Als het huis stil is, en de avond valt voor mij alleen, dan volg ik de sporen van onze dag samen. De resten van haar liggen doorheen het hele huis.

Er is een eettafel vol kleine plasjes water en een ijsblokplastiekding met drie bakjes gesmolten verdriet. De rest is leeg, en ik zie haar geconcentreerd drankjes bereiden voor ons twee. Water van het ene glas in het andere gietend, roerend met het chinese eetstokje dat ik opraap van de grond. Nog een ijsblokje mama? graag lieveke.

Op de salontafel liggen de stiften uitgestrooid. Behalve de groene, die staan op het aanrecht in een beker. Ze houdt niet van groen, de laatste week. De groene stiften mogen dus niet meer meespelen (de groene stickers en de groene blokken evenmin, trouwens) en worden in quarantaine geplaatst. Zelfs op haar hand tekent ze tegenwoordig enkel paars.

Onder de tafel staat een bord, met daarop scherpsel. Ik herinner me vaag een uitleg over een chronisch tekort aan scherpe punten. Ik was net koffie aan het zetten toen.

Ik veeg de kruimels van het browniesnijden weg, plaats een terrasplant weer buiten (ze had het koud, die arme bloem) en vis een deken uit een kartonnen doos. Dat was een bed voor de kat. Die werkte niet goed mee, jammer genoeg, en ik moet lachen bij de gedachte aan het drama dat daarop volgde. Achter de zetel staat trouwens een kom kattenbrokken verstopt. Ik weet dat, want boogie gaat daar liever eten vanavond, dan aan zijn gewone eetbak.

Ze slaapt boven. De slaap van een onschuldig kind, vermoeid van een dag spelen en haar moeder tegenspreken.

Ik laat een paar blokken liggen, zodat haar vader straks ook de sporen ziet.

Ze fietste weg, uitgelaten enthousiast, lachend. Ik nam afscheid van het nog steeds babyvierend volk in het park en keek terloops of ze niet naar de straat fietste. En toen opeens viel ze, terwijl ik keek.

Het is vreemd hoe je meteen kunt inschatten hoe ernstig de situatie is. Soms valt een kleuter, maar door de manier waarop zie je meteen dat het een val is die in een grijns zal eindigen. En dus praat je gewoon verder en roept vanop afstand: “alles ok, zoetje? Stelt u maar recht.”

Ze viel en ik liet alles vallen. Tassen en jassen die ik in het park had verzameld werden gegooid waar ze terechtkwamen en ik rende naar haar toe. Het lief, die 20 meter verder ook afscheid aan het nemen was arriveerde vijf seconden nadien.

We hielpen haar recht. Inspecteerden de schade, die misschien nog meeviel. Een elleboogschaafwonde. MIJN HAAAAAND. Een lelijke kiezelsteentjestarmakwonde in de muis van haar hand. Ik hapte naar adem. Een vierkante centimeter slechts, maar dat bloed aan mijn kind: dat is een stomp in mijn maag.

Ze werd getroost en luid gillend naar huis gedragen. Alwaar we verzorging en ontsmetting en plakkers deden. Het kindje voor tv werd gezet, met knuffel, om wat te kalmeren. Ze huilde nog steeds. En hield haar arm nog steeds krampachtig omhoog.

Wij natuurlijk wat ongerust. De mini weigerde resoluut haar arm te plooien want dat deed pijn. GRUWELIJKE PIJN, als we haar drama moesten geloven.
Wanneer beslis je naar spoed te rijden om foto’s te laten nemen?

Best niet te snel, zo blijkt. Want een kwartier later was ze wat afgeleid en deed de poes iets grappig. Ze lachte, ik vroeg haar te zwaaien naar de poes, en ze zwaaide.

Met de arm van de gruwelijke pijn. Die er niet is als ge met de kat aan het lachen zijt, blijkbaar.

Haar kleine hand in mijn hand. Ik vond dat al fantastisch toen ze nog niet eens zelf kon stappen en mij nodig had om zich recht te houden. En ik vind het nu, drie jaar later, nog altijd heerlijk.

Ze doet het niet meer constant, natuurlijk. Meestal huppelt of rent ze voor me uit, terwijl ze de wereld toezingt en luidkeels verhalen de openbare ruimte rondstrooit. Maar bij de straathoek stopt ze, rolt ongeduldig met haar ogen (een familietrekje) en wacht ze op mijn hand voor het oversteken. En hoewel ik het haar zelf heb geleerd (ingedramd, kapot geconditioneerd): Ik vind dat elke keer aandoenlijk. Elke keer.

Of daarnet. We hadden een bad genomen, en ze wilde natuurlijk haar nieuwe sloefen weer aan.

(Die sloefen zijn een verhaal binnen het verhaal. Het verhaal van een moeder met lichte hoofdpijn en een schoenenwinkel met te veel keuze in zomerschoenen. En met “te veel” bedoel ik: “ook felroze ballerina’s met een barbielogo”. Het verhaal eveneens van een kleuter die daar zo wild van was als Astrid Bryan van een diamanten postuurke in de vorm van een kat. Bovenop een ring. Ik ga het niet te lang maken, dat verhaal. Het komt erop neer dat ik haar heb omgekocht met furby-sletsen. Einde.)

En dan staat ze dus bovenaan de trap. Aarzelt. Zoekt stabiliteit met haar gigantische sloefen. Kijkt omhoog naar mij en tast naar mijn hand om de trap af te gaan. Stevig vast, die kleine hand in die van mij.

Totally made my evening, datte.