Mijn dochter wordt nog steeds vroeg wakker. Elke ochtend. En daar helpt geen schaapwekker, lievemoederen of boos worden aan. Ik heb er mij bij neergelegd, ook al omdat ik u de heuglijke intrede van een nieuwe truuk kan melden. Een zegen voor ons gezin.

In het weekend, zo tussen half zes en half zeven, roept ze mij, zoals ze dat al twee jaar doet. Ik haal haar uit haar bed, in haar slaapzak, neem haar mee naar beneden en geef haar een fles melk. Ik zet de televisie zachtjes aan, leg een paar boekjes bij haar, leg een tv-dekentje over ons beiden en zeg: Mira, ik ga nu nog een beetje rusten, tot de zon ook wakker is. En dan slaap ik.

En voor ge het weet is het acht uur. Of soms half negen. Want sinds een paar weken vindt ze dat wel ok, dat ik nog even verderslaap. Ik vermoed zelfs dat zij zelf ook nog een ochtendlijk dutje doet, zo gezellig bij haar knorrende mama in de zetel.

En ja, ik weet dat het ongehoord is: zo tv kijken vroeg in de ochtend. En ik weet ook dat ik haar misschien beter zou verplichten om te blijven liggen in haar bed.

Over dat tweede: wij wonen in een rijhuis, ze is koppig en luidruchtig, en ik wil geen burenruzie. Bovendien is mijn lief humeurig als hij slaap tekort heeft. En een humeurig lief: niemand wil het.

Over dat eerste: kom nog eens terug als u zelf twee jaar lang zowat elke dag voor zonsopgang op bent gestaan. We zullen dan eens klappen.

Op woensdag is de creche altijd gesloten, en normaal zorgt het lief dan voor de dochter terwijl ik uit werken ga. Maar omdat het lief druk is tegenwoordig, zou Mira deze week naar mijn ouders gaan.
Vanavond is de eerste opname van zonde van de zendtijd (maandag uitzending!), en ik wilde graag gaan. Dus zou Mira bij mijn ouders logeren. En morgen heb ik lang les, en kan haar niet op tijd afhalen van de creche, dus zouden mijn mama en papa haar ophalen.
En toen werd er stralend weer voorspeld, en veranderden de plannen: op woensdagochtend vertrokken de grootouders met het kleinkind naar zee, om haar dan vrijdagavond terug te brengen. Drie dagen vakantie en strand voor het kindje: ik moet u niet zeggen dat ze het helemaal zag zitten zeker.

Ik bel haar drie keer of wat per dag. Ik hoor verhalen over hoe ze zich keihard amuseert, en ik zie de foto’s op facebook (danku, papa…). En ik vind dat cool, dat ze dat zo cool vindt, zo drie dagen verwend worden, daar. Maar ondertussen, nu het donderdagavond is, luister ik naar haar fijne stemmetje aan de telefoon, dat zegt dat ze suiker op haar pannenkoek gaat doen. En krijg ik kroppen allerhande in mijn keel en een steen in mijn maag.

Morgenavond lijkt nog weken ver weg, en ik vind het bij momenten bijna ondraaglijk. Ik hoor soms verhalen van vrienden en kennissen, die er “een weekje tussenuit gaan zonder de kinders” en dan denk ik altijd: oh, dat moet wel zalig zijn, zo onder uw twee.
Maar ondertussen weet ik dat, dat ik daar niet voor gemaakt ben. Ik zou helemaal verpulveren van het missen, denk ik.

En als u mij nu wilt excuseren, ik ga een beetje naar filmpjes van mijn kindje kijken.

Voor ons is het vandaag echtig herbegonnen, vrees ik, dat werkjaar. Ik was al een paar dagen over en weer aan het lopen naar school, voor examens, maar dat was proefdraaien, vind ik. Vandaag is voor echt: Mira is na drie maand opnieuw een hele dag naar de babyfabriek weest werken. Goedgeluimd, en er helegans klaar voor, gelukkig.
Het lief heeft haar gebracht, deze ochtend, want mijn hart brak al van tevoren als ik dacht aan de lange vakantie die voorbij is. Zij daarentegen was overenthousiast over haar leuke dag, toen ik haar afhaalde. Opnieuw: gelukkig maar. En toch. Waarschijnlijk ga ik nooit meer drie maand met mijn kindje vakantie houden, besef ik.

Mixed feelings, hierzo.

Mijn kind wil een tuut. Niks speciaals, denkt u, welk kind van twee heeft er nu geen fopspeen? Wel, de mijne dus. Ze heeft het nooit gewild, spuwde elke soort die ik probeerde resoluut uit en had totaal geen interesse. Ze zuigt ook geen duim, tenandere. Niks moest mijn baby hebben.

Het dreef me bij momenten tot wanhoop, want een kind zonder tuut, dat is moeilijk te troosten. En als ze ‘s nachts wakker werd moest ik opstaan om een kluts melk te maken, zo tot 20 maand ofzo. Omdat ze anders niet opnieuw in slaap viel.
En nu is ze twee, en net op het moment dat ik blij begon te worden dat ze geen tuut heeft, en dat ik het dus niet moet afleren binnen afzienbare tijd, wil ze er dus één. En ze heeft dat koppig beslist zoals alleen tweejarigen dat kunnen.

Het is begonnen met het metekindje en het neefje die kwamen spelen, deze vakantie. En die hebben allebei wel een tuut. Zoals dat in peuterlogica werkt: wat een ander heeft, wilt ge ook hebben. Bovendien krijgt de dochter momenteel twee gigantische kiezen en heeft ze daar wel wat last van. Ze heeft gemerkt dat een tuut wel wat helpt, denk ik, met een verloren exemplaar uit haar speelgoedbak.

En nu is het dus dagelijks twee keer drama: bij de middagdut en bij het slapengaan tiert ze de hele keet bij elkaar.
MIRATUUTJEHEBBENMIRATUUTJEHEBBENMIRATUUTJEHEBBEN.

Dilemma hoor. Geef ik haar haar goesting? Of hou ik mijn been stijf en de tuutjes in de kast?