Vanavond was het test-case tijd hier ten huize. Ik wilde namelijk graag donderdag naar de opname van ZVDZ gaan, maar dan moet ik rond zes uur in Gent vertrekken. Omdat het in Brussel te doen is, en dus niet vlakbij om terug te keren én omdat zowel mijn ouders als mijn schoonouders ook gaan die dag (dus geen hulplijn in de buurt), was het plan om een babysit te nemen en van tevoren eens te proberen. Marijke zou komen, en vandaag hebben we dus de test gedaan. Marijke om half zeven naar hier gekomen, wij in de buurt gaan eten, met de gsm op standby. Rond half elf terug naar huis en daar vertelde Marijke dat de dochter de hele tijd heeft geweend, van zodra we wegwaren. Ze heeft een klein beetje gedronken, en is dan uiteindelijk in slaap gevallen. Marijke vond het vooral ambetant voor Mira en ons, ik vond het vooral vervelend voor Marijke.

Conclusie van het verhaal: (1) Mira is blijkbaar nog te klein om zich door iemand anders van avondritueel te laten voorzien (2) donderdag geen opname voor mij, (3) we hopen dat er nog iemand op ons kind wil komen passen, later (4) uitjes beginnen de komende maanden ten vroegste om half negen, als baby in bed zit en (5) binnen een paar weken/maand proberen we opnieuw. Want ze gaat het toch moeten leren, de dochter. Het is even uitstel maar geen afstel, want deze moeder moet af en toe eens na zonsondergang buitenkunnen, jawel.

Hoe ging dat bij u, trouwens, dat babysitgedoe? Vanaf wanneer? En ging het meteen goed?

En toen dacht ik: zie mij hier nu staan, op een donkere parking van de ziektefabriek, met een hongerig kind in de regen. Ik was net buitengekomen bij de kinderarts en die had woorden als baby-astma in de mond genomen, wat me toch een beetje overstuur had gemaakt. Mira bleek op zeven weken niks bijgekomen, en niks gegroeid. En ik had een pak voorschriften in mijn tas zitten, voor puffers en kine en watnogmeer. Mijn lief zou er pas ‘s avonds laat zijn, want zo’n televisieprogramma, dat maakt zichzelf niet. En ik was al op van vijf uur, voor vergaderingen en verbeteringen.

Zoals een echt wijf heb ik dan maar een potje gehuild, daar in de auto op de parking, mezelf wentelend in zelfmedelijden en compassie met dat kleine zieke schaap in de maxicosi op de zetel naast mij.
En daarna heb ik gedaan wat ik moest doen: eten en medicamenten gegeven. En gebeld naar mijn mama om te horen dat het allemaal wel in orde komt.

Gisterenavond lag de dochter op haar buik op de grond. Naast haar speeldeken, want speeldekens zijn zooooo 2009, dat weet iedereen. Op haar speeldeken lag een stuk speelgoed dat ze graag wilde hebben. Ze had al een paar keer met rollen geprobeerd, maar kwam telkens net te ver uit om eraan te kunnen. En echt kruipen kan ze dus nog niet.

Opeens werd ze heel stil. Je kon haar hersenen bijna horen kraken zo geconcentreerd. En toen trok ze het speeldeken naar zich toe, tot ze wel aan het speelgoed kon, pakte het vastberaden en keek toen heel triomfantelijk naar mij.

Waarop ze het speelgoed in haar mond stak, een beetje te diep en bijna moest overgeven. Dat was iets minder, maar dat gedoe daarvoor was volgens mij een glimp van haar toekomstige genialiteit. Of toch tenminste een schijn van logica, voor het allereerst.

Soms weet ik zo weinig van baby’s, ge hebt daar geen gedacht van. Zo is er dat gedoe met die tanden: ik dacht dat die elk om beurt mooi de tijd kregen om door te komen en dat dan pas de volgende begon lastig te doen. Dat zou namelijk mooi geregeld zijn van de natuur. Little did I know, zeg.
Want jawel: de dochter had deze middag een hysterisch krijsmomentje, midden in een middagdutje dat op dat moment nog maar een half uurtje aan de gang was. Pamper was nochtans proper, melk was gedronken en neuske uitgespoeld. Enig onderzoek van de vader wees uit dat tand nummer twee op doorbreken staat. En het schaap heeft er vorige week nog maar eentje gekregen zeg.
We zijn alvast even naar de apotheek van wacht gereden om product om het gedoe te verzachten. En de bijtring ligt in de frigo af te koelen.

En de dochter? Die is op weg naar de apotheek in slaap gevallen en haalt nu haar gemiste middagdut in. Ze mag voor een keer zelfs in haar maxicosi blijven liggen, gewoon omdat het zo al lastig genoeg is.

En zo was ik gisteren nog trots op mezelf omdat ik Mira had laten brabbelen ‘s nachts, en ik zo haar nacht tot half zeven had getrokken zonder uit bed te komen. V. I. C. T. O. R. Y. En zo was het vandaag alweer heel wat minder.

Rond half vier begon de dochter aan haar nachtelijke vertellement. En ze hield het verbazend lang vol deze keer, wat mij overigens gemengde gevoelens geeft. Ik ben blij dat het geen opgeverke is, want dan wordt ze misschien een topsporter en kan ze haar mama een schoon huis in de Provence kopen als kerstcadeautje. On the downside: ze blijkt koppiger dan mij, en iets zegt mij dat zulks nooit goed nieuws is in het kinders-compartiment. Alleszins: kwart voor vier wilde ik opstaan, want mijn mooie “ik wacht tien minuten” was overschreden. Maar ik werd met zachte dwingende stem toegesproken door het lief “nu nog niet toegeven”. Ik bleef liggen en vrat ondertussen voor het gemak een beetje mezelf op. Om kwart na vier: zelfde scenario, part deux. Om twintig na vier sprong ik woest uit mijn bed met de mededeling: “neeeen. ik ga niet toegeven. Ik ga gewoon een sigaret roken en opstaan. Omdat ik daar goesting voor heb, ja” U mag daar enig gesnauw van mijnentwege bijdenken, jawel. En een bleitinge ook, om twintig na vier op onze ijskoude koer. Ik wil daar trouwens ook nog even aan toevoegen: sigaretten in het holst van de nacht zijn degoutant als ge niet aan het uitgaan zijt.

Alleszins: het lief was zo vriendelijk (en verstandig) ondertussen de dochter uit bed te vissen en een flesje te geven. Dus waarschijnlijk heb ik haar nu geleerd dat ze na een uur roepen toch uit haar bed mocht, maar hey: ik moest deze ochtend dus wel examens afnemen, peoples. En vijf uur slaap is echt te weinig. Sejieus.