Lieve Mira

wat ga je hard, lieve Mira. Ik betrap mezelf erop dat ik soms nog aan je vader vraag: wil jij de baby efkes haar jas aandoen?, terwijl dat heel fout is. Gewoonte, natuurlijk, maar je bent dus echt geen baby meer. Een meisje dat zinnen maakt met verschillende woorden, dat woorden van drie (DRIE!) lettergrepen zegt, dat antwoordt met slaapwel mama als ik slaapwel mira zeg: geen baby meer. Soms wil je het nog, net zoals ik het wil. Dan kom je op mijn schoot liggen en zeg je Mira baby, en dan moet ik je wiegen alsof je nog heel klein bent.

Je bent minder tegendraads tegenwoordig dan de vorige maand. Af en toe heb je een uitbarsting, en die is heviger dan ooit tevoren — deze week liep je op straat met mijn sleutels te spelen, en ik had ze afgepakt wegens riool en anders niet binnenkunnen. Je was hoegenaamd niet akkoord en we hadden een peutermoment uit de filmpjes, wij samen. Je tierde, ging op de stoep zitten, sloeg naar me toen ik je oppakte, spartelde tot thuis, trok aan mijn haar, weigerde thuis je jas uit te doen en wilde weer naar buiten. Je keelde alsof ik je net zwaar mishandeld had en je hebt vervolgens bijna 20 minuten aan de voordeur staan gillen. Ik heb de deur op slot gedaan, zodat je zeker niet de straat opkon, en ben dan maar mijn mails gaan lezen. Na 20 minuten kwam je snikkend de woonkamer binnen en fluisterde “jasje uit?”. Waarna we samen in de zetel gaan zitten zijn, geknuffeld hebben en weer vriend geworden zijn. Mama vs. peutercrisis 1-0. Ha.

Maar behalve die sporadische hevige buien ben je uiterst charmant en veel beter handelbaar dan de periode daarvoor. Niet meer consequent koppig, niet meer dwars omwille van het dwars zijn alleen. Ik vermoed dat het onder andere te maken heeft met het concept straks en eerst dat begint door te dringen. We kunnen onderhandelen nu, en je begint dat duidelijk te vatten. Daarnaast ben je gewoon ook veel verbaler geworden en kan je goed laten weten wat er scheelt. En dat scheelt vooral in hysterie, zo blijkt.

Je bent een grief om in huis te hebben. Niet alleen ben je uiterst vermakelijk op elk moment van de dag, je helpt nu ook echt. Je helpt al je hele jonge leven mee met klusjes, want dat is één van de weinige pedagogische principes die ik aanhang. Maar we gaan daar eerlijk in zijn: tot nog toe was jouw helpen vooral een bron van meer werk om de rommel weer op te kuisen achteraf. Maar! Dat is nu anders! Mijn maandenlange investering begint vruchten af te werpen. Je ging gisteren bijvoorbeeld de krant uit de bus halen, toen we beneden kwamen. Handig, en ik hoef niet te bukken. En je kan het bestek van de vaatwas in de besteklade leggen, je helpt de tafel dekken, kan jezelf al behoorlijk uitkleden en het best van al: je kuist zelf je tafel af na het eten, met een schotelvod.
Kuisen is één van je favoriete bezigheden, en hoewel we niet weten waar je het vandaan haalt is het gedrag dat wij hier dus wel stimuleren: als jij er blij van wordt, en er wordt meteen een leemte in ons huishouden opgevuld, wat zouden we je tegenhouden?
Andere favoriete bezigheden deze maand: puzzelen, tekenen, boeken lezen, stickers op het raam kleven (nog steeds, ja) en doen alsof. Doen alsof je pippo-beer je baby is, doen alsof je slaapt, doen alsof je pijn hebt om je zin te krijgen, doen alsof je niet weet waar je die blok hebt verstopt (het is altijd onder je trui. ik doe ook altijd alsof ik dat nog niet weet, natuurlijk). En doen alsof je bijna volwassen bent, met een handtas, een ketting en een hoed. You are not fooling me, child, je bent mijn baby en daarmee uit.

zoen

je mama

Maand 1 – Maand 2 – Maand 3 – Maand 4 – Maand 5 – Maand 6 – Maand 7 – Maand 8 – Maand 9 – Maand 10 – Maand 11 – Jaar 1 – Jaar 1, maand 1 – Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3 – Jaar 1, maand 4 – Jaar 1, maand 5