Mira klautert graag in de zetel. Ze vindt dat hilarisch, en ze durft al eens wild op en neer springen dan. Als een stuiterende springbal, zo eentje met veel kleurtjes. Dat springen vinden wij niet zo tofkes eigenlijk, want babyhoofd-harde vloer-bleiting-spoedafdeling. U kent het wel. Voorlopig hebben we nog alle accidenten kunnen vermijden, en we berispen haar zeer consequent als ze weer eens enthousiast probeert of ze ook over de rugleuning zou kunnen klauteren, met haar kopje naar beneden.

Dit weekend was het weer zo ver. Ze stond te gieren van het lachen in de zetel en hopte zowat op en neer van enthousiasme. We hadden al verschillende keren “Mira, mag niet” gezegd, maar de juffrouw besloot ons te negeren. En dus stond het lief recht, en liep kordaat op de zetel af om haar eruit te heffen en streng toe te spreken.
Toen hij twee stappen van de sofa verwijderd was keek Mira op, haar hele gezicht werd één stralende glimlach, ze strekte haar handje uit en haar fijne stemmetje piepte: Paaaapaaa.

Waarna er dus van streng berispen geen sprake meer was, kunt dat peinzen.

De dochter, die is altijd vroeg wakker, maar ik kan daarmee leven: ze slaapt tenminste door, denk ik dan. Count your blessing, dat is zeer belangrijk als jonge moeder.
Al maanden slaapt ze door, jawel. Behalve zo af en toe, en tegenwoordig zijn er nogal veel af en toe’s. Ze heeft de verkoudheid to end all verkoudheden, en ze krijgt kiezen en heeft daar blijkbaar veel pijn van. Ze kan niet goed eten, schiet ‘s nachts vaak wakker en is dan ontroostbaar. Soms is een flesje de oplossing, maar soms — zoals deze nacht — helpt ook dat niet. En dus zat ik tussen half twee en drie met haar beneden in de zetel. Een dekentje over ons, en met baby-tv op. Baby-tv toont des nachts namelijk van die langzaam bewegende vormen met zachte herhalende muziek, en daar wordt Mira rustig van. En ik ook, niet onbelangrijk in het holst van de duisternis.
Nu, dat is niet geheel ongezellig, zo in het midden van de nacht een beetje met uw éénjarige op schoot in de zetel liggen en over haar hoofdeke wrijven. Count your blessings, again.

Alleen spijtig dat het de volgende ochtend zoveel pijn doet.

Mira stapt! from ilse baetsle on Vimeo.

Het is van vriend D. dat ik de term heb, want zijn Helena van 2 jaar is er eentje. En wij hebben dus ook een deur-nazi in huis, tegenwoordig. Deuren moeten toe, namelijk. Alle deuren, ook die van kasten. En het hekje, dat moet ook toe. Ze is daar zeer volhardend in, ja, en wij leggen ons daar bij neer. Deuren toehouden, dat is ook logisch: het is gemakkelijk, goed voor het energieverbruik en proper. En het kind is content, dat vooral.

Daarnet waren we op Kind en Gezin, en Mira zat bij de verpleegster onrustig te wezen op haar vaders schoot. Wijzen naar de deur — die op een kier stond — en toe, toe roepen. Nadat de deur dicht was, was het nog niet over. Bleek dat er zowaar nog drie dossierkasten waren die een beetje openstonden. Teh horror.

De verpleegster was al enigszins verbijsterd door zoveel vastberadenheid, maar toen Mira ook nog haar truukje met het vinger omhoogsteken als ge vraagt hoeveel jaar ze al is, deed, klonk er een vertwijfeld “mjah. ze is wel nogal alert é, voor haar leeftijd”. Waarop verpleegster iets op haar computer intikte. Ik hoop maar dat het “slim kindje” was en niet “mogelijk dictator-materiaal”.