Deze ochtend om 9h werd een kleine jongen bij ons afgezet. Hij-met-wie-ze-vorig-jaar-wilde-trouwen. Of ook: Hij-die-dit-jaar-als-haar-beste-vriend-wordt-benoemd.
Om het met haar woorden te zeggen: “Ik ben nog te jong om nu al te weten met wie ik ga trouwen. En ook nog te jong om verliefd te zijn.” Ze heeft gelijk, maar het blijft wel onbenoembaar schattig.

Hij zou de hele dag blijven, en de directe aanleiding was (wij worden hier tegenwoordig nogal gesoigneerd door de vrienden van Disney) een uitnodiging voor een première. De nieuwe van Tinkerbell, het kleinemeisjesidool bij uitstek. Gelukkig was het Tinkerbell en DE PIRATEN, dus de jongen had ook weinig overtuiging nodig.

En zo trokken we naar Antwerpen. De dochter, de extra kleuter, het lief (Een Tinkerbellfan. I kid you not.) en ikzelf.
Aangekomen stond de dochter erop dag te zeggen tegen Charlotte-van-Ketnet, wat ze (mijn mond viel open) ook toen het zover was nog durfde. Toen Charlotte-van-Ketnet heel vriendelijk antwoordde, kroop het dochterkind wel weg onder mijn rok, maar dat is een detail. Ze sprak er vanavond nog van (“en die had sokken aan in haar hakkeschoenen, hahahaha!”) dus ze moet zwaar onder de indruk zijn.

Voor en na de film is altijd een spannend momentje, omdat het lief niet graag op de foto gaat en ik gewoon weiger en dat toch altijd wat awkward blijft. Gelukkig kwamen we op hetzelfde moment aan als Louis Talpe en Joke Vandevelde, dus was er geen aandacht voor the lesser BV en moesten we alleen maar met goodiebag en popcorn de zaal inmanouvreren.

Goodiebag: dik in orde. Piratenattributen en kindersurprises. Meer is er niet nodig om de vierjarigen blij te maken. Dat de film, zoals alle Tinkerbellfilms overigens, uitstekend is, hielp natuurlijk ook.
Alweer werd bevestigd wat ik zo cool vind aan de moderne Disney: sommige momenten zijn echt oprecht grappig voor de volwassenen in het gezelschap. En het verhaal zit altijd altijd altijd goed. Wij waren dus vier contente mensen, na afloop.

Na de film waren er frieten, want wij proberen ons natuurlijk megapopulair te maken bij De Beste Vriend.
De rest van de namiddag heb ik gedaan wat eigenlijk het beste werkt als er een spelende kleuter op bezoek is: ik rommelde wat in den hof en moeide mij niet, behalve dan om de paar uur voor wat voedsel. Zij speelden, maakten ruzie, speelden, zetten mijn hele huis en tuin overhoop en sloten de dag na boterhammen en soep af met een praatmomentje bovenop het tuinhok.

Topdag.

Ik liep door de gang, op weg naar mijn lokaal, en hoorde iemand zachtjes zingen.

“happy birthday to you
happy birthday to you
happy….”

Dat was raar, want ik was alleen in de gang. Dacht ik. Want toen liep ik voorbij het karretje van de onderhoudsploeg, en daarachter zat één van de poetsvrouwen. Verdoken en gehurkt, zacht te zingen met haar gsm tegen haar oor gedrukt.

Ze zat met mijn rug naar mij, en ik ben heel stilletjes doorgelopen, want het zag er zo intiem uit en storen leek zo ongepast. Maar ik heb wel nog minstens 20 minuten een grijns van oor tot oor gehad.

Drie Marokkaanse jongens met gespierd bovenlijf passeerden ons. We stapten net een berg af, in een vallei met wondermooie watervallen en een klimtocht van twee uur. Mijn papa had zijn elleboog geschaafd, mijn mama hield de hand van de gids vast bij weer een afgrond en de dochter sprong van rots naar rots. In een vorig leven was ze voorzekers een berggeit.

Foto’s van berg, vallei en berggeit volgen nog, maar nu gaat het over de drie jongens. Het waren twintigers, en ze waren gespierd. En toen ze ons passeerden lachte één van hen “Hierzie, Belgen.”

Geen Marokkanen die een paar woorden Nederlands hadden opgescharreld, dat hoorden we direct. “Vanwaar zijt ge?” vroeg één van hen, en het lief antwoordde van Gent.

– Serieus ofwa, wij ook, van De Brugse Poort maat, kent ge da?
– Echt? Wij ook. Meibloemstraat.
– Ojo! Ik woon in de Reinaertstraat. Sejieus. Dat is toch de max: dan woont ge een straat van elkaar en ge komt elkaar tegen op nen berg in den Atlas.

Of hoe een Gentenaar overal een beetje thuis kan zijn.

Door het schandelijke defect van de veel te dure iPhone én door mijn luiheid (foto’s nemen met uw kodak, en die dan overzetten en al…dat is veel te veel werk als ge veel te veel werk hebt) is deze post eigenlijk met schandelijk veel vertraging geschreven. Ik had hem immers willen maken om op tijd te zijn voor de kerstdagen. Maar ja. Voor klachten kunt u bij Fnac terecht, want _zij_ hebben mijn telefoon vijf weken gehad.

(of: hoe ik mijn eigen in bochten wring, les 127)

Een hele tijd geleden kreeg ik een mailtje. Dat iemand mij graag een cadeautje wilde opsturen voor de dochter, als dat mocht. Maar natuurlijk, datte, want als er iets is wat vierjarigen leuk vinden, dan is het wel cadeautjes krijgen. EN ZEKER MET DE POST.

Een dikke week later had ik dus een enthousiast op haar stoel huppende dochter die een postpakket openscheurde. En die daarna gilde “Een boekje met egeltjes!” en na nog een dertigtal seconden (ze is vier, mensen, haar leesvaardigheid is nog niet van hoog niveau) een aarzelend toegevoegde: “Mama, is dat mijn naam op dat boekje?”

It sure is, darling.

(more…)

Vorige week was ik boos op Disney. Dat kwam omdat de kleine op een avond vroeg wie haar eerste moeder eigenlijk was. Aja, want jij bent mijn tweede moeder, en mijn eerste moeder die is er niet meer. Want de moeder waarbij ge woont is de tweede. Kijk maar naar Sneeuwwitje en Assepoester en Rapunzel..

Hashtag zucht.

Ik ben rustig gebleven, maar inwendig schreeuwde ik iets over 57 uur weeën en een keizersnede. En dat het allemaal de schuld was van de bovengenoemde filmmaker.

Edoch: alles is heden vergeven. Gisteren gingen wij namelijk naar de film, op uitnodiging van diezelfde meneer Disney en het was zo leuk dat ik mijn boosheid spontaan vergeten ben.
Omdat de uitnodiging voor vier was en wij maar met drie (Katten mogen niet naar de cinema. Huisregel.) zijn, mocht het jongste kindje haar eigen plus one kiezen.
Wij dus naar Brugge, met een extra klaskleuter op de achterbank, voor Frozen. Or, as the father puts it: vervrozen.

Er waren BVs bekender dan de mijne, wat over het algemeen een fijn gegeven is voor mijn rust, want ik wil niet op de foto. (Er was ook een fotograaf die mij nog kende van de première van Planes vorige maand en die zei: “We gaan een foto nemen, dus best efkes uit de weg gaan met de dochter.” U mag daaruit concluderen dat ik goed boos kan kijken, ja.)

Er waren veel prinsessen, maar die van ons waren de allermooiste, met hun blinkende nylon verkleedjurken vol statische elektriciteit en hun reclamemutsen.

Na twintig minuten in de –overigens ook voor grote mensen uitstekende — film hadden wij elk een kleuterprinses op de schoot (het. is. een. beetje. eng. Magikbijjouzittenalstublieft.) Na anderhalf uur hadden we twee stralende meisjes, gesmolten voor de romantiek van de prins en zeer te spreken over de halve zak m&m’s die ze soldaat hadden gemaakt tijdens de film. Ze kregen hotdog en cécémel, ze scoorden een filmaffiche en ze tekenden in hun nieuwe prinsessenboek. Good times were had by all.

Maar de leute was nog niet gedaan want we waren ook uitgenodigd op het ijssculpturenfestival in Brugge.
**veelbetekende pauze***

Ik ga daar eerlijk in zijn: kersttoestanden zijn mijn hoogstpersoonlijke hel, right up there met binnenspeeltuinen en wachtrijen in pretparken.
Sfeermuziek, veel mensen en een gluhweingebeuren: ik ga daar nooit goed in worden. Maar ik wist dat van tevoren, mijn lief weet dat we zoiets niet te lang moeten trekken en de kleuters vonden het heerlijk, fantastisch en magisch.
Breedlachende gezichten en aanhoudende verwondering, zelfs nadat ik voor de twintigste keer mijn stem moest verheffen met mijn “IK HEB GEZEGD: NIET AAN LEKKEN”.

We sloten af met ijsberen knuffelen en suikerwafels voor de minimensen, koffie en een stoel aan het raam voor mezelf en het lief.
Als u houdt van dit soort sfeervolle kerstambiance is dit waarschijnlijk een aanrader, maar bij mezelf is het een succes als ik niet schuimbekkend naar de pyschiatrie word afgevoerd.
Het was al bij al een succes dus.

Op weg naar huis werd ik tot slot getrakteerd op mijn persoonlijke hemel: twee kindjes die gelukzalig en stil naar buiten staarden, zetelverwarming achter mijn rug en Eels in de CD-speler.

De dochter vroeg gisterenavond bij het slapengaan aan haar vader om “ook nog eens aan mama danku te zeggen voor de leuke dag”.

Dankwoorden die ik meteen aan jullie overmaak, Disney.