kinderspam

kinderspam

Vandaag.

* Vandaag was de dag dat mijn dochter voor het allereerst geen middagdut deed. Dat was te stom, namelijk. Als een kind al uren als een slappe vod in de zetel voor televisie hangt, dan steekt ge die niet in haar bed om te dutten. En al helemaal niet als ze vlak voor het normale dutjesuur de halve living ondergekotst heeft.

* Vandaag was de dag die begon om 00.02 met een huilend meisje, en een eerste dosis junifen. Het was de dag van hangerig van bij het opstaan, van koorts die de hele ochtend bleef. Van een afspraak bij de huisartsenwachtpost. Van een vermoedelijke virale infectie-diagnose.

* Vandaag was de dag van afwisseling. Van slappe vod naar hyperactief naar slappe vod. Van alles onderkotsen naar met smaak een toastje eten en chocoladekoekjes. Allemaal dankzij junifen. Junifen is god.

* Vandaag was de dag dat mijn lief deed voor haar wat hij doet voor mij als ik ziek ben.

Wie ziek is, krijgt een priveconcert.

* Vandaag was de dag dat mijn kleine voor het eerst cola dronk. En ze het niet wist. Wegens in een ondoorzichtige drinkbeker gedaan en “medicijndrank” genoemd.

* Vandaag was zowat de hele dag in de zetel, voor televisie. Van mijn hart in duizend stukjes door dat gloeiend warme lijfje tegen me aan.

* Morgen is de dag dat mijn dochter voor het eerst een schooldag gaat missen omdat ze ziek is.

kinderspam

De grootste droom van allemaal.

In het magazine van onze gazet staat deze week een artikel waarin ouders vertellen wat ze dromen en hopen voor hun kind. Er staat een koppel in op wiens trouwfeest ik ooit was, aan een chique ronde feestdis met zes obers per tafel die alle stolpen dan in één beweging van de borden haalden. Met hun witte handschoenen en al, indruk makend op de 18-jarige ik, normaal altijd in jeans maar voor de gelegenheid in een rood kleedje en met mijn haar omhoog gestoken. Ik ken het koppel verder niet, en eigenlijk dat het niets ter zake, maar ik moest eraan denken.

Anyways. We zaten daarover te praten, het lief en ik. Over wat ge droomt en hoopt voor uw kind. En hoe dat voor verschillende mensen zo verschillend is. En over wat wij dromen voor ons explosief peutergeweld, dat tegenwoordig bont en blauw door het leven gaat omdat ze zo wild tegen de realiteit en de zwaartekracht in gaat dat er elke dag wel een kwetsuur bijkomt. Dat ze zichzelf niet te erg pijn doet in dat proces, dat is dus momenteel mijn prioritaire droom. Maar er is meer, natuurlijk. Een beetje toch.

Ik hoop dat ze vrienden krijgt zoals wij er hebben. Van die vrienden die als een warme deken zijn op een terras. Ge weet wel, in de zomer, ‘s avonds, als de stemmen gedempt zijn en uw vel wat trekt van die dag te lang in de zon te zitten. Als het dan een beetje kil wordt, zo in het donker, en ge binnen een dekentje gaat halen en alles is dan weer zo perfect als maar kan zijn. Zo zijn onze vrienden. Vanzelfsprekend, altijd daar als het nodig is, en altijd precies wat ge nodig hebt op dat moment. Ik hoop dat ze er ook zo vindt.

Ik hoop dat ze geraakt wordt. I hope she cares. Dat ze zich de wereld kan aantrekken en ze niet onverschillig aan de kant staat. Dat ze kwaad kan worden over dingen en dat ze intens en overweldigend blij kan zijn over iets. Dat ze passie vindt in haar leven. In haar werk, in haar liefde, in kinderen of in iets dat ze gewoon graag doet.

Ik droom dat ze later graag leeft. Dat ze graag lacht, dat ze bruist en zich kan geven. Dat ze niet bang is van het leven.

En voor de rest droom ik niets. Ik heb geen hoop over wat ze later gaat studeren, gaat worden, gaat doen, gaat zijn. Alleen gelukkig en content. Dat is al meer dan genoeg.

kinderspam

Day 1.

Goeimorge’, juf Christel, zei ze toen ze het kanarienest binnenkwam. Ik ga tekenen. Ze zette haar drinkbus in de drinkbusmand, haar koekdoos in de koekdoosmand en hing haar jas aan het muisjeshaakje. Ze haalde de stiften en een blad uit het rek, en ging aan een tafel zitten. Met haar papa naast haar.

met haar vader in de klas.

Vijf minuten daarvoor had ze fier geposeerd aan de voordeur, met haar nieuwe boekentas.


Mira ziet dat wel zitten, die school.

Toen het rimmelrommelliedje begon ruimde ze haar stiften op, gaf ons een zoen, stak haar arm omhoog en zei: tot vanavond mamapapa. Terwijl ze al naar de kring liep. Tot vanavond, muis, antwoordden wij, en we probeerden de wazige ogen weg te slikken.

We gingen nog langs bij het dagverblijf, met haar spullen, en toen we daar buitenkwamen hoorden we een kindje hartverscheurend huilen. Niet die van ons, zo bleek, toen juf Christel haar duim omhoog stak en zei: ze is in het toiletje.

6,5 lange uren later liepen we het kinderdagverblijf binnen. Ze zag ons, gilde, knuffelde en speelde daarna verder met het keukentje. Ze had geslapen (zei ze. ze had gerust, zei de juf. Met haar ogen open). En appelmoes gegeten. Lust ze niet, thuis.
Ze vond het leuk, zei de juf. En ze had leuk gespeeld. En ze vindt goed aansluiting bij de andere kindjes. Alleen de speeltijd, dat is wat te druk, vindt ze. Of zoals zij zegt: er zijn veel kindjes, en die duwen.

Enfin. Vanavond een vrolijk, hyper meiske in huis. Wacht, ik toon het u.

Morgen dag 2. Ik ben benieuwd.

kinderspam projecten

Newsletter – 2 jaar, bijna 8 maand.

Lieve Mira

je kijkt me peinzend aan en zegt: “En waar gaat de chauffage dan staan, mama?”. Ik heb je net uitgelegd dat we de badkamer binnenkort gaan veranderen en dat waar de deur nu is, er een douche komt, en aan het raam komt het bad. Nu staat de chauffage daar en dat was blijkbaar je grote bedenking bij mijn vertellement: waar de chauffage dan zou komen.
Het typeert jou, die vraag. Schrander, en altijd opmerkzaam bij alles wat we vertellen en wat er om je heen gebeurt. Je bent zo alert dat ik niet anders kan dan concluderen dat je klaar bent voor de volgende stap.

Deze week is je allerlaatste week in de creche. Volgende week nemen we samen een week vakantie en daarna ga je naar school. En je ziet dat helemaal zitten. Ik ook, en gezien mijn emoties van zes maand geleden is dat best verwonderlijk.
Officieel mocht je namelijk al na de krokusvakantie. En iedereen om me heen vertelde dat je er klaar voor was: zo pienter, zo verbaal, zindelijk ook. Maar mijn buikgevoel zei dat het te vroeg was, en dus bleef je nog even in de babyfabriek. Met dank aan je vader, die nooit in discussie gaat met mijn buikgevoel. Het was goed zo, en ik ben blij met mijn beslissing, omdat je nu echt rijp bent. En mijn hart is dat ook.

Het einde van de crèche-tijd is het einde van een tijdperk, dus daar hoort een brief bij. Ik weet nog als de dag van gisteren hoe mijn hele lijf pijn deed de eerste keren dat ik jou achterliet. Als ik mijn ogen sluit voel ik weer het intense verlangen in de auto als ik je die begindagen mocht achterlaten. Je had zo veel plezier, altijd, en dat maakte veel van dat missen goed. Je eerste vriendjes, je eerste ruzies ook. Je leerde en speelde en leerde. En wij zagen je groter worden. Het lijkt alsof ik net even met mijn ogen heb geknipperd en je opeens van baby naar een groot meiske bent gegaan. Zoef. Voorbij. Clichématig hard gaat het.

Toen we voor het eerst gingen wennen op school, vorige week, was je meteen in je element. Na een half uur had je al een beste vriendin, en een tweede beste ook. In de kring, bij het onthaal, nam je meteen het woord en vertelde: “ik ben mira. ik ga straks naar de speeltuin en daar is een glijbaan en een schommel, maar de schommel is kapot.” Mijn hoofd ontplofte bijna van trots, kind. Jij met je volzinnen, en met je assertiviteit. Verdomde fier.

Je bent niet altijd zo’n durver, hoor. Soms ben je zelfs een heerlijk aandoenlijke wussie. Als er een vlieg in de buurt komt, bijvoorbeeld. Of als je plots beslist dat je bang bent van pakweg een suikerklontje. Of dit. Op zaterdagvoormiddag doen we hier tegenwoordig Project Zwembad, en dat was niet meteen een groot succes. De eerste keer zette je het op een tieren en was niet in het water te krijgen. Je bleef de hele tijd krampachtig je armen rond mijn nek klemmen. De tweede zaterdag mocht ik je al een beetje laten drijven. En vorige week heb je zelf al een stap of tien gezet in het water. Je komt er wel, dat is duidelijk, maar we moeten het soms wat tijd geven.

Gelukkig hebben we dat, tijd. Hoewel het leven soms hectisch is, slagen we er naar mijn gevoel uitstekend in veel tijd samen door te brengen. Je bent altijd ongelooflijk voorbeeldig als we ergens anders zijn dan thuis (occassionele peuterkuren worden opgespaard voor ons privédomein, en dat is top), wat betekent dat we gemakkelijk overal met je kunnen komen, zolang we zorgen dat je op tijd even slaapt. En dus dweilen we door de stad, doen boodschappen, gaan lunchen en maken we uitstappen naar zee. Super is dat.

We koken samen, je helpt de planten watergeven, sorteert samen met mij de was en zet de tafel. Je bent lief, en grappig, en het leven is een spel.
Ik kijk nu al uit naar je verhalen, als je straks thuiskomt van school. Ik schrijf je dan nog eens. Heel gauw al, want dit punt is zo memorabel dat ik het voor altijd wil vasthouden.

zoen

je mama

Maand 1Maand 2Maand 3Maand 4Maand 5Maand 6Maand 7Maand 8Maand 9Maand 10Maand 11Jaar 1Jaar 1, maand 1Jaar 1, maand 2 Jaar 1, maand 3Jaar 1, maand 4Jaar 1, maand 5 Jaar 1, maand 6Jaar 1, maand 7Jaar 1, maand 8 Jaar 1, maand 9Jaar 1 – maand 10Jaar 1 -maand 112 jaar2 jaar en een kwart

Ja! kinderspam

De giechelmeisjes.

Ze waren met hun twee in de fietskar, die daar gewoon stond en niet verkocht werd, geklauterd. We moesten hun riempjes dichtdoen en ze wilden een dekentje. Het deksel moest dicht. En ook het regenscherm. En ze moesten een knuffel.

Vervolgens speelden ze minstens een half uur hetzelfde spel. Synchroon de ogen dicht, allebei hun hoofd tegen de kant en doen alsof ze slapen. Na een paar seconden breed lachend de ogen weer open, Ha!, roepen en dan luid schaterlachen. Tot ze de slappe lach hadden. En opnieuw en opnieuw.

Die Sientje 90210 en die Mira, dat komt dik in orde, ge kunt dat nu al zien.