Mira is de laatste weken nogal prikkelbaar, vonden wij. Veel gebleit, haar hoofd achterover gooien, helemaal opgespannen zijn, wriemelen als een regenwormke. Dat, in combinatie met zeer veel slikken (en soms de melk die ge in haar mondje zag terugkomen en haar die dan zien doorslikken) zorgde ervoor dat ik gisteren langs de kinderarts ging. Reflux, van het verborgen soort, is een mogelijkheid, maar we besloten nog even af te wachten met medicatie. Eerst eens proberen om haar slaapgewoontes een beetje te veranderen en zien of het prikkelbaar zijn daar niet van komt.
Want het zit zo: de afgelopen week heb ik eens minitieus opgeschreven hoeveel de juffrouw slaapt en eet, ter voorbereiding van het doktersbezoek gisteren. Conclusie: zo’n tien uur per 24 uur. Dat is dag en nacht door elkaar, en dat is veel te weinig voor haar leeftijd (bijna zeven weken). Ze is nogal alert, onze dochter, en ze slaapt heel licht. En er is altijd wel iets boeiender te doen dan slapen. Fanatiek proberen om te rollen, bijvoorbeeld, terwijl ge daar motorisch totaal niet toe in staat zijt.
Volgens de kinderarts zou ze toch zeker in de voor- en namiddag telkens een tukje moeten doen van minstens een uur of twee. En dan ‘s nachts toch een uur of tien-twaalf slapen, met een voeding ertussen. Dus zijn we deze week begonnen met slaaproutine: ze slaapt nu in haar eigen bed, zowel overdag als ‘s nachts, in haar Red Castle-doek, en in het donker. En deze nacht was eigenlijk een heel goede nacht: van 20h tot 3h, en dan van 4h tot 7.30h geslapen. En dan vandaag overdag dutjes van 9.30 tot 11.30h en van 13.30h tot 15.30h.
Benieuwd wat het vandenacht wordt: it can go both ways — ofwel vindt ze het nieuwe regime wel aangenaam en doet zo verder, ofwel is ze nu superuitgerust en wil de hele nacht spelen. Spannend!
Deze nacht heeft Mira voor het eerst op haar eigen kamer geslapen. Ik met de babyfoon aan mijn oor, dat spreekt, ook al is het vlakbij onze kamer. Een kleine stap naar de overkant van de gang, een grote stap richting volwassendom, u kent dat wel.
Zij heeft er hoegenaamd geen last van gehad, wat dat dicht-bij-mama-willen-zijn wel enigszins relativeert, natuurlijk. Ik daarentegen heb bijzonder onrustig geslapen, steeds onbewust geconcentreerd en luisterend of ik haar niet hoorde.
Deze ochtend, nadat ze om zes uur eten had gekregen, dommelde ze rond zeven uur terug in. Dus heb ik haar nog een uurtje in bed gelegd, want rond half negen brengen wij lief naar het station tegenwoordig. En toen heb ik wel vast geslapen. En gedroomd zelfs: dat ik haar thuis had gelaten terwijl ik naar het station ging, omdat ik haar niet wakker wilde maken. En toen ik thuiskwam stond de kinderbescherming hier om haar mee te nemen. The horror.
Ik heb ook gedroomd dat mijn mama steunzolen moest, maar dat doet waarschijnlijk weinig terzake voor dit verhaal.
Dat komt omdat een nieuwe fase in het leven van mijn dochter is aangebroken: die waarin ze went aan haar eigen bed. Ze slaapt namelijk heel licht en kan niet goed tegen lawaai, dus als ze in de living slaapt kan ik niks doen: de juffrouw wordt al wakker van een glas cola uitgieten.
Vorige week hadden we een keer geprobeerd, maar ik denk dat we het volledig fout hadden aangepakt: de baby was in slaap gevallen op lief zijn arm en we hadden haar in haar bed neergelegd, gewoon met haar kleerkes aan. Een uur later werd ze wakker en was het groot drama, dat is evident. Een mens zou voor minder overstuur zijn: ge valt in slaap in de armen van uw vader en ge wordt wakker alleen in een donkere kamer die ge niet kent. Niet. Zo. Goed. Ontroostbaar en al.
Sinds gisteren ben ik echter bezig met een andere methode. Als ik zie dat ze moe wordt neem ik haar mee naar boven, geef ik haar een verse pamper en doe haar slaapzakske aan. Daarna ga ik ermee in haar kamer, zit een vijftal minuten met haar in de zetel en leg haar dan in haar bedje. En dan blijf ik nog een kwartiertje zitten, zodat ze mij ziet als ze haar ogen toedoet. En daarna ga ik dus buiten, want anders heeft dat alleen slapen weinig nut, ziet u.
Resultaat: gisterenmiddag een tukje van anderhalf uur, gisterenavond geslapen van 21h tot 0.30h. En nu ligt ze dus weer in haar bedje, en heeft het hele ritueel maar een kleine twintig minuten meer geduurd.
Ze is wel nog onrustig, hoor ik op de babyfoon. Maar we hebben tijd, natuurlijk. En geef mij een project en ik zal er mij wel opgooien tot het lukt, zo ambitieus zijn we wel.
Het oneindig boeiende leven van een jonge moeder, jawel.