We gingen naar The Magic Kingdom, lieten ons 48 uur lang betoveren. Ze koos het Merida-kleed als souvenir. Er waren duizend roze en blauwe prinsessenkleedjes, en zij wilde dat met de pijl en boog van de stoerste prinses.

Buiten de winkel trok ze onversaagd haar jeans en t-shirt uit, en het nieuwe kleed aan. Een Merida heeft schroom noch streken.

Ze was de eerste dag de winkel al binnen gegaan. Had bewonderend haar hand over de stofjes laten glijden. Allemaal nylon, ge kent het wel. Ze had ze allemaal grondig bekeken, de jurken, en ze had “mooi hé, mama” gemompeld bij de blingbling accessoires en de Echte Hakschoenen Met Diamanten. Ik had gezegd “Morgen mag je er eentje kiezen, voor we naar huis gaan” en ik had gezien dat ze daar diep over moest nadenken.

Ze monsterde zichzelf in het raam van de winkel, en spande haar boog. Mijn ouders floten bewonderend en mijn mama, haar meme dus, zei: “zeg, en alles past er zo mooi bij: je grime van daarnet is precies voor de jurk gemaakt, en de bloemen in je haar zijn precies dezelfde kleur. Wat toevallig.”

Wij, de ouders, keken elkaar aan en lachten.

Tien minuten later wandelde ze tussen ons in.

– Zeg prutske. Vanochtend toen ik vroeg of je de roze bloemen of de groene wilde voor je haar?
– Ja mama?
– En vanmiddag, toen je de prinses met het blauw en groen koos bij de grime-mevrouw?
– Ja?
– Had je toen al beslist dat je het Merida-kleed zou kiezen en nam je daarom die bloemen en die schmink?
– Ja, natuurlijk. Ik wist dat het mooi ging zijn als het allemaal samen was.

Over haar hoofd heen keek ik naar haar vader en zag hem ook smelten van herkenning.

– Zelfs door mijn neus, hé mama.
– Echt, schatteke? Wauw.

Ik stond in de gang, in het lokaal waar ik net uit was weggelopen praatten mijn collega’s over kinderarmoede. Mijn lip trilde.
Een uur voordien was er blijkbaar een gemiste oproep geweest van de school en dan een sms van de echtgenoot dat de pup ziek was en hij haar zou ophalen.

Ze had overgegeven door haar neus. Daar was ze behoorlijk trots op. Ik was vooral bezorgd, want de oorzaak was niet een buikgriepje maar een harde val in de turnles.
En ik zeg harde val, maar ik bedoel eigenlijk

En toen moest ik een salto doen van L., en ik deed dat en toen is mijn knie in mijn oog gevallen.
Ik had zo veel pijn. Superveel. En ik was aan het wenen. En toen ben ik gevallen op weg naar de meester omdat ik duizelig was en toen moest ik aan de kant een beetje wenen.
R. en A. waren superlief: R. heeft de hele tijd op mijn rug gewreven. A. zei dat ik aan iets anders moest denken. Ze riep de hele tijd DENK AAN IETS ANDERS MIRA DENK DAT GE EEN GROTE ZAK CHIPS AAN HET ETEN ZIJT DAN GAAT DE PIJN WEGGAAN.

Na het even rusten was er blijkbaar nog steeds duizeligheid, misselijkheid, een uur later overgeven door de neus en bijgevolg een namiddag bij oma in de zetel. Het gaat beter ondertussen. Ik kreeg ook een schamper opgetrokken wenkbrauw toen ik daarnet grappend zei dat ik haar elk uur zou wakkermaken, deze nacht.

Dus het is vast ok, ik voel het. Het dochterkind is een halve aap en een gevaarlijk acrobaat, en hoewel ik liever niet toekijk, kan ik daar behoorlijk wat vertrouwen in hebben. Nu heeft mijn vertrouwend moederhart een deukske gekregen, ook dat voel ik.

Ik ga een beetje aan een zak chips denken en hopen dat het rap weer overgaat.

Zoals ik al kwam te zeggen in deel 2, was het groeifeest van vorige week — het was heerlijk, trouwens, maar ik wacht op de foto’s ::kuch::wouter::kuch voor ik erover schrijf — het eindpunt van een heus aanlooptraject.
Allez, het is niet dat we catechesegewijs wekelijks met onze kinderen over de wonderen van het leven hebben gepraat, maar we probeerden om dat hele feest toch wat fond te geven. Een fundament of betekenis, zo u wil. Maar vooral: het samen toeleven naar. Does that sound hippie? Dat mag! Hippies zijn lieve mensen die veel van elkaar, de wereld en het leven houden. Er zijn erger dingen dan dat.

We planden drie dagen waarop we samen dingen deden. Ik noteer dat hier efkes overzichtelijk, voor mijn eigen archiefdoeleinden voornamelijk. Maar misschien heeft het ooit voor één van u enig nut.

Dag 1 – Prinsessen en een badstadkoningin

Op de eerste dag trokken we naar Oostende met onze geluksvogels. We, dat is de vier meisjes en hun ouders. Voor één keer (en trouwens voor het hele aanlooptraject) bleven broers en zusjes thuis, wegens dat de ouders dan volledige aandacht voor de groeiende kinders konden doen. Voor ons maakt dat niet veel uit, maar in de grotere gezinnen is dat eens leuk.

We namen de trein.

(more…)

Haar vriendinnen.

Toen we aan het brainstormen waren over hoe dat groeifeest van de meiskes er zou uitzien, beslisten we onder andere dat op het feest zelf er een powerpointachtig iets te zien zou zijn. Lees: projectie met foto’s van de meisjes samen, van de laatste jaren.
Ik maakte die deze week en dat ging verbazend snel: zomaar op telefoons en in archieven vond ik honderden foto’s waar minstens twee van hen op stonden. Vaak ook alledrie, of allevier. Het bevestigde wat we al wisten: dat ze dat samen aan het doen zijn, dat groter worden. En dat het samen vieren een goed idee was geweest.

(Tussendoor. Soms heb ik het over de drie, soms over de vier. Drie van de vier hebben zondag samen hun feest. De vierde had al afspraken voor een feest met verschillende familiekindjes samen, maar ze deed wel het aanlooptraject mee.)

Die meiskes, dat is iets speciaals. Ik heb een foto van de eerste dag dat de dochter ging wennen op de kleuterschool, van hoe R. (de oudste die toen al gestart was) zei: “kom, jij moet hier zitten om te schilderen.” Instant vriendschap op nog geen twee-en-half. Het is altijd zo gebleven: ze horen een beetje samen, die bende.

De drie van zondag, dat is van onafscheidelijkheid en slaande ruzie tegelijk. Dat is van gekibbel en gekrakeel. Van wisselende samenstellingen en boel maken, en onvoorwaardelijk samenspannen op andere momenten. Bij elkaar in de klas, bij elkaar in de straat, bij elkaar in het park, bij elkaar in elk van hun huizen.
De vriendinnen weten even goed als de dochter waar de glazen en de koeken staan hier thuis, ze lopen bij elkaar binnen en buiten, gaan mee met elkaar na school en spelen samen in een weliswaar soms wankel evenwicht.
Er zijn periodes geweest van verdriet (“ze pesten mij”) en periodes van pure liefde.
Soms is dat moeilijk. Soms is dat schoon. Maar het is wel groeien en groter worden en leren hoe dat in elkaar zit: vrienden zijn.

Tijdens het vergaderen kozen we een thema. De Geluksvogels. Ik zette me over mijn afkeer voor de auteur heen. We zouden immers het boek gebruiken, niet de man. En het boek is goed.

Toegankelijk ook, en erg passend. Want onze vogels, die hebben geluk: stuk voor stuk geboren in een warm nest, waar ze ook mogen uitvliegen als ze dat willen. Alles wat ze nodig hebben, en een heel bos vol mensen die van hen houden om hen heen.

In het boek staan tien verhalen. Elk verhaal gaat over een vogel en tegelijk over een pijler van geluk. Er zijn vragen en opdrachten op niveau van kinderen. En een mooie methode om samen met kinderen na te denken. Een vertrekpunt dus, en een dankbaar thema. Want het leven gaat daar natuurlijk wel over: gelukkig zijn.

Ook die vogels, daar kunt ge iets mee. Niet alleen qua decoratie, maar ook op gebied van symboliek. Vogels, dat gaat over uitvliegen, verder van een nest weggaan, veel verschillende soorten vogels die elk op hun eigen manier zingen. Verschillende kleuren veren, andere voorkeuren. Sommige leven graag in groep, andere liever alleen. Eindeloze mogelijkheden, jawel.

Van Geluksvogels vertrokken we om drie verschillende momenten en een feest voor de kinders te organiseren. Maar dat vertel ik de volgende keer.

Hoe gaat dat? Ge knippert met uw ogen en opeens zit uw baby in het eerste leerjaar. Ge let efkes niet op, en opeens kan ze schrijven en lezen en rekent ze met min over 20.

In de heimat waar ik ben opgegroeid doen kinderen van die leeftijd hun eerste communie, maar aangezien wij hier goddeloos opvoeden en opgroeien, was dat geen optie. En toch wilden we iets doen.

Want dit is een belangrijke leeftijd. Plots geen kleuter meer, al die nieuwe dingen leren. Opeens meer mogen, meer kunnen, meer begrijpen. Ook: dat fascinerende ethisch besef. Als ik naar de dochter kijk, heb ik bij momenten het gevoel dat ik naar een cursus ontwikkelingspsychologie zit te kijken.
“Rond de leeftijd van zes à zeven jaar zetten kinderen grote stappen in het ontwikkelen van persperctief”
“Het kind kan nu al beter onderscheid maken tussen eigen keuzes en morele conventies”

Ik filmde het met mijn hoofd en stootte de echtgenoot aan. Ze verandert, kijkt keer.

Een feest dus, om dat te vieren. Een groeifeest.

Er waren wat brainstorms en er werd besloten dat we alles wat wilden omkaderen. Zodat het feest zelf meer was dan het cashen van cadeau’s. We vonden gelijkgestemden in de ouders van haar beste vriendinnen, en besloten het samen te doen: het opwarmen, maar ook het feest zelf.

Het werden warme maanden, met veel aandacht voor onze meiskes, en veel samen met hen doen. Schone momenten, soms zoeken in evenwicht, maar vooral veel vriendschap en liefde. Er was ruzie zelfs, op een bepaald moment, maar ook daar zijn ze de laatste weken in gegroeid en hebben ze oplossingen gevonden.

Zondag is het eigenlijke feest, maar omdat ik wel content ben van wat we vooraf deden en hoe het er dan hopelijk dit weekend zal uitzien, ga ik een paar blogposts maken over onze bezigheden van de laatste maanden. Misschien helpt het u, als ge ooit zoiets wilt doen, zonder dat het katholieke erbij komt.