Ik kom op heel veel scholen in het Gentse, door mijn beroep. En ik krijg dan ook heel vaak de vraag, van vrienden en kennissen: we moeten een school kiezen, en we weten het niet goed. Wat vind jij een goeie school? Ik moet dan altijd antwoorden dat ik dat niet kan zeggen, want wat een goede school is voor mij, dat is de horror voor iemand anders. En sommige van mijn beste vrienden sturen hun kinderen naar scholen waar ik zelf nooit voor zou kiezen. En toch zijn dat fijne mensen, en topkinderen. Bovendien denk ik ook dat een school geschikt kan zijn voor het ene kind, en absoluut niet voor het andere. En niemand kent kinderen beter dan hun eigen ouders, dus advies geven is in deze absurd.

Kijk naar uw kind, en kijk naar uzelf, dat is het in een notendop. Zoek een school waar uw kind op zijn/haar plaats zit, en waar u content van wordt.

Enfin. Wij hebben een school gekozen, methode-onderwijs (jenaplan), en een aantal mensen hadden verzocht om daar toch eens iets over te schrijven. U vraagt, wij draaien, zo gaat dat hier op kerygma, maar alles hieronder is dus onze eigen hoogstpersoonlijke keuze. Ik vel geen oordeel over andere mensen hun keuzes in deze. Het is niet omdat u er anders over denkt dat ik zeg dat u niet voor uw kinders zorgt zoals dat hoort. Dus voor u op uw paard springt: geen oordeel, persoonlijke keuze. Herhaal vijf keer als u verontwaardigd zou zijn. (more…)

De dochter is zindelijk, ondertussen, jawel. Een beloningskaart vol stickers bij elke boodschap eindigde deze week dan ook in een zelf te kiezen groot cadeau in de dreamland. Een heuse uitstap: anderhalf uur lang nam ze alles wat op ooghoogte stond vast, mompelde “misschien dat?”, bekeek alle kanten en zette de doos tenslotte terug. Na lang wikken wegen koos ze voor dit.

Hij beweegt, maakt geluid, slaapt. En hij is mij net iets te levensecht. Deze ochtend, met mijn slaaphoofd, dacht ik even dat er een beest op mijn livingvloer zat. Een gil later (wijf dat ik ben) bleek het gelukkig de cavia te zijn. Of Afrikaatje, as she puts it. Cavia kan ze niet onthouden.

– Ik ga alleen in bad. Jij moet hier blijven.
– Dat kan niet, jij bent te klein om alleen in bad te gaan.
– Ik is groot, ik mag alleen.
– Aha. En hoe ga je de kraan opendraaien? En hoe ga je het licht in de badkamer aandoen? Jij kan daar niet aan hé. Zeg eens, hoe ga je dat doen?
*Stilte. Hoor de radar in de peuterhersenen draaien*
– (triomfantelijk) Zevenendertig.

*dochter gaat naar boven. Overtuigd dat ze de discussie net keihard heeft gewonnen*

De laatste zes weken heb ik keihard gewerkt. Examens, en de bijhorende stress: het is niet alleen voor studenten de mottigste periode van het jaar, neemt u dat gerust van mij aan. Ik heb de dochter dan ook veel minder gezien dan ik wilde, en zij is dat –net als ik– niet gewend. Wij doen normaal van twee-handen-één-buik, Mira en ik, en we spenderen vreselijk veel tijd samen. Dat krijgt u, met een man die al drie jaar de ene drukke periode naadloos heeft laten overvloeien in de andere. Sinds november is hij meer thuis, echter, en neemt hij veel uit handen. Dat is fijn, maar mijn kleine en ik, wij missen elkaar. En zij, ze weet op welke knopkes ze moet duwen om mijn hart helemaal te breken. Zoals vanochtend.

De laatste weken sta ik ‘s ochtends op om half zeven, en vertrek om half acht naar het werk. Dat is het uur dat zij wakker wordt, met dank aan het schaap. Meestal zie ik haar een paar minuten, ze zit bij mij op de badkamer terwijl ik kleren aantrek en mijn haar kam door mijn haar roefel, en dan geef ik haar door aan haar papa. Ik vind dat niet leuk, maar het is niet anders.

Vandaag moest ik voor het eerst in lange tijd pas om negen uur op het werk zijn. Deze ochtend toen ze wakker werd vroeg ze: Mama, moet jij jouw kleertjes aandoen? Toen ik antwoordde dat ik nog even mijn pyjama mocht aanhouden kreeg ik de schoonste glimlach van de wereld en gooide ze haar armen om mijn nek.

Fast forward drie kwartier later. We zitten in de zetel, onder een deken. Een conversatie.
Mira, nu moet ik mij klaarmaken om te gaan werken.
Maar neen, mama. Jij moet niet werken vandaag.
Jawel, zoetjen. Ik moet een beetje doordoen, zelfs, want het is al laat.
Mama toch. *ze kijkt mij diep in de ogen en legt haar mini-hand op mijn gezicht* Blijf jij maar nog een halfuurtje bij mij. Je mag een beetje rusten vandaag.

Ik kon wel janken. Echt.

Michel zette op facebook een link naar The 5 most Horrible Things Nobody tells you about babies. Vreselijk moeten lachen, hoewel ik nog niet alles heb meegemaakt (pfiew). Maar varianten wel. Daarom een lijstje.

1. Vroeg of laat gaat ge uw baby bewust pijn moeten doen of ambetantigheid moeten bezorgen, gewoon omdat dat het beste is. Dat doet vreselijk veel zeer aan uw moederhart en het went niet. Nooit.
Toen de dochter heel klein was sukkelde ze vreselijk met haar luchtwegen en oren. Van december (toen ze zes maand was dus) tot april heeft ze constant gehoest, gepuft met cortisone en ging ze van antibioticakuur naar antibioticakuur. We moesten toen haar neus drie keer per dag spoelen met fysiologisch water omdat dat de enige manier was om te voorkomen dat ze nog meer oorontstekingen zou krijgen. Ze haatte dat. Terecht: ik heb het bij mezelf geprobeerd en het is op zijn minst onaangenaam. De kleine schreeuwde de hele Gentse rand bij elkaar en iedere (ja, iedere) keer weer ging ik een beetje dood van medelijden.
Nog erger: op een bepaald moment suggereerde de kinderarts kine voor de luchtwegen. Dat betekende minder medicatie en had heel goede resultaten. We zijn dat dan ook blijven doen, twee maand lang, vier keer per week, maar ik ga nooit vergeten hoe erg dat was. Mira haatte de kine met een koppigheid die haar latere peuterkarakter al voorspelde. Ze zette haar keel open toen we nog maar binnenkwamen en huilde tot we buitengingen. Een half uur lang, met tranen. Met tranen is het ergste, dat weet iedere ouder, want dan is het echt verdriet. Het lief is een paar keer geweest, maar kon het echt niet aanzien. Ik heb doorgezet, en ben blij dat ik het gedaan heb, want het hielp ongelooflijk goed. Maar het zijn nog steeds littekens op mijn moederziel die venijnig trekken als ik aan haar gekrijs van toen denk.

2. Kinders kunnen alles rapper dan ge het verwacht. Ze kunnen opeens uit hun bed. Opeens alleen de trap op. Opeens de deur opendoen. Opeens het mes van het aanrecht nemen.
Consequentie: vroeg of laat doet uw kind zichzelf pijn. En denkt ge dat het uw schuld is, omdat ge onvoorzichtig zijt. Dat is het ook, maar het gebeurt vroeg of laat en ge kunt alleen maar hopen dat het niet te erg is.
Toen Mira een paar maand oud was kon ze al een klein beetje rollen. Niet vlotjes. Dacht ik. Tot ze in het midden van het grote bed lag, ik me omdraaide om een T-shirt uit de kast te nemen en ze opeens op de grond lag.

3. Kinders prusten aan alles en maken zo dingen kapot. Om maar iets te noemen: als ge kleingeld stopt in de stekker waar de gps in moet, dan geeft dat kortsluiting en is dat kapot. En dat is in allebei de auto’s zo, ja. Materiaal is vervangbaar, maar vervelend is het wel.
Ge moet wel een beetje opletten met kleine dingen en de neiging om die in de mond te laten verdwijnen, ook. Niet alleen bij kleine baby’s, ook bij grotere kinders. Getuige de dochter die zich vorige week opeens in een haarspeld verslikte.

4. Kinders zijn soms genant, zelfs als ge niet snel gegeneerd zijt. Krijsen in de supermarkt, tegen de onthaalmoeder zeggen “draai u keer om, ik wil een foto nemen maar ik zie uw tetjes niet”: het doet mij allemaal niks. Maar vorige week op het nieuwjaarsfamiliefeest, toen ze antwoordde op de vraag “is je papa gaan werken”: “papa is thuis, hij wilde alleen zijn”, toen bloosde ik toch even. Vooral omdat hij dus echt gaan werken was.

5. Vroeg of laat belt ge het antigifcentrum. Bij ons was dat omdat we het tubeke zuurstofwater (voor het loopoor) en het tubeke fysiologisch water (voor de neusspoeling) door elkaar hadden gehaald. Ooit al eens de neus van een kind gespoeld met zuurstofwater? Dat bruist. En doet pijn.
(Geen erg, zeiden ze daar trouwens, alleen wat ambetant maar niet dodelijk. Wel heel slecht voor mijn moederzekerheid, dat dan weer wel.)