Ik heb met volle aandacht uw document van 14 bladzijden betreffende het nieuwe inschrijvingssysteem voor de naschoolse opvang gelezen. Nadat ik klaar was heb ik het opnieuw gelezen. En daarna nog een keer. Sommige delen heb ik aangeduid en daarna nog eens doorgenomen.

Het is niet dat ik uitermate geboeid was, beste Stad Gent, maar ik had ook na een derde en vierde lezing problemen met het begrijpen van sommige passages. Dat irriteerde mij licht, want ik ben vertrouwd met het onderwijsjargon én ik heb wel enige ervaring met het doornemen van zo’n teksten. Nederlands is mijn moedertaal en mijn professioneel register is het uwe. En toch begreep ik uw teksten niet helemaal. Mijn lichte irritatie ging gepaard met een verontwaardigd “Dat kunnen ze toch niet menen? Als ik het niet allemaal begrijp, wat dan met al die ouders die niet zo onderwijsvertrouwd zijn, of minder goed Nederlands spreken?”

Want ik vind niet dat je dat kan maken, eigenlijk, als stadsdienst.

Ik ben vertrouwd met de medewerkers van uw Stibo-diensten echter, en ik ben ervan overtuigd dat zij iedereen die vragen heeft op een uiterst vriendelijke en correcte manier zullen helpen. Uw opvang is top. Uw dienstverlening ook. Laten we dus voor deze keer uw moeilijke teksten en ingewikkeld kafkiaanse voorbeelden door te vingers zien.
Mijn lichte irritatie echter is ondertussen omgeslagen naar hevige verontwaardiging. Bij elke lezing begrijp ik het systeem beter. En hoe meer ik het systeem begrijp, hoe groter mijn verontwaardiging wordt.

Samengevat: dit kunnen jullie toch niet maken, als sociaal en links stadsbestuur?
In tijden waarin flexibiliteit wordt gevraagd van werknemers, waarin overal wordt gesteld dat goede, degelijke en flexibele kinderopvang een belangrijke vereiste is voor activering van ouders (ik ga zelfs niet beginnen over moeders en equal pay), wordt de klok in de scholen van Stad Gent teruggedraaid.

Op de 15e van de maand moeten ouders vanaf nu tot op het kwartier opgeven hoe lang en op welke momenten hun kind de volgende maand in de voorschoolse, naschoolse en middagopvang zal blijven. En eveneens of het kind in kwestie een soepje, warme maaltijd of vieruurtje zal eten daar. Dat betekent dus voor het einde van een maand: 45 dagen van tevoren. Ik weet niet hoe het met uw job zit, maar ik denk dat mijn teamverantwoordelijke nogal vreemd zou opkijken als ik zeg dat ik zes weken van tevoren moet weten of ik een vergadering heb na 15h en op welke dag dan precies.
Want ja, de school is uit om 15.20h, dus om daar te zijn moet ik om 15h op mijn werk vertrekken. Dat is bij de meesten onder ons midden op de dag. Naschoolse opvang is geen luxe als je voltijds wilt blijven werken.

Conclusie na even nadenken: er is voor ons geen andere oplossing dan de dochter maximaal in te schrijven en gewoon te betalen, ook als ze niet komt. U mag mij corrigeren, maar ik vind dat eigenlijk een beetje grof.

Ten eerste neemt mijn kind op die manier een plaats in die misschien nodig is voor een ander kind, voor wie dan geen opvang kan voorzien worden. Ook als ze helemaal niet komt.

Ten tweede zullen wij niet in de problemen komen door de bijdrage die we moeten betalen als ze er niet is. Maar ik ben mij zeer bewust van de gemakkelijke situatie waarin mijn gezin zich financieel bevindt, en ik vraag mij oprecht af hoe een dergelijk beleid te rijmen valt met de principes van de rood-groene meerderheid, waar ik overigens zelf voor gestemd heb. Dit kunnen jullie toch op geen enkele manier uitleggen? En indien wel, dan hoor ik het zeer graag.

Ik weet wat het antwoord zal zijn: er zijn de GAFs. De Gerechtvaardigde Afwezigheidsdagen. Ik lees in uw tekst een voorbeeld dat ik gemakkelijkheidshalve zal gebruiken.

Als jouw kind tijdens het schooljaar 2/3 in de opvang blijft (2/3 = bv. elke dag middag- en avondopvang), krijg je 2/3 van 13 GAF = 8,6 GAF.

Mijn dochter blijft niet op woensdag, dus als ik dat bereken, dan gaat daar 1,7 GAF vanaf. Blijft over: 7 GAF per schooljaar.
Een middagopvang is 1/3 GAF, een avondopvang ook.

Ik dacht in eerste instantie: ok. Fair. 21 dagen (want 7 keer 3) waarop ik haar mag ophalen zonder dat ik dan moet betalen. Maar verder in de tekst staat dit:

Blijkt dus dat in de GAF-dagen ook de ziektedagen zitten. En doktersattesten zijn niet meer nodig. Afwezig is afwezig, en de reden maakt niet uit. Dat wil zeggen dat 1 dag ziek per schoolmaand genoeg is voor een GAF-saldo van 0 en je daarna alles moet betalen. Ik weet dat jullie het concept kleuters kennen, en weten dat 10 dagen ziek op een schooljaar niet zo veel is voor sommige kinderen. Ik zeg het maar.

Ik schrijf dit op het internet, omdat ik hier eigenlijk niet wil over zeuren tegen uw medewerkers. Na drie jaar in het stedelijk onderwijs, en drie jaar ervaring met de STIBO-diensten, heb ik niks dan respect voor hen. Niets dan goede ervaringen, en het zijn stuk voor stuk vriendelijke, bekwame en zeer kindvriendelijke mensen. Me kwaad maken op hen zou dus ongepast zijn. Dus ik richt mij tot De Stad. To whom it may concern.

Dus neen, Stad Gent, ik ben niet te spreken van uw nieuw systeem. Ik vind het onflexibel en absurd naar mensen die met twee uit werken gaan. Ik vind het onsociaal en financieel oneerlijk voor mensen die het minder breed hebben. Ik vind het omslachtig en slecht gecommuniceerd voor wie niet zo goed onderwijsnederlands kent.

Ik geef toe dat het niet geheel vrijwillig was dat ik gisterenavond om 22.15h nog een afspraak had met meneer mijn huisarts. Ikzelf had waarschijnlijk gewoon nog drie weken lopen zagen over dat ik mij niet goed voelde, maar gelukkig is meneer mijn wettelijke soms streng. En heeft hij niet graag dat ik loop te zagen.

Tegen mijn goesting dus, want ik had veel werk en ik was moe. Maar het was achteraf gezien wel goed gedaan van mijn wederhelft, want ik voel me vandaag al veel beter. Met dank aan de medicamenten die ik om half voor middernacht nog ging ophalen bij de apotheker van wacht. Hebt ge dat al eens gedaan feitelijk? Dat gaat zo.

Meneer dokteur had voor mij opgezocht waar ik moest zijn, want het was na 22h en dan moet ge anders naar een centraal nummer bellen om de blijkbaar ultrageheime locatie van de wachtdienst te kennen.
Maar ik had dus een adres gekregen. Een adres waar alles potdicht bleek eens aangekomen. Rolluiken, tralies, the whole shebang. Er hing ook een briefje
“Deze apotheek had wachtdienst tot 22h, voor de wachtdienst na 22h bel het centrale nummer”
Wat ik vloekend en voor 1,5 euro deed, om te horen dat ik wel degelijk juist stond, dat ik moest aanbellen en dat het briefje een afleidingsmanoeuvre is. Een afleidingsmanoeuvre, I kid you not.

Ik belde zo onverdacht mogelijk aan en verwachtte dat de burcht vervolgens voor mij geopend zouden worden. Ik dacht verkeerd. In plaats daarvan ging in de gevel een klein luikje open, ik zag een sluis van een meter en aan de andere kant daarvan half en twijfelend een apothekersgezicht.

– Ja?
– Euhm. Sorry. Bent u van wacht?
– Ja.
– Ok. Ik moet medicamenten hebben.
– paspoort?
– huh?
– paspoort, mevrouw. En uw voorschrift.

Nadat ik mijzelf had geïdentificeerd ging het luikje weer dicht. En toen stond ik daar. Een kwartier lang.
Toen het luikje weer openging en de bange meneer me vertelde dat die 40 euro niet ging lukken met bancontact en ik dus eerst geld moest afhalen, dacht ik te zeggen dat hij zijn medicijnen mocht houden. Maar hij had mijn paspoort nog.

Enfin. Morgen ga ik eens langs bij die apotheek. Ik heb niks nodig hoor, maar gewoon om te zien of hij als het klaar is ook schrik heeft van mij.

De laatste week is er hier in Gent weer scholenloterij, dus de facebookposts en mailtjes vliegen me om de oren. Toch die buurtschool of die school wat verder weg? Ik kan voor niemand beslissen, en iedereen is anders. Maar toch:

Een paar van de beste argumenten voor een buurtschool lagen hier vanmiddag op de grond in mijn living.

Er zijn veel positieve kanten aan je kind vlakbij naar school laten gaan. Te voet afzetten en ophalen, bijvoorbeeld. Het is werksgewijs alweer de periode van stages, dus ik zag een breed spectrum scholen en kinders de laatste week. Op verschillende plaatsen vooral ook ochtendfiles vol gestresseerde ouders die hun kinders kwamen droppen om dan de jungle in te duiken. Telkens dacht ik weer aan hoe fijn dat is, ‘s morgens alleen maar naar school moeten lopen achter een kleuter die de benen uit haar lijf fietst op het voetpad.
Er zijn nog pro’s. Dat kinderen terecht komen in een klas die een afspiegeling is van de buurt, met alle rijkdom en beperkingen die daarbij horen, bijvoorbeeld. Samen leren, samen spelen, samen leven. Dat er in parken in de buurt en op straat altijd wel een vriendje is om mee te spelen. Ook een aangename zijde.

Maar de beste argumenten voor een buurtschool lagen hier vanmiddag op de grond. Al die kinders die hier ondertussen thuis zijn, omdat dat nu eenmaal gemakkelijk is: eens een buurtkindje meepakken na schooltijd. Ze eten, spelen, kijken tv, tetteren en verkleden zich. Al die plaatsen waar de dochter hetzelfde mag doen, in huizen die haar vertrouwd zijn, bij mensen die ze kent.

De beste argumenten lossen opvangproblemen op met een simpele sms. Ze zitten samen in een groep op facebook. Ze aperitieven en maken afspraken voor feestjes. Ze doen kindjesruil in de vakantie en regelen vakantiekampen. Ze maken zotten plannen voor speelstraten en leefstraten. En vooral: ze helpen elkaar als het efkes te druk of te lastig is ergens.

Een buurtschool, dat betekent buren. En buren, dat is van het meest waardevolle dat ge kunt hebben.

Wat een week.
De spannendste week in tijden, en dat zorgde ervoor dat ik gisterenavond een beetje in een hoopke lag, opeens.

Er was vorig weekend, er waren onrustige nachten, vijfsterrenvreugde, veel werk, lange dagen met enkel mijn rode corrigeerstylo als gezelschap, en ondertussen een hoofd dat af en toe afdwaalde naar andere dingen.
Ik ben deze week een paar keer zo fier geweest op mensen die ik heel graag zie, dat ik dacht dat ik er van zou ontploffen. Gestuiter en gedans.

Er waren ook een emotionele momenten, en dat werkt wat door. Overweldigend veel reactie, bijvoorbeeld, op het nieuws waarvan iedereen wist dat het ooit zou komen, maar dat nog steeds een beetje piekt. Op een later moment schrijf ik daar uitgebreider over, want tien jaar verdient meer dan een paar regels.

Maar algemeen: wat een week.
Alles waar ik op hoopte en meer.

Ik heb verschillende tinten rood. Geen 50, maar toch een viertal. Soms heb ik zin in een stift, soms moet het van vierkleurenstylo zijn. En dan moet ge dat in huis hebben, natuurlijk.
Ik heb een joggingbroek en een sjaal. Ongekamd haar, want douchen is de pauze van straks.

Ik hang post-its op de plaats waar ik nog een koffie mag. Die zijn geel. Roze post-its waar ik efkes mag pauzeren.
Ik maak stapels. Lijstjes. Planningen. Per halve dag een to do, op een zelfgetekend raster. Strikt. Strak. Concentratie.
Een halve dag later herschik ik stapels. Maak nieuwe lijstjes, een nieuwe planning. Ik moet het raster opnieuw tekenen, want als de to do-lijst niet proper geschreven is, kan ik mij niet concentreren. En we hebben concentratie nodig.

Ik tel. Hoeveel nog. En hoeveel uur is dat dan nog. En hoeveel nog tot de post-it, want ik wil een koffie.

Elke keer ben ik verwonderd over hoe de examens nu eigenlijk niet zo verschillend zijn van vroeger, toen ik ze nog moest afleggen. De post-its, de koffie, de stapels, het tellen. Het zelfmedelijden.

Het is voor iedereen hier thuis nu alleen nog achteruitleunen en rustig afwachten tot De Dag Van De Paniek.