Zo. De werkweek is nog maar een dag bezig en ik ben alweer stikkapot. Gisteren tot 22h zitten werken, dan nog even naar de lichtbak gekeken en daarna slapen. Tot vier uur, toen de dochter wakker was en wilde drinken. Om vijf uur weer slapen. En dan opnieuw opstaan om te gaan werken om zeven uur. Ik zie al op tegen deze nacht.

Want Mira, die slaapt niet door. Allez, eigenlijk soms wel en soms niet. Af en toe slaapt ze een paar dagen, weken tot half zeven, een uur waar ik best mee kan leven. Maar dan opeens is ze er weer elke nacht om vier uur. Of om drie uur.

Als ik dan opsta en ik geef een fles, dan drinkt ze die gezwind uit. Dus ik ga ervan uit dat ze honger heeft, want anders slaat ge toch geen kwartje liter melk achterover, niet. Vandaag zei mijn onthaalmoeder echter: “als ge eender wel kindje om vier uur ‘s nachts een fles aanbiedt, dan gaan ze die uitdrinken hoor”. Eens proberen met te laten schreien zegt zij.

Maar ik weet het dus niet. Ik vind nog altijd dat het kind moet eten kregen als ze honger heeft, maar het is verdomde lastig nu ik weer werk.
Het helpt ook niet dat ze nu al groenten en fruit eet, natuurlijk. Ik kan zo moeilijk inschatten of ze overdag genoeg heeft, en geen honger heeft. (ze drinkt dus die nachtfles van 210, voor ze naar de creche gaat 70 ofzo, dan om 11h patatten + 40cc, en in de namiddag fruit, daarna ook zo’n klein flesje. En dan om 17.30h 120cc en om 20h 210cc)

Wat denkt u? Laten schreien deze nacht? Of gewoon wachten tot het vanzelf weer overgaat, dat ‘s nachts drinken?

Ze is verkouden, het arme schaap. Haar neus zit gigantisch verstopt, en ze moet ook een beetje hoesten. Maar vooral: ze kan daar geen weg mee. Blijkbaar moet een kind, naast zitten, rollen, lopen, van een lepel eten, haar eigen naam leren, voorwerpen volgen en nog zo veel meer óók leren hoe ge eet als ge niet door uw neus kunt ademen.
Een vreselijke catch 22: ze heeft honger, maar weet niet hoe dat moet met de fles. Ik probeer een beker, maar na vijf slokken is ze te moe. Ze slaapt nu, maar haar fles van 17h heeft ze een kwart gedronken, en die van 20h idem. We verwachten dus binnen een uurtje een hongerige baby, en hetzelfde circus helemaal opnieuw.

Ondertussen raakt haar immuniteitsysteem wel helemaal opgebouwd, troost ik mezelf. Het arm schaapke.

Onze uitstap aan zee was trouwens meteen Mira’s eerste reisje. Daarvan gesproken

– baby’s hebben veel grief. Wat ik allemaal moest meesleuren voor 3 dagen, ik had dat helemaal niet zo ingeschat van tevoren. Baby’s zouden standaard met een portebagage en zo een box voor op het dak moeten komen. Voor het grief in te steken é, niet de baby. Dat zou gelijk helemaal verboden zijn door kind & gezin.
– Mira is niet zo’n baby die zich vlotjes aan nieuwe situaties aanpast. Hoewel ze vrolijk en blij was, was het toch te merken dat ze ietwat van slag was: slecht slapen, niet vlot drinken, opeens een dutje doen van bijna vier uur overdag. En toen ze thuis was een hele middag doodcontent gewoon liggen en zitten rondkijken. Yes, I know this house, zag ik haar denken.
– Een reisbed heeft gaasjes aan de zijkant. En Mira krabt daaraan. In het midden van de nacht. Op dertig centimeter van mijn hoofd. Joy!

Het is misschien vreemd om te zeggen, maar sinds een paar weken hebben wij precies een nieuwe baby. Ik weet niet hoe het komt, maar Mira is helemaal omgeslagen. Ze was voorheen ook het grootste deel van de tijd een vrolijk kind, maar ze was ook — hoe zullen we het vriendelijk zeggen — nogal high maintenance. Ze is snel voor haar leeftijd, en begrijpt veel. En ze heeft daardoor veel frustraties. Een bewerkelijke baby, die als het haar niet zinde haar toevlucht zoekt tot hysterie. Ze heeft namelijk door dat onmiddellijk volledig door het lint gaan meer effect heeft dan een beetje jengelen. Man, mijn dochter kan krijsen, u heeft daar geen gedacht van.

En er waren dagen dat ze voor het minste krijste. Niet genoeg aandacht? Keel open. Niet kunnen rollen? Keel open. Bij iemand anders dan mama op schoot? Keel open. Op een bepaald moment wilde ze zelfs niet meer door Lief getroost worden. Alleen door mij. Ze wilde niet slapen, was doodmoe, wilde de hele tijd gedragen worden: the works. En hoewel ik mijn dochter onvoorwaardelijk en doodgraag zie, stond het huilen me af en toe nader dan het lachen als ze zo’n buien had. Vooral omdat de wereld u dan ook nog eens overspoelt met goede raad. “Ge moet haar eens laten schreien, ze is verwend.” Tot ik haar liet schreien en ze dat dus anderhalf uur volhield. Met gebalde vuisten en een wijdopen keel in haar park. Anderhalf uur. En dan was het voor mij genoeg, alleszins.

De laatste weken is het vreemd, eigenlijk. Vorige week waren we bij mijn grootmoeder en zij en haar zus wilden Mira allebei vastpakken. Ik zette me schrap voor een scene, maar baby zat vrolijk op schoot te lachen. Tot twee weken geleden huilde ze van rond half zes tot acht uur, iedere dag. Nu is ze daarmee gestopt. Dinsdag is ze nog eens boos geworden in de creche en sindsdien niet meer. Dat is een volle week. Zonder woede-aanval. Ze heeft nog een paar keer gehuild, maar dat was (a) omdat ze honger had of (b) omdat ik een shitload fysiologisch water in haar neus aan het kieperen was. Geen abnormaal gedrag, dus.

Misschien is ze er overheen gegroeid? Misschien verveelde ze zich steendood, zo alleen thuis met mij? Misschien komt het binnen een paar weken keihard terug, die buien?

Maar ondertussen is het een zaligheid: ze schatert de hele tijd, is supervrolijk en alles is ok: ze wil bij iedereen op schoot, ze is gemakkelijk bezig te houden, doet regelmatig een tukje en zit over het algemeen bijzonder goed in haar vel. En dat terwijl ze dus wel degelijk ziek is. Ik geniet van ieder moment. En duimt u even mee dat het blijft aanhouden, dat voorbeeldig gedrag?