Dat het altijd dezelfde mensen zijn, die ge tegenkomt op van die optredens met luide gitaren. En altijd dezelfde bloggers ook.

Als ik tijd heb, één van de komende, een verslag. Over hoe er veel volk was en het luid stond maar ook veel leuker bleek dan ik had gedacht. En over hoe het sterk begon, dan een dipje kreeg, daarna weer beter ging en hoe de bis een ware climax was.

Kijkt. Ik moet al geen verslag meer schrijven zie.

Gisteren was ik in de grote slaapkamer linoleum aan het afsteken, toen lief mij riep. Mijn papa, die beneden aan het behang bezig was, had mij efkes nodig. Ik wandel de trap af en in onze hal zie ik mijn breed grijnzende vader en dit:

Blijkbaar zat het spandoek in de doos met behangvodden die ergens op de zolder van mijn ouderlijke huis stond, en toen papa iets zocht om de parket mee te beschermen, was het opgedoken.
Ik vermoed dat het dateert van rond de eerste zwarte zondag, nu bijna dertien jaar geleden. De tijd van de Nie Wieder Faschismus, de grote scholierenbetogingen en het zeventig punten programma, dat niks aan de verbeelding overliet.

Dat linkse rat-gedoe zat er al redelijks vroeg in, zo blijkt. *maakt vuist*

(Ja, we zijn wel degelijk ook goed opgeschoten, met hulp van de zeer vaardige handen van papa, mama en mijn tante en nonkel. Een volledig verslag volgt na het weekend.)

Als u ooit eens, zoals ik deze zaterdagmiddag, van de Brico en Mediamarkt in Oostakker terugrijdt naar het centrum, en u moet ter hoogte van de Carrefour stoppen voor het rood licht, dan moet u een keer rechts kijken.
Op de parking van de Carrefour staat namelijk een kleine bungalow, met in de tuin een bordje “Jeugdhuis Job”. Vanmiddag stond ik daar en ik moest heel luid lachen bij het zien ervan.

*Flashback bijna 15 jaar terug*

Er was een feestje van een klasvriendin in Jeugdhuis Job. Ik had in die tijd een vriendje dat drie jaar ouder was en dus een rijbewijs had. Een lief met een rijbewijs, dat wat het summum in die tijd, want het betekende mobiliteit.
Ik weet niet meer wie de vierde persoon in de auto was, maar behalve het vriendje en ikzelf was alleszins Vissie er ook bij. Die wilde toen namelijk nog een andere klasgenote van mij versieren. Ofwel was het hem op dat moment al gelukt. Hij had veel succes bij de vrouwen met zijn wapperende haar.

We hadden een cadeautje meegenomen, zoals dat betaamt op verjaardagsfeesten, en we waren nogal aan originaliteit, indertijd. Geen cadeaubons van de fnac voor ons, wij hadden we een kleine aquarium bezaaid met franskes en er twee schildpadjes ingegooid. Schildpadjes waren namelijk cool, vonden we.
De schildpadden hadden in het aquarium een baksteen om uit het water te kunnen als ze dat wilden. Tijdens de autorit was het mijn taak die baksteen recht te houden, zodat hij niet zou verschuiven, want dat was gevaarlijk voor die beestjes.

Nog gevaarlijker bleek het te zijn om die verantwoordelijkheid te geven aan een puber die gezellig zit te tetteren op de achterbank en bovendien niet echt beroemd is geworden omwille van haar concentratievermogen.

Lang verhaal kort: glibberige baksteen, i. laat los, schildpadje kraakt.

Vissie heeft mijn klasvriendin met uitgestreken gezicht verteld dat het schildpadje sliep. En zij geloofde hem. Wapperende haren, dat boezemt vertrouwen in.