Disclaimer: als ge geen kinderintresses hebt, moet ge niet verderlezen. Als ik op van die mamafora zou komen, ik zou het daar vragen, maar ik heb daar schrik van. Voor ge het weet hebt ge de flikken aan uw deur. True story, ik vertel het u nog wel eens.
Gelukkig heb ik een eigen blog, dus hoef ik mijn vragen niet eens elders op het internet te stellen. Maar het gaat dus over Het Kind en Grote Ouderdilemma’s. Zap gerust weg, heren, jongedames.

In het begin van de vakantie hadden we het ons voorgenomen: we zouden de dochter van het dutten afhelpen. Drie jaar, dan mag dat al eens, schijnt. Ze is op school namelijk liever in de klas dan dat ze moet slapen tussen de middag, en dan zou ze in september gewoon volledige dagen bij de andere kindjes kunnen blijven. En zouden wij misschien een kind hebben dat voor half negen in haar bed gaat. Of, wie weet: langer slaapt dan een uur of 10 na elkaar. *Duimt*

Met goede overmoed en veel ambitie begonnen we eraan. We vertelden haar dat ze vanaf nu mocht kiezen of ze zou slapen overdag. Ik moet u niet vertellen: dag 1, 2 en 3 werden zonder dutje afgehandeld. Mijn dochter kiest altijd voor de optie waar “in uw bedde” niet bij betrokken is. Op dag 3 was er het incident op het strand. En op dag 4 was de mini ziek. Volgens de huisarts was dat stoppen met de middagslaap wel een beïnvloedende factor daarin: door minder slaap gaat de weerstand achteruit, en hopla virale infectie. Enfin, we besloten toch weer verder te middagdutten. Met wisselend succes: soms ligt ze een uur te zeuren voor ze uiteindelijk in slaap valt, en van onze heerlijke routine van vorige zomer (om half één erin, om half drie wakker en nog een hele namiddag voor de boeg) is geen sprake meer: vaak slaapt ze pas tegen twee uur, half drie, en dan is ze wakker om half vijf ofzo en is de dag gepasseerd.

Ze kan het ook wel, zo zonder slaap overdag. Als we een daguitstap doen, trekt ze het probleemloos tot een uur of vier, maar dan valt ze wel als een blok in slaap in de auto op weg naar huis. Gewoon thuis, of deze week in de opvang, kan ze ook al eens overslaan. Vanmiddag geprobeerd, omdat de werkmannen hier lawaai aan het maken waren en ik geen tijd had om haar elders te laten slapen. En dat lukt dus.

Behalve dat ze vanaf een uur of zes compleet onhandelbaar is en daarnet dus keihard door het lint ging omdat ze niet uit bad wilde. We’re talking complete hysterie, tranen, gillen en over haar toeren. Slaan, tieren, rood aangelopen lachwekkend schattige brulboei. Het heeft een half uur geduurd voor ze weer een beetje rustig was. Klein beetje moe, die van ons.

Dus zeg het eens, moeders, wat doe ik daarmee binnen een paar weken: laten slapen op school, tegen haar goesting, maar ‘s avonds wel een fris en vrolijk kind in huis? Of doorbijten en volledige dagen in de klas laten blijven, en dan ‘s avonds het humeurige kind voor lief nemen? Hoe lang duurt dat voor ze dat gewoon zijn? En hoe lang heeft uw kind trouwens middagdutten gedaan?

Ik wikkelde haar in een handdoek, suste dat ik haar vasthad, en droeg haar de dijk op. Na 50 meter vielen haar ogen dicht, en stond mijn hart stil. Want mijn kind slaapt nooit gemakkelijk, en is sinds haar zes weken ofzo nooit meer op mijn arm in slaap gevallen.

In mijn hoofd was ik al naar spoed onderweg. Gelukkig zijn mijn lief en mijn ouders rustiger en werd het kindje naar het appartement gedragen. Ik hield me min of meer kalm, we overtuigden haar water te drinken en zagen haar langzaam opknappen. Ik nam haar mee onder de douche en ze zong liedjes met de sproeier als microfoon. Op weg naar huis in de auto deed ze een dut, thuis was ze humeurig zoals altijd als ze moet opstaan en ze geen zin heeft, maar daarna at ze. En dronk ze. En speelde ze. En ik bleitte een oog uit van de opluchting.

Geen idee wat er gebeurd is. Een uur eerder maakte ze nog modderkakataart in het zand. Tien minuten eerder liep ze nog brullend met een namaakspin grote jongens achterna. Vijf minuten eerder zat ze nog in mijn nek te zingen op weg naar de zee. En toen opeens gilde ze iets over buikpijn, geraakte in paniek en begon te huilen. De tien volgende minuten in een beklemmend strandtoilet zal er misschien iets mee te maken hebben. Vermoeidheid door de derde dag op rij zonder middagdut (een experiment, morgen gaat ze slapen, echt) en een heerlijk maar druk weekend aan zee en op humorologie. Misschien dit gecombineerd met het laatste restje energie eruitpersen door die gigantische huilbui. En misschien had ze wat last van de warmte, en wat te weinig gedronken. Kinders, ge kunt daar soms niet aan uit.

Alleszins. Ze viel in slaap en mijn hart stond stil. En dat terwijl ik zeker al tien miljard keer vurig om in slaap vallen heb gebeden.

De dochter kent onze voornamen, al maanden. Of jaren, zo lijkt het wel. Ze roept ons bij naam als het niet rap genoeg vooruitgaat en heeft het soms over papa henk en mama i. in gezelschap, als ze het onderscheid wil maken met mama’s en papa’s van andere kinderen.

Enfin. Ze weet het dus. Dat moet u weten voor deze conversatie aan de ontbijttafel.

– *wijst* Jouw naam is i. (insert mijn volledige voornaam en familienaam)
– Moh, Mira, dat is juist. Dat jij dat weet zeg. En wat is papa zijn naam?
*ze denkt na*
– Het is hetzelfde als bij jou. Mira ….
– Rijckaert! Rijckaert!
– juist, jong. En wat is dan zijn volledige naam? Plak er eens zijn voornaam aan?
– Ik weet dat niet.
– Maar jawel, jij weet dat wel. Je zegt het zo vaak.
– Ik weet dat niet.
– Jawel, wat zeg ik tegen papa als ik niet papa zeg?
*vette grijns. de kapoenigheid druipt ervanaf*
– Schatje. Schatje Rijckaert.