Lieve Mira

ons gezin is ten prooi gevallen aan zware verliefdheid. Het is niet anders. Zowel je vader als ikzelf zijn namelijk smoorverliefd op jou. We zijn nu definitief het soort ouders geworden dat, als het kind eindelijk in bed zit, tegen elkaar vertellen wat voor schattigs de samensmelting van hun beider genen wel niet gedaan heeft die dag. Er is altijd veel te vertellen, want manman wat ben je schattig.
Je bent de laatste weken verworden tot negen kilo pure levensvreugde: je lacht van ‘s morgens tot ‘s avonds, en je hebt ook besloten dat het nu tijd is om een keer ernstig aan je vocabularium te gaan werken. Je kon al ba (voor bal) en poe (voor de poes), je kon al mama en papa, maar sedert een paar dagen zeg je ook meer dan dat. Je grijpt in de waterstraal in bad en zegt “wate”, je zegt “deutjetoe” en sluit vervolgens de deur. Dat laatste is je nog niet volstrekt duidelijk, though, want als je de dop op je beker zet, zeg je “deutjetoe” en als je een doosje dichtdoet is het ook deutjetoe. Ik ben daar persoonlijk nogal meegaand in. Als je een doos en een beker een deutje wilt noemen, ga je gang. We gaan daar niet moeilijk over doen.

Verder ben je nog avontuurlijker geworden dan je al was. Kon dat dan, mama? Blijkbaar wel, schat. Je kruipt gezwind de trap op, klautert in de zetel en op het bed. Deze week zat je opeens midden op de salontafel. We hebben dus niet alleen meer ogen in ons achterhoofd nodig nu, maar ook op onze knieën, schouders, oren en watnogmeer. Je hebt namelijk nog niet door dat sommige dingen best gevaarlijk kunnen zijn: de babybjornwipper bijvoorbeeld, hebben we vakkundig verwijderd sinds je er bovenop kruipt, hem als supersonische wipplank gebruikt en ondertussen in je handjes klapt. Mijn moederhart stond elke keer stil als je die stunt uithaalde, dus voor mijn (en ook jouw) gezondheid is het ding nu opgeborgen.

Maar we hadden het over verliefdheid. Ook jij bent helemaal smoor, tegenwoordig. Op het leven zelf, maar meer nog op zowat alle jonge mannen die hier in huis komen. Dan hebben we bezoek en dan zit je de jongen/man in kwestie met een stralende glimlach aan te staren, minutenlang. Of zit je, pseudoverlegen kirrend, vanachter een stoel te loeren. Je charmeert, straalt en haalt alle meisjestruken uit de kast. En daar moeten we het even over hebben. Nu is dat nog schattig, liefje, maar als je dit soort dingen uithaalt binnen een jaar of veertien, dan sluit ik je op in je kamer.

Nog zoiets dat je toch een beetje gaat moeten temperen, ooit: dat ongeneerd wijzen en staren naar mensen in de stad. Vooral als je er dan ook nog luid bij lacht. Nu is dat grappig, ja, maar ooit zullen we daar toch eens een gesprek over moeten hebben.

Je bent bij momenten een echt meisjemeisje geworden. Haalt kleedjes uit een stapel, houdt die triomfantelijk omhoog en zegt ooooooooh. Met getuite lippen. Complimentjes zijn ook de manier om je te overhalen om iets aan te houden wat je eigenlijk niet wilt aanhouden, hebben we gemerkt. Als we naar je schoenen wijzen, die je probeert uit te trekken en we zeggen “wat een mooie schoentjes heb jij, zeg!”, dan begin je te stralen en mogen de schoenen aanblijven. Hetzelfde met speldjes: als een speldje na het aanbrengen uitgebreid wordt bestoeft en bekeken in de spiegel, dan mag het blijven. Anders moet het onverbiddelijk weg. Ik ga de komende maanden op zoek naar hoe ik deze nieuwe ontdekking ten volle kan gebruiken.

Je ziet het, niets dan goed nieuws, in deze voorlaatste nieuwsbrief van je eerste levensjaar. Want die verliefdheid van ons, die doet vergeten dat je nog elke ochtend tussen zes en half zeven je dag begint, en dat dat voor de vakantie echt wel ongoddelijk vroeg is. We noteren het als een werkpuntje, maar zo erg is het allemaal niet. Je stralende persoonlijkheid maakt alles goed.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5
Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10

Momenten waarop ik de dochter vandaag aan een haakje wilde hangen aan de muur, met een plakker op haar mond en haar minihandjes vastgebonden:
– om half zeven deze ochtend, toen ik een nacht van gewoel probeerde af te slapen met een ochtenddutje
– toen ze de twaalfde keer haar beer uit de buggy gooide tussen de kuiperskaai en het administratief centrum van de Zuid. En ja, dat is maar honderd meter
– toen ze de achtste keer de kartonnen doos van de kar schopte in de delhaize.
– om half twee vanmiddag, toen ze hartstochtelijk haar keel openzette en meedeelde dat haar middagdut voorbij was, terwijl die nog maar 50 minuten bezig was (mensen met kinderen weten wat daar de gevolgen van zijn, van een halve middagdut)
– toen ze haar boterham met banaan op mijn pas gedweilde vloer gooide en er meteen een beker water achteraan kieperde.
– toen ze mijn gsm te pakken had, ik die afnam en ze vervolgens de hele buurt bij elkaar krijste alsof ik haar zwaar geslagen had

Momenten waarop ik mijn dochter vandaag wel kon opeten:
– toen ze me stralend aankeek en blij haar beer knuffelde, die ik voor de twaalfde keer teruggaf
– toen ze luid schaterde in de Delhaize omdat ik de doos opraapte
– de honderd keer dat ze vandaag naar iets heeft gewezen, haar lippen tuitte en “Oh, oh” riep
– de zestien keer dat ze vandaag tegen verkoopsters, bezoek, of wildvreemden op straat allercharmanst en luid lachend vanalles heeft uitgelegd
– toen ze de blokken-reconstructie van Stonehenge (zonnewende, wij zijn zeer pedagogisch en al) die haar vader voor haar probeerde te maken voor de tigste keer omvergooide en vervolgens haar handen in de lucht gooide. Een gebaar dat wij hier maken bij “hoera!”.
– toen ze met mijn gsm zat te spelen en die geconcentreerd aan haar oor hield en onverstaanbare dingen brabbelde
– toen ze doodmoe in bad achteruitleunde tegen mijn been, heel stil bleef liggen, me de mooiste glimlach ooit gaf en ondertussen over mijn gezicht aaide.

Kinders. Dat is een leven van uitersten, ik zeg het u.

En dan zing ik van Mira is a punkrocker, dat is evident.

Merci, Fokke, voor het schitterend T-shirt.

*een dag te laat. wegens nog steeds ziek en nog steeds verbeteren. zucht*

Lieve Mira

vorige week zaten we hier thuis op het terras met vrienden. Binnen een kleine maand krijgen ze een zoontje, en dus ging het gesprek al eens over die eerste maanden met een boorlingske. Op een bepaald moment vertelde je papa: “nu is het echt fantastisch goed te doen: de kleine slaapt ongeveer elke dag tot rond half zeven”. Ik zag onze vrienden — langslapers, zoals wij — verbijsterd kijken en ik realiseerde me plots hoe zeer jij onze perspectieven hebt veranderd. Had iemand me een jaar geleden gezegd dat ik vijf jaar lang elke dag om acht uur uit bed zou moeten, ik had “gevaarlijke zot. ga ergens anders zeveren.” geantwoord. Als iemand nu hetzelfde zou zeggen, ik zou onmiddellijk mijn handtekening onder het contract dienaangaande zetten. In bloed.
Ouders verleggen grenzen, zo blijkt: grenzen van vermoeidheid, grenzen van frustratie, grenzen van op de been blijven terwijl het eigenlijk niet echt meer gaat. Maar ook: grenzen van allesverterend liefde, grenzen van vertedering, grenzen van vrolijkheid en verliefdheid. Het tweede compenseert het eerste ruimschoots, gelukkig. En de tien maanden met jou zijn misschien niet de zorgelooste, of de meest uitgeruste die ik ooit heb gehad, maar het zijn zonder twijfel de allermooiste.

Ouders groeien ook. Zo gaan wij bijvoorbeeld elke dag met jou in bad. Als je papa en ik alletwee thuiszijn, dan komt degene die het bad-gedoe niet heeft gedaan jou halen na een tijdje, om je af te drogen en je aan te kleden. Zo kan de ander nog even verder badderen of douchen. Prettig geregeld, inderdaad. Edoch: jij wordt — ook na al die maanden — nog steeds niet graag aangekleed. Meer nog: aankleden zorgt er nog altijd, zowat elke dag, voor dat jij doet alsof je zwaar mishandeld wordt. Vorige week was het nog eens zo: ik nam een bad, je vader kleedde je aan, jij tierde de hele wijk bij elkaar. Een paar maand geleden ging ik van dat tieren tegen het plafond van de ongerustheid en het door merg en been gaan. Nu lag ik ontspannen te dobberen in het warme water en dacht alleen maar “kleine aansteller”. Het is een groeiproces.

Wij zijn niet de enigen die groeien, natuurlijk. Bij jou gaat het tegenwoordig keihard: een geprefectioneerde techniek om achter het wagentje te lopen, of zijwaarts langs de muur, kleertjes die plots te klein blijken, boterhammen die plots lekker zijn, woorden die plots nieuwe klanken krijgen en deel uitmaken van vertellementen met de meest varierende intonatie, afstapjes die zonder vallen genomen kunnen worden en de kat die een voorzichtige vriendschap met jou begint aan te gaan.
Daarnaast ben je ook vreselijk grappig, natuurlijk. Hoe je alle stoelen in de woonkamer telkens opnieuw naar de ene hoek van de kamer verschuift. Of hoe je speelgoed en schoenen door het kattenluik naar buiten duwt, bijvoorbeeld.

Nu het zomer wordt, én jij al zoveel kan, zijn onze dagen ook anders geworden: gedaan met binnenzitten. Hier wordt gefietst, gewandeld, gespeeld in het park en gegraaid naar kleurige blikjes vanuit de Colruytkar. Je bent actief, leergierig, vrolijk, gigantisch koppig en intens. En wild. Misschien net daarom dat mijn nieuwe favoriete moment van de dag daar in contrast mee staat. Als we ‘s middags je eerste piepje op de babyfoon horen na je middagdutje, dan gaan we — meestal allebei, ja, we zijn vaak thuis overdag tegenwoordig — naar boven, halen je uit bed en leggen je tussen ons in op het grote bed. Jij wordt dan langzaam wakker en ligt onweerstaanbaar te brabbelen en te vertellen, ondertussen aan ons gezicht voelend en aaikes gevend. Je bent dan zo rustig, zo knuffelig en zo schattig, dat ik elke keer stilletjes wens dat dat kwartiertje voor eeuwig zou blijven duren. En dat we dat ene moment per dag voor altijd kunnen blijven hebben.

Zoen,

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5
Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9