Morgen zijn lief en ik dertig maand tesaam. Ik heb vandaag twee bijzonder leuke cadeautjes gekregen daarom:
– de homarus-box waar ik al drie maand over loop te kwijlen.
– een telefoontje dat alles in orde is voor het huis.
Feest, feest, feest!
Ik sta bovenaan de roltrap, gezellig een beetje versufd voor mij uit te staren. Kijkend naar de mensen die bovenkomen op de roltrap.
Man met aktentas.
Jongen met rugzak.
Meisje met schoudertas.
Vrouw met rode handtas en laptop.
Vrouw met emmer.
Sjeus maat. Het was nog geen acht uur en er liep een madam met een emmer — met deksel — op perron 1 van de dampoort. Iedereen vond dat blijkbaar normaal. Ik heb mij de hele dag afgevraagd of ze paling had gevangen.
Smijten ze hier K3-gewijs toch wel een nieuwe weblogster binnen zeker. Voorheen al actief op het oerwoud, en nu helemaal solo…
Ladies and gents, we give you klijn.
En haar midi-midlife, natuurlijk.
Joke vatte vorige week snode plannen op om de statistieken van de Last-fm groep van Het Project te beïnvloeden met muziek als celine dion en wim soetaer. Nu ja, muziek is een groot woord natuurlijk. Vanaf vandaag voer ik een tegenaanval uit, aangezien deze middag in de Fnac — ondanks de minachtende blikken van het lief — de nieuwe CD van Michael Bublé werd aangeschaft. Michael Bublé, lieve lezertjes, is namelijk (ondanks wat door kwatongen wordt beweerd) übercool. Net als diadeems, zoals ik een jaar geleden al had voorspeld, overigens.