Cuteness alert. Als we tegenwoordig tegen de kleine zeggen dat het genoeg is (genoeg op de glijbaan, genoeg televisie, genoeg snoep,…) dan doet ze dit:

Het is moeilijk op film vast te leggen, want ze doet het dus voornamelijk op momenten dat we niet filmen. Als we wel filmen wil ze namelijk vooral “fotokijkenfotokijken”. Maar het is dus twee keer gelukt, ondertussen.

Ze weet dat we het schattig vinden, en dat zowat iedereen haar ogenblikkelijk haar zin zou geven (sommige mensen zijn zelf bereid om het blaarmeersen-sop in te duiken met haar, ook al vonden diezelfde mensen het eigenlijk veel te koud). Het is dus op de tanden bijten om neen te zeggen tegenwoordig.

Allereerst: een welgemeende aan alle winkeliers die paaseieren of andere sneukelderij op hun toonbank zetten, in het zicht van mijn dochter. Maar daarover later meer.

Wij trokken naar de Hema deze ochtend, Mira en ik. We hadden thuis een beetje ruzie gemaakt, met de ingredienten: boterham, neen, jawel, neen, ok dan neem ik hem mee voor als ge straks honger hebt. Zij is koppig, maar ik ben nog koppiger.

In de bus en de hema was het kind de zaligheid zelve: content en vrolijk en toen ze verschrikkelijk enthousiast werd over een kleine giraf-knuffel, besloot ik die voor haar te kopen. Wij naar de kassa — dochter, moeder, giraf — en enter de vervloekte toonbank met de paaseitjes. (Dezelfde als degene die ik net ook had gekocht, maar die ik ongezien had meegesmokkeld in het mandje). En toen begon het: de hele tijd in de kassa-rij jengelde Mira “snoepje, snoepje, snoepje, mamamaaamamamama, snoepje”. Toen ik niet thuis gaf sprak ze de meneer achter ons aan met haar verzoek. De mens kwam bijna niet meer bij van het lachen. Maar geen snoep voor Mira.

Buitengekomen gingen we op een bankje zitten.
Mira, heb jij een beetje honger toch?
Snoepje!
Ik heb hier je boterham. Als je die opeet krijg je een snoepje.
(herhaal de laatste twee regels voor uzelf een keer of twintig, dan heeft u een realistisch beeld van de eigenlijke conversatie. Ik ga dat hier niet uitschrijven, maar kort: ik heb gewonnen.)

Mira eet vervolgens braaf haar boterham op, ik duikel in mijn hema-zak en geef haar een eitje. Natuurlijk had ze gezien dat er een hele zak was, en begon ze achteraf opnieuw te jengelen. Nog eentje! Nog eentje!
Terug in de buggy, jengeljengel, ik stap gezwind verder, plotsklaps gaat het gejengel over in hysterisch gekrijs, ik rol met mijn ogen en stap gezwind verder. De hysterie houdt aan, en Mira probeert zich los te rukken. Op een rustige plaats stop ik, en ga op mijn hurken voor haar zitten. Ik veeg haar tranen weg en zeg: muisje, kalm, wat scheelt er. Kijk eens naar mama en probeer eens rustig uit te leggen wat er aan de hand is. Ik verwacht iets over snoepjes, maar in plaats daarvan haalt de dochter diep adem, ik zie haar krampachtig pogen haar emotie onder controle te houden en dan zegt ze het:

Mama? Gi-girafje WEG? Vallen, mama. (insert diepe snik)

Ik zeg u: het was lang geleden dat ik mij nog zo schuldig heb gevoeld. En ja, ik ben teruggegaan en heb een nieuwe giraf gekocht.

Deze avond haalde ik de dochter van de babyfabriek (ik mag het zeggen, want niet _alle_ kinderverzorgsters vinden het een belediging) en bij het binnenkomen zei Saskia: “Mira, vertel eens wat er gebeurd is?”
Waarop mijn dochter op mijn schoot kroop, haar hand omhoog hield, wees naar haar pols en sprak:
Wieze pijn gedaan. Mag da, bijten, mag da? Neeeeeeen! Stout Wieze, stout. Mag nie! (insert nono-finger here)

Blijkt dus dat Louise en Mira een klein dispuut hebben gehad over een pop. De ene pop uit de twintig beschikbare poppen die er zijn, en die ze net alletwee wilden. Enfin, één en ander is uit de hand gelopen en toen heeft Louise de dochter gebeten. Hard. Think: ijszak en ontsmettingszalf nodig.

Het leed is geleden, Louise werd passend bestraft, en ik weet zeker dat het evengoed omgekeerd had kunnen zijn, want de dochter is niet echt een doetje (hoewel ze het bijten wel degelijk heeft afgeleerd, geloof ik). Het is ook ondertussen niet meer dan een rode randje, de beet. Maar Mira is dus zwaar onder de indruk. Ze heeft het verhaal al zeker dertig keer tegen mij verteld, en ze stond erop haar vader én de grootouders te bellen om te vertellen. Voor het slapengaan moest er vier keer zalf op haar pols, en daarnet op de babyfoon hoorde ik haar mompelen: “magda bijten? neeeeen! Stout stout!”

Ohere het schaap.