken zeg.