i eatz sunglassez from ilse baetsle on Vimeo.

Vanavond een voorlopig absoluut hoogtepunt bereikt in mijn moederschap, qua mooiste moment. Ik kwam binnen in de crèche en Mira zat de andere kant van de zaal te spelen. Ze keek op, zag me, gaf me een stralende glimlach en kwam toen uiterst geconcentreerd en doelbewust op me afgekropen. Kirrend en lachend.

Ik zag even niks meer van de waterachtige substantie die mijn ogen vulde, en ik loop nu nog altijd te blinken van fierheid. Mijn dochter kruipt echt echt, en ze kruipt naar mij toe.

Ha. Lazyweb-alert.

Mira zit tegenwoordig zeer goed alleen. En in de stoel zitten aan tafel is al helegans feest. Tijd dus voor een nieuwe aankoop ten huize kerygma: iets om op een stoel te zetten van een restaurant of van mensen zonder kleine kinders (en dus zonder kinderstoelen) zodat mira erop kan zitten. Of iets om aan een tafel te hangen. Ze is wel nogal hevig, dus iets waar ze een beetje vast inzit zou handig zijn.

Zeg het eens, wat gebruiken jullie? En zijt ge er content van? Linkjes en al zijn ook welgekomen.

Kinderen, het zijn kleine wondertjes. Maar laten we wel wezen: heel dat Darwineske evolutiegedoe heeft toch nog een aantal kleine mankementjes. Er zijn zo van die dingen die — en ik heb het volste vertrouwen in de natuur dat die dat wel zal fixen– een beetje beter kunnen evolutie-gewijs.

1. ofwel worden hoofden kleiner, ofwel worden bekkens breder. Op dit moment is het ene precies niet afgestemd op het ander. Het beste zou zijn als bekkens tijdelijk breder worden, vanaf een week voor het bevallingsgebeuren. En dan een week na de bevalling dat alles weer naar normale proporties krimpt. Zodat we buiten de zwangerschap ook nog in onze strakke jeansbroekskes passen, natuurlijk.
2. Spijsverteringsstelsels horen rijp te zijn op het moment van de bevalling. Al dat gedoe met krampjes: baby wordt daar lastig van, moeder wordt daar lastig van. En what’s up met die niet afgesloten slokdarm, trouwens? Hoe zielig is dat melk teruggeven en de bijhorende pijn niet? Laat baby desnoods zeven weken langer zitten, als dat de periode is die nodig is.
3. Dingen die baby’s bij de geboorte horen te kunnen: zelfstandig zitten, hun neus snuiten, een nacht doorslapen, duidelijk maken wat ze nodig hebben. Ik zou stofzuigen en dweilen aan dit lijstje durven toevoegen, maar ik wil nu ook niet te veeleisend zijn.

En wat u? Wat ontbreekt er volgens u nog aan de worpen van het menselijk ras?

Is het lang geleden dat ik het over mijn fantastische dochter heb gehad? Neen? Ah, het is mijn blog, dus ik doe toch mijn goesting.

Echt, serieus, zo’n baby van zeven maand: het is een grief om in huis te hebben. En er verandert zoveel, op een paar weken tijd.
Ze kan al een poos zitten, maar nu kan ze dus van eender welke positie naar zit en dan naar kruipen. Coolness, I tell you: ge zet het kind op de grond, ge strooit er wat speelgoed rond en ze houdt zichzelf bezig. Daarnaast brabbelt ze de hele dag door en gromt als een leeuw bij alles wat ze doet. En dat is zo ongelooflijk schattig, ge hebt daar geen gedacht van. Verder: ze zit nu in de buggy. Ik geef u even tijd om dat te laten inwerken. Ze. Zit. In. Een. Buggy. Met haar twee mini-handjes op de baar, en dan vreselijk ernstig rondkijken. Een beetje streng zelfs, maar hilarisch, dat is het. Ze is ook verzot op uitstapjes, tegenwoordig: gaat gezwind overal mee, eet overal wat ge in haar mond lepelt en doet middagdutjes. Van twee uur.
Mijn dochter is cool, jawel. En superlief. En zo schattig, het is ongelooflijk.

En nu ik dat allemaal opgeschreven heb, kan ik dat deze nacht lezen als ze haar truuk van de vorige nacht weer zou herhalen. Als ge van drie tot vijf opzit met een actieve baby die niet meer wil slapen, dan vergeet ge namelijk al eens dat ze cool en schattig is.