En ook nog eens naar het zwembad. En naar de blaarmeersen. En ook eens naar de zee, met mama en papa. En ook eens zonder mama en papa naar de zee. En naar de Ardennen.

*ze denkt na*

En naar de dierentuin. En naar een dolfijnenshow. En naar een papegaaienshow. En ook eens naar het museum van de paddestoelen. En naar plopsa-land, want daar wonen de kleine einsteins.

Mijn dochter is klaar voor de vakantie, geloof ik.

Een tijdje geleden had ik jaloers gelezen op allerlei blogs over de Lego Friends die de mensen met grotere dochters mochten uittesten. Ik vond het toen jammer dat mijn eigen Mini nog te klein is voor dat soort speelgoed, want manman wat was ik zelf vroeger fan van Lego. Hele dozen vol, uren mee gespeeld. Ik kijk al uit naar de dag dat Mira mijn Lego kan ontdekken, dat ik weer huisjes en steden kan bouwen zonder dat dat geheel belachelijk is, zo als volwassen mens. Maar ik had er mij dus bij neergelegd dat ons gezin daar nog te jong voor is.

Enter een mailtje van Marie, die vorige week vroeg of we misschien eens iets wilden uitproberen dat wel voor Mira’s leeftijd geschikt is: de Duplo Creative Sorter.
Ja dus.

Gisteren werd het pakje net voor bedtijd aan huis geleverd en de mevrouw de dochter wilde alvast geen televisie meer kijken, maar enkel met haar nieuwe blokken spelen. En deze ochtend moest de Duplo mee aan de ontbijttafel om olifanten te maken.

Zij is bijzonder enthousiast, en ik eigenlijk ook: het speelgoed zit goed ineen, zegt de kleuterjuf in mij, vooral wegens de verschillende opties, die elk hun eigen leeftijd en motorisch / psychomotorisch niveau hebben.

De bovenkant van de doos, dat zijn steekplaten voor de jongste peuters: vormen herkennen en door de gaten in de doos passen. Elk dier heeft ook een eigen kleurgroep, die terugkomt in de platen, wat de sorteervaardigheden stimuleert. De steekplaten zelf dienen als puzzelbasis om dieren te maken (mira’s favoriet, op dit moment) en deze basis kan dan mooi de overgang maken tussen plat (dus op tafel) vormen maken naar echte driedimensionele dieren. Die van ons kan dit al, mits een beetje hulp. Zelfstandig lukt voorlopig niet, maar daarvoor is ze nog wat jong. Maar dat komt wel, en als ze dan nog ouder wordt kan ze op basis van de prentjes gewoon de dieren nabouwen.

De Creative Sorter lijkt mij dus een stuk speelgoed dat jarenlang kan meegroeien met je peuter en kleuter, wat op zich altijd mooi meegenomen is. Duurzaam speelgoed dat lang meekan: wij zijn daar fan van.

Merci, dus, Lego, voor het cadeautje. We gaan daar nog lang van genieten!

Ik keek naar haar, met de plakker op haar oog, en mijn hart brak. Voor de tigste keer de laatste maanden, en het zal ook niet de laatste keer zijn, zo valt te veronderstellen.

Haar oog moet een uur per dag afgeplakt worden, en misschien herstelt dat wegdraaiend oogje zich vanzelf. Het is niet altijd, namelijk, eerder af en toe. Soms meer dan anders, maar ze heeft er zelf nog controle over.
Dat zei de dokter in Ieper, deze middag. In Ieper ja, want het is dezelfde dokter als de specialist in het UZ. Alleen was de vroegste afspraak in het UZ op 22 oktober, en die in Ieper na drie dagen. Tegen dat het 22 oktober is in het UZ, hebben we in Ieper al een tweede controle (10 juli) een een eventuele kleine ingreep achter de rug (begin september).

Maar ze ziet dus wel uitstekend, zo blijkt. Na pijnlijke druppels (Krak), een half uur wachten en een tweede oogtest. Haar ogen zijn vanavond nog steeds zo groot als schoteltjes. Ze is één en al pupil, en als ze 16 was en geen 2, ik zou denken dat ze aan de cannabis sativa had gehangen. Een kleine vampier. Krak.

Dat van dat goed zien had de eerste oogarts ook al gezegd. De gewone, niet de specialist in peuterstrabisme. Die had ook gesust dat we gerust een paar maanden gewoon konden afwachten, want dat zo’n oog dat af en toe wegdraait zich bij peuters al eens vanzelf durft te herstellen. Iets met oogspieren en groei. Dat zouden we dus doen, afwachten tot na de zomer. Tot Mira thuis kwam van school met de lachende mededeling dat “ik kijk altijd soms zo scheel é.” Krak.

We zagen lichte verbetering, maar niet genoeg naar mijn zin. En dus is er nu een plakker uit Ieper, elke avond na schooltijd. En een afspraak begin juli. En een bang hart voor een eventuele ingreep.

Een vooral, bovenal, de vurige wens dat dit opgelost is tegen de dag dat ze niet meer lachend reageert op wat andere mensen zeggen.

Lieve hemel, wat hoop ik dat zo erg.

Ze zit achteraan, we reden gedrieën naar huis na een barbecue.

– Jullie mogen mij niet weggooien é.
– Wij zouden jou toch nooit weggooien, schat?
– Ja maar, jullie mogen mij niet in de vuilbak gooien. Want dan hang ik vol met kaka en dat is vies. Bweekes.
– Wel. Wij gaan jou echt nooit in de vuilbak gooien, liefke. Beloofd.
*stilte. ze denkt na.*
– Ik ga voor altijd bij jullie blijven.
– Moh, dat is lief meiske. Dat mag, jij mag voor altijd bij ons blijven.
*stilte*
– En ik ga jullie ook nooit weggooien. Jullie mogen ook altijd bij mij blijven.

Vrijdagavond. We gaan noodzakelijk uitgebreid in bad, zoals altijd tegenwoordig voor het weekend. Ik verwonder me daar nog dagelijks over, dat ze zo vuil kan zijn sinds ze naar school gaat.

Vroeger, in de babyfabriek, speelde ze nauwelijks buiten. Enkel bij heel mooi weer. Ze werd meer geholpen bij het eten. Na de koek of het fruit werd haar mond afgeveegd. ‘s Avonds kreeg ik haar lekker ruikend en proper terug in mijn armen.
Sinds ze naar school gaat vis ik in de opvang een plakkerige peuter tussen het speelgoed uit. Aardbei aan haar wang, saus in haar haar. Haar broek vol moddervlekken en een veeg verf op haar mouw. Tot een maand geleden was het dagelijks bad meer een ritueel dan een must. Nu moet het gewoon, want ze ruikt naar spelend kindje.

Vrijdagavond. Ik knip haar nagels. Ik was haar lange haar met veel shampoo. Ik boen haar gezicht, en zeep de blauwe plekken op haar benen in.

Mijn hart heeft het warm, zo aandoenlijk vind ik het. Hoe ze daarna frisgewassen in haar pyjama uitgeteld in de zetel ligt, dicht tegen me aan. De spraakwaterval verhalen over de andere kindjes vallen stil en ik voel haar rustig worden. Televisiekijken met de mama, een kwartier langer omdat het weekend is. We zijn samen een heerlijk cliché.