Ruim zeven is ze nu, de dochter. En toch staat er hier nog altijd een babyfoon aan in de living, terwijl zij boven slaapt. Natuurlijk is ze oud genoeg om naar beneden te komen als er iets scheelt. En ik ben flink genoeg om naar boven te gaan als ze zou roepen. Maar ik vind dat precies gemakkelijk, en omgekeerd ook. Als er achtergrondmuziek opstaat (altijd als ik alleen ben), of ik in de keuken pruts (meestal als ik alleen ben), dan ben ik zeker dat ik het zou horen als er iets scheelt. Anders spits ik tien keer op een avond mijn oren omdat ik denk dat ze roept.

Een paar jaar geleden was de oude kapot, en toen kocht ik een nieuwe, meer geavanceerde versie. Met talk-back-functie. Ik zit namelijk vaak buiten of op straat, in de zomer, en dan is dat een grief.

– Mama?
– Ja kindje?
– Ik heb zo’n dorst.
– Ik ben buiten op straat, kan je zelf een beker water halen? Dan kom ik u straks nog eens instoppen.

Dat soort conversaties.

Maar het heeft nog meer voordelen. Op avonden als deze, bijvoorbeeld, als er een vriendin blijft slapen. Ik schrijf stageverslagen, en hoor hen ondertussen stil praten. De babyfoon staat niet luid genoeg om te horen wat ze zeggen, en dat hoeft ook niet. Maar ik hoor stil gefluister en gegiechel zoals alleen twee meisjes van (bijna) acht kunnen giechelen als het eigenlijk al ver na bedtijd is.

Het is de schoonste achtergrondmuziek die ik ken.

Ik kwam het al te zeggen: het zijn hier wanhopige tijden, met vreselijk veel les en een overvolle agenda. Vandaar dat het hier ook een beetje stil was, de laatste dagen.

(Vorige week verscheen er zo’n artikel over de werkdruk bij leerkrachten en het aantal uur dat ze kloppen per week, en ik dacht voor de lol dat ook eens bij te houden. Op woensdag ben ik ermee gestopt, omdat ik een beetje neerslachtig werd en omdat ik voor mezelf besloot dat ik het eigenlijk niet meer wilde weten. Ik werk namelijk 4/5 en de mensen die zeggen “dat is gewoon voltijds werken voor minder geld”, ik heb die altijd tegengesproken. En ik heb momenteel te weinig energie om mijn ongelijk toe te geven.)

Dagen getekend door vermoeidheid en wat overspoeld worden, dat zorgt niet alleen voor een regelmatige bleitinge, het geeft me ook bij momenten een nogal kort lontje. Ik ben daar niet fier op, maar het is nu eenmaal zo: na een hele dag praten en input en prikkels en vragen en nadenken, dan wil ik eigenlijk ‘s avonds alleen nog een pitta met andalouse in mijn hoofd steken en in de zetel liggen jammeren.
Het zijn die momenten waarop een discussie over het al dan niet meenemen van elektronisch speelgoed naar school of iets op het bord dat niet lekker is, al eens uit de hand durft te lopen en ik ruzie maak met mijn geliefden. Want echt komaan, hij is de 40 voorbij, dat gezeur over uw bord leegeten mag dan al eens stoppen.

Dat laatste zinneke was een grapje, mijn echtgenoot is een flinke eter. Hij kan bovendien redelijk goed tegen mijn kortvanstofstemmingen, wegens volwassen en nu ook niet meteen de gemakkelijkste in huis. Hij is heel begrijpend dus (lees: hij negeert mij al eens).
Ik vind het vooral zielig voor de dochter, die sneller dan gewoonlijk een snauw krijgt en die — ondanks mijn verwittigingen– toch niet ziet aankomen dat ik meer principes heb als ik moe ben. Iets van neen is neen is neen en stel u niet zo aan.
Pas op, ik vind die ruzies ook zielig voor mezelf, want ik heb dan achteraf een groot schuldgevoel en dan slaap ik niet goed en hopla de volgende dag is het allemaal nog lastiger. Hashtag firstworldproblems en ikwordmoevanmijneigen.

Een paar maand geleden las ik iets in een opvoedingsboek. Op het moment zelf rolde ik nogal hard met mijn ogen, zoals vaak bij zo’n boeken, maar ergens vorige week dacht ik eraan terug, begon ik er plots mee en ik ben er precies wel content van.

Het idee is simpel: per keer dat je iets doet waar je minder blij mee bent in je oudermodus of je zegt/doet iets waar je kind wat verdrietig van wordt (een laatmijgerust, een zagerij, een princieps-neen of gewoon keer uitvliegen over te veel lawaai want ge hebt hoofdpijn), verplicht je jezelf om in de minuten of uren daarna drie extra lieve dingen te doen. Een complimentje geven, eens gewoon meespelen zonder dat het gevraagd wordt, iets meebrengen van de winkel dat uw pup superlekker vindt, een extra verhaal vertellen,…eender wat. Kleine dingen.

Ge moogt met uw ogen rollen, ja.
Want doe ik anders nooit toffe dingen met de dochter ofzo? Jawel, natuurlijk. Maar ik moet toegeven dat het mij makkelijker valt in tijden van kabbelend leven in plaats van in periodes van onversneden hectiek.

Is dat pure compensatie? Natuurlijk. Zou ik niet beter gewoon altijd lief en vrolijk zijn? Ongetwijfeld.

Maar ook: is dit ideetje goed voor de sfeer in huis? Gigantisch, want de lieve dingen zijn altijd in het numerieke overwicht en dat scheelt al een eind. En zo bewust iets liefs doen voor de dochter, dat blijkt ook gewoon goed voor mijn eigen humeur.

Win win win. Probeer het eens als ge gestopt zijt met dat oogrollen.

Deel 1 – over het groeifeest
Deel 2 – vriendinnen en een thema
Deel 3 – Het aanlopen

En paar weken geleden zei iemand over iets totaal anders op facebook “hah, grappig dat je jezelf regels oplegt die je volgende week al weer vergeten bent”, en ik was licht geaffronteerd.
Maar hij had gelijk natuurlijk.
Ik heb de aandachtsboog van een goudvis.
Ik heb kijk-een-vogeltje.

Ik was vergeten dat ik nog over het groeifeest zelf moest schrijven. En eigenlijk was dat de schuld van W., onze maat die foto’s nam, en tijd nodig had om die te ontwikkelen, en ik ging wachten tot de foto’s er waren en kijk een vogeltje.
Er rest mij na vandaag nog een post over cadeautjes, maar nu is er vooral: het feest zelf.

Zo’n feest zelf, wij waren daar redelijk rap uit wat we wilden: iets van ons voor onze kindjes, waar ze op hun gemak zijn en met niet te veel blahblah en alle mensen die ze graag zien.

En dus huurden we het buurtcentrum hier in de straat. Daar hoort een parkje bij, waar wij elke vrijdag aperitieven en waar onze meisjes elke dag spelen bij mooi weer. Op hun gemak zijn, check.

De aankleding, dat was een extra dagje werk. De dag voordien werd de zaal en het park versierd met tienduizend vlagjes, die we zelf maakten door stofresten in repen te scheuren. We zorgden voor mooi gedekte tafels, hingen vogels op en zetten overal vaasjes en bokaaltjes met veldbloemen.

We wilden ook iets doen voor elk kindje apart, met haar eigen familie. En dus kreeg het begin van de dag al snel vorm: we huurden drie bootjes van Gent, elk meiske had haar eigen boot en daar werd een aperitief gedaan tijdens een boottocht. Daarna kwamen alle feestjes samen in dat buurtcentrum en park.

(more…)

U had nog een videoclip van mij tegoed. En de maandag na de vakantie is een schoon moment, vind ik persoonlijk.

Meer Goestedoenders op Facebook. Filmpke van het Winterfeest in De Koer hier, foto’s van die keer in de Charlatan hier. Het was een goeie vakantie.

Oh die Goestedoenders. Wat zie ik die graag.

In de herfstvakantie mocht ik mee met hen op kamp. Als kookouder en appelkessnijder, maar vooral als paar extra handen voor die roedel jong geweld. Ik liep er drie dagen met een glimlach rond, en kwam verwarmd van het kindergelach terug. En met een verloren weddenschap waardoor ze me binnenkort mogen schminken, maar daar kom ik subiet nog op terug.

Ik hoorde een tijd geleden iemand tegen Leonthine, de leader of the pack, zeggen “Soms vragen de mensen mij wat dat feitelijk is, de goestedoenders, en ik weet nooit goed wat antwoorden.” Leonthine zei: “bwaof. Zeg maar theatraal dansen ofzo.” Zelf hou ik het meestal op: De Majoretten van de Kinderfanfare van de Vieze Gasten. En ze doen hun goesting.

Want het is moeilijk te omschrijven. Er wordt gedanst. Er wordt theater gespeeld. Er wordt geïmproviseerd. Het is vanalles door elkaar, maar er is één constante: ze doen het met ongelooflijk veel goesting. Ze zorgen voor elkaar, ze bewaren geheimen, ze lachen, ze oefenen enthousiast en ze leren en werken samen. En ze doen gek op een podium, natuurlijk.

Het is een zotte meute kinders, die als een bende uitgelaten jonge honden de meest chaotische én tegelijk de beste toonmomenten ter wereld geven.

Het dochterkind doet elke week mee. Een goestedoender in elk vezelke van haar met glitter en grimeschmink bekladde zelve.

De Goestedoenders hebben grootse plannen, de komende weken. Geheime dingen, met opnames en allerlei cools dat nog niet mag geweten zijn. Sommige dingen weten zelfs de ouders niet. Maar er zijn ook dingen die we wel al mogen vertellen. Of beter gezegd: twee dingen waarvoor ik u mag uitnodigen.

Zo is er de vrijdag voor de vakantie (23/12) een optreden. Hier in de Brugse Poort, in De Koer. De goestedoenders geven een showke en er is ook een feestje, alwaar muziek zal gedraaid worden waar ge graag met uw kinders samen op wilt dansen. Een Afterschoolfuif, quoi, om de vakantie goed in te zetten. En omdat ik een weddenschap verloren heb, zal ik dus geschminkt zijn door de kinders. Komt dat zien. Vanaf 17h.

Een week later is het allemaal wat grootser en zo mogelijk nog cooler, want dan moogt ge uw kinderen meenemen naar uw favoriete Gentse oord van verderf.

Opname videoclip Hartrock. Yologa. Schmink, Haar en Tattoo-stand. Dansen met de Goestedoenders. Een Afterparty, en nog veel meer. 28 december, van 14h tot 18h. In de Charlatan. Er is zelfs een facebook-event.

Ik zou komen, als ik u was.