Het is hier zeer stil geweest de afgelopen 24 uur, zoals u misschien al had opgemerkt. Ik ben namelijk niet in staat geweest om iets te schrijven. Geen blogmoeheid, geen inspiratie, geen te drukdruk druk. Niets van dat alles.
Het had iets te maken met een autoruit, een gitaarzak, heftige regenbuien en een hoop stevige tape. En ook een beetje met een humorfestival, een try-out en onze Noorderburen. En ook met een paar dingen die ik nooit op het internet zou schrijven.

Eén en ander had tot gevolg dat mijn nacht extreem kort was (zoals in van drie tot zeven) en dat ik nu met de bus naar huis moet. Heirkracht.

Vanavond, als ik een warme douche heb genomen, een trainingsbroek en warme trui heb aangetrokken en met een kop thee in de zetel lig vertel ik u er alles over. En ook over mijn nieuwe jeansbroek, dat spreekt voor zich.
En dan zal ik ook de mails beantwoorden die zitten te wachten. Vanavond.

Bon. Net terug van Les Deux Capes. Volledig verslag en foto’s volgen ongetwijfeld, maar eerst moet ik even een paar dingen voor het werk afhandelen.

Anyway. Vrijdag voor we vertrokken hebben we een bod gedaan op het huis. En gehoord van het immokantoor dat er een ander bod was van 15 hoger dan het onze, dus dat het onze niet aanvaard zou worden tenzij we erboven zouden gaan. Wat we niet gedaan hebben, dus we gingen ervan uit dat het zou verkocht zijn ondertussen.
Net langs het huis gereden en gekeken op internet en het staat nog altijd te koop. Ik ben opnieuw niet zeker dat er wel een bod was.

En waarschijnlijk zouden we wel *kunnen* boven dat hogere bod gaan, maar dat zou ten koste van de geplande verbouwing gaan en dat willen we niet. En sowieso: het is het principe. We hebben onze prijs vastgesteld en als het meer moet zijn dan zal het een andere koper zijn.

Ik vind het gezellig, hier in planeet herfst. Donker buiten en de verwarming vollen bak. De kat spinnend naast mij. Onnozele programma’s op de televisie. Marathons DVD kijken van Desperate Housewives.

Wisselende seizoenen zijn de max, professor kenny!

Ik ben daar slecht in, in dat uur dat verandert. Vanmorgen vond ik het nog wijs: toen had ik een uur van mijn dag gewonnen en ik win heel graag, dus dat was een meevaller.
We waren pas om elf uur uit bed gerold en hopla, eigenlijk was het nog maar tien uur. De geplande brunch werd dus ontbijt, lief verwonderde zich over de massa mensen die om 10h croissantjes halen bij jacques en patrick (Echt waar, om twaalf uur is daar dus geen kat. Vaak zijn er ook geen croissantjes meer, dat wel.) en toen we na een uitgebreid ontbijt en weekendkranten de tafel afruimden bleek het nog niet eens middag te zijn. It’s the early bird that catches the worm, dat is wel duidelijk, zo peinsde ik monter en ik zette het op een poetsen.

De keuken is gekuist, ondertussen. De avond is gevallen. En ik ben verward.
Ik heb honger als het nog te vroeg is om te eten, ik ben moe als het helemaal geen bedtijd is. Ik kan me niet meer concentreren, terwijl ik op een normale avond altijd werk tot middernacht.

Het voelt als nacht, maar het is nog avond. bleh. Dat het maar rap weer allemaal ingecalculeerd is in mijn ritme.