Nu de blok officieel begonnen is, valt het leven in een ander ritme hier thuis. Er is bijzonder veel werk: ik schrijf mezelf onnozel aan eindverslagen voor stage, bereid examens voor en voeg voor elk item dat ik op mijn to do-lijst mag schrappen twee nieuwe toe. Maar het verschil is dat dit werk voor een groot deel van thuis kan gebeuren. Ja, er zijn overlegmomenten en toezichten en examens afnemen en gesprekken, maar dat schrijven en verbeteren, dat doe ik in de veilige cocon van mijn bureau. Koffie erbij. Zacht muziekje. Zicht op de leefstraat. Stilte en concentratie. Het is een verademing, na wekenlang over en weer rijden naar kleuter- en lagereklassen in gans Vlaanderen.

Het voordeel van dat deels thuiswerken is niet alleen de stilte, maar ook het tussendoorhuishouden. Terwijl ik koffie zet, leeg ik de vaatwas. Terwijl ik nadenk over een formulering, ruim ik de ontbijttafel af. Of ik doe zoals daarnet het fijnste klusje van mijn ganse huishouden: de jas van de dochter wassen.

Het wassen zelf is niet bijster boeiend. Maar het voorafgaand legen van haar zakken is elke keer aandoenlijk schoon. Nadat ik zand, verwelkte bloemen en half opgegeten koekjes had weggegooid bleef dit over.

Het is de schoonste archeologie. Plots weer weten wanneer ze die steen opraapte en hoe dat zo’n leuke avond was. Verbaasd ontroerd zijn over hoe ze dat ene armbandje heeft bijgehouden. Veel dingen niet begrijpen, maar met de elastiekjes en pluimpjes de sporen van haar dagen volgen, de verhalen verzinnen die erbij horen.

Als ze straks thuiskomt geef ik haar dat zakje parels terug, want ze wist voorzekers niet meer dat ze die had.

Ik kan haar dolgelukkig gejubel nu al horen.

“Oe-oe-oe, mag ik ook onder de auto, meneer?”
Ze gaf hem haar allercharmantste glimlach, hij scheen met de lamp gewillig op de onderkant van de auto, telkens naar de plek die ze wilde bekijken.
“Wat is dat?”
“En dat?”

Soms is de dochter, zoals elke zesjarige waarschijnlijk, het meisje van honderdduizend vragen. In de auto op weg naar het keuringsstation had ze er ongeveer 90.000 daarvan aan mij gesteld. Wat is dat een autokeuring? En waarom is dat? En hoe vaak moet je dan gaan? En waarom heb jij zo’n rode kaart? (een akkefietje met twee verschillende achterbanden. Stop met lachen. Ik weet ondertussen dat ik de enige persoon ter wereld ben die niet wist dat dat niet mocht.) Als er iets kapot is, maken zij dat dan? Hoe, maar ze zeggen dat je auto niet ok is en dan mag je toch rondrijden? Is dat niet gevaarlijk? Moet je daarvoor betalen? Wat is die roze kaart? Waarom staan er hier zo letters en cijfers?

Enzovoort. Enzoverder.

Ik had haar verwittigd “soms is het lang wachten en saai”, maar we waren meteen aan de beurt. En zij vond dat geen vervelend klusje, maar de coolste uitstap van de dag. Een auto die omhoog gaat, ge moogt daar onder kruipen en met een zaklamp kijken hoe het eruit ziet. EAT YOUR HEART OUT PLOPSALAND.

Terwijl ze daarna zorgvuldig alles spelde dat op mijn (groen!) keuringsbewijs te lezen stond, bedacht ik hoe heerlijk het moet zijn, om aan een extra autokeuring nog het avontuur te zien en niet enkel het enerverende tijdsverlies.

Misschien moet ik maar weer eens op zoek naar mijn innerlijke zesjarige. Ik zal het eens inplannen in mijn agenda.

– We moeten vandaag mijn valies maken, mama.
– Het is donderdag, schat. We maken zondag uw valies.
– ZOOOOOOOOONDAAAAG? Dat is toch in het weekend?
– Ja. Zondag is de dag voor maandag.
– Dat mag niet van juf. Juf heeft gezegd dat we _voor_ het weekend aan onze valies moeten beginnen, want dat we anders niet meer naar de winkel kunnen als we nog iets niet hebben en nodig hebben.
– Ik heb het lijstje bekeken. We hebben alles.
– Maar…
– We maken zondag uw valies.
– Maar…
– We gaan daar duidelijk over zijn, kind. In dit huis wordt inpakken gedaan maximum een dag van tevoren. En eerder maken we ons geen zorgen. Dat werkt al tien jaar zo. En dat werkt goed.
– Maar…
– Weet ge wat? We zullen zaterdag alles al een beetje klaarleggen.

Het zou kunnen dat de twee meest onbezorgde reizigers ter wereld een voorzienig kind hebben voortgebracht.

Dat, of ze heeft een eenmalig stresske in verband met haar allereerste bosklas.

Iedereen die ooit les bij mij heeft gevolgd, weet dat ik een probleem heb met kinderfototoestellen genre kidizoom en co. Ik vind ze overpriced voor redelijk zwakke fotokwaliteit en ze geven bovendien de verkeerde boodschap aan kinderen: dat een fototoestel al eens mag vallen of onvoorzichtig mag behandeld worden. Het geld absoluut niet waard, terwijl kleuters, en zeker ook oudere kinderen, perfect kunnen leren hoe je met een kleine standaard digitale camera omgaat. Ik zal ooit wel eens schrijven over wat daar in de klas mee gedaan kan worden (kijk ondertussen al eens bij Evy), maar ook voor thuis zijn fototoestellen leutig gerief.

Dus, de dag dat u een nieuw digitale camera koopt, gooi de oude niet weg, maar geef hem aan uw kinders.

We deden dat hier voor het eerst toen de pup net geen drie was en sindsdien is het een gigantische hit bij zowat alle uitstappen. En behalve een minimaal incident waarbij ze op een festival trots haar foto’s liet zien aan twee jonge gasten en dat die een beetje giechelend naar mij keken en fluisterden en ik bij thuiskomst constateerde dat de kleine foto’s van mij had genomen terwijl ik aan het douchen was in onze B&B zonder dat ik dat had gemerkt en dat een beetje gênant was maar ik die mensen toch nooit meer zie: nog nooit malheuren mee gehad.

Het heeft eigenlijk alleen maar voordelen. Kinderen leren kijken, het is entertainment en het leukste van al: bij thuiskomst hebt ge een fantastisch beeld op hoe uw kind de reis heeft ervaren.
Zo waren we een tijd geleden aan Les Deux Caps, en heeft de moeder daar blijkbaar staan prutsen met haar handtas, was de zee indrukwekkend en kijk er was ook een hondje!

Verder blijkt het een goed idee dat als ge zelf nog geen Frans kunt lezen, dat ge de borden gewoon fotografeert om die dan later eens te lezen. En iets dat beweegt in het gras is reden genoeg om tien foto’s van desbetreffend gras te nemen.
Als ge denkt dat is een leuke mevrouw/tof meiske maar ik ken ze niet, dan hoeft dat als zesjarige geen bezwaar te zijn: je kan gewoon ongegeneerd foto’s nemen van vreemde mensen. Sociale conventies: nooit van gehoord.

Maar het leukste aan kinderfotografie, en een rode draad in alle dochterreportages de afgelopen drie jaar: eindeloze series gekke foto’s van het reisgezelschap. Alleen al daarom een aanraderke.

R. zegt dat Sinterklaas niet bestaat. En dat ik kinderachtig ben dat ik nog in Sinterklaas geloof.

R. is haar vriendin. Even oud als de dochter, maar trekt veel op met de oudere meisjes uit de klas. Die oudere meisjes, van wie ik al hoorde waaien dat ze niet meer zouden geloven. Die vertellen dat natuurlijk tegen de kleintjes en dan zit ge opeens in de auto en haalt ge de mentale restanten van uw cursus ontwikkelingspychologie boven.

– Oh? Is dat zo? Wat denk jij zelf?
– Ik denk van wel. Dat hij wel bestaat.

Ik zie hoe ze nadenkt, achter in de auto. De man trekt een bezorgd gezicht, maar ik glimlach geruststellend en zeg: ze is zes, ze is daar nog niet klaar voor.

– Maar mama? M. zegt het ook hoor. Die zegt dat de mama en de papa alles kopen en klaarzetten.
– En wat denk jij? Zouden wij dat klaarzetten?
– Ik denk dat dat niet kan. Want Sint komt ook bij meme en pepe voor mij en dan ben jij daar niet om alles klaar te zetten. Toch?

Iedereen gerustgesteld. Maar mijn hart bloedt een beetje. Ik weet dat het dit jaar nog niet zal gebeuren. En volgend jaar waarschijnlijk ook nog niet.
Maar dat de magie van brieven schrijven, schoenen zetten en “er zijn dit jaar geen stoute kinderen” al bijna aan een laatste editie toe is: ik negeer dat precies liever nog een beetje. Net zoals zij liever negeert dat die Sint in de winkel helemaal niet lijkt op die op tv.