Alles van waarde is weerloos
Het ergste aan de herfst die begonnen is, vind ik toch wel het feit dat ik op moet staan terwijl het nog midden in de nacht lijkt. Iedere vezel van mijn lijf protesteert daartegen. Ik voel mijn hersenen gewoon schreeuwen: “ZOOOOT! Het is wel nog donker é, kalle!”
Br. Vroeg opstaan. Het zal nooit mijn sterkste worden.
Ik heb nauwelijks geslapen deze nacht, tot een uur of vijf. Het scenario van vorige week had zichzelf herhaald: ik braaf naar huis om twaalf uur, Lief samen met de ridders van de nacht op café, deze keer om verjaardagen te vieren. De reden van alweer een feestje ontgaat me soms (de ene keer is het een verjaardag, dan een verhuis, dan een première, dan een afstuderen), maar het resultaat komt eigenlijk op hetzelfde neer: het wordt laat en er wordt bier gehezen (gehijst?).
Nu ben ik daar niet moeilijk in. Het is niet omdat ik moet werken, dat hij moet thuisblijven. Bovendien vertrouw ik mi amor en laat ik hem met een gerust hart het nachtleven exploreren.
Echter niet deze nacht. Want deze nacht was de hel. Het waaide behoorlijk hard, hier in de stad, en ik word daar sowieso altijd een beetje onrustig van. Omstreeks één uur toch in slaap gevallen om een half uur later wakker te schieten door een reeks luide knallen en een kat die in paniek de kamer binnenstormt. Door het raam gekeken en het enige wat opviel was: veel volk op straat voor dat uur van de nacht, vooral in het park.
Terug gaan slapen en even wakker gelegen. Omstreeks half drie: weer knallen. Rond drie uur: ruzie op straat. Om kwart na drie: meer knallen. Om half vier: bellekentrek. Om vier uur: weer ruzie. Om kwart na vier: muziek en lawaai.
Het was vreemd allemaal. Ik ben normaal gezien geen bang kind, maar ik was toch helemaal ambetant toen. En ik had gelijk toch wel een beetje schrik. Vanaf kwart na vier is het beter geworden, maar tegen dan was ik *echt* wakker en op mijn meneer aan het wachten. Waarna ik hem maar gebeld heb dat hij naar huis moest komen. Mijn stoer lief als beschermer en al.
Hij heeft gezegd dat ik een half uurtje moet rusten en heeft mij toen resoluut naar mijn bedde gestuurd. Ik heb nl. zeer slecht geslapen en zie er blijkbaar moe uit en dat is niet goed, gezien mijn oververmoeid-gedoe van vorig academiejaar.
tsk.
mij zo commanderen.
gelukkig is er draadloos internet en de laptop.
Acht oktober komt dichterbij en er is net een peiling bekend gemaakt voor Gent. Het had beter gekund, het had slechter gekund.
– Ik ben heel trots al van tevoren dat het ernaar uitziet dat het VB niet zal vooruit gaan in onze stad. Ik had gevreesd voor 5 tot 10 procent, maar het ziet ernaar uit dat Seraphin niet mans genoeg zal zijn om een gebokshandschoende vuist te maken hier in Gent.
– Persoonlijk vind ik het jammer tot sp.a-spirit maar een klein beetje vooruit gaat. Het ware mooi geweest als Termont met een mooie overwinning was kunnen starten. Kwestie dat de mensen die denken dat hij een slechte burgemeester gaat zijn (zoals men dat ook dacht van Beke, lang lang geleden…) iets minder zouden morren.
– Ik had enigzins gehoopt dat de nationale progressie van CD&V-NVA zich niet zo doortrekken bij ons, maar dat blijkt ijdele hoop. Waarom ik dat gehoopt had? Omdat ik conservatisme (wat ik CD&V toedicht) en ego-centrisme (NVA) een groot risico vind in tijden dat we zouden moeten gericht zijn op de toekomst en op de buitenwereld. Openheid zal ons redden, denk ik.
En ik vind de kerk niet zo tof, dat ook. Al helemaal niet meer sinds ze nu ook al universiteiten op het matje roepen.
Zo. Mijn portie grote meningen voor vandaag. Morgen ongetwijfeld nog veel meer.
Als ik thuis werk, dan zit ik het allerliefst aan de keukentafel. Er is daar veel licht en ik zie de straat en het water, dus ik kan af en toe een beetje dromend voor mij uitstaren. Bovendien zijn de frigo en de koffiemachine zijn vlakbij en is luiheid nu eenmaal my middle name.
Heel trouw hangt Santa Boogie altijd weer in mijn buurt rond, dan. Of naar buiten kijkend op de vensterbank, of slapend op de tafel, of spinnend op mijn schoot en ook zeker een paar keer per dag bijtend in het scherm van bob-de-laptop.
Nu moet u weten dat Santa Boogie absoluut allerschattigst is en een heel aimabele kat. En dat hij graag show verkoopt, zoals met zijn pootje tegen het raam krabben als er mensen voorbijkomen. En er komen hier vaak mensen voorbij, want ons huis staat in hartje Gent en hier vlakbij is een kindertheater gevestigd.
En zo kwam het dus dat er daarnet dertig kleuters voor mijn raam stonden. Ik had ze eerst niet gehoord, want ik was uiterste geconcentreerd ingewikkelde dingen aan het uitzoeken. Na een paar minuten drong het door dat er lawaai was, keek ik op om te zien waar het lawaai vandaan kwam en hopla: een hele klas 5 jarigen met hun neus tegen het raam gedrukt om naar onze kat te kijken. Op dertig centimeter van mij vandaan.
Ik zeg u: het was lang geleden dat ik nog zo geschrokken ben.