Cinema Novo is een tiendaags filmfestival dat elk jaar pareltjes uit Azië, Afrika en Zuid-Amerika opdiept die in het commerciële circuit geen kans maken. Veel films zijn pas voor het eerst in ons land te zien en een aantal daarvan worden opgenomen in competitie. Het filmfeest barst dit jaar voor de 25ste maal los tussen 6 en 16 maart. Een divers programma met uitschieters van de voorbije jaren, maar uiteraard ook met het nieuwste en beste uit de hedendaagse niet-westerse filmproductie, wordt binnenkort op het publiek losgelaten.

Nadat het festival een kwart eeuw filmjuweeltjes aan thuisstad Brugge heeft geschonken, gaan ze dit jaar als cultureel ambassadeur van West-Vlaanderen voor het eerst on the road. Ze wijken uit naar andere steden en bieden daar een kleurrijk avondje film aan. Op donderdag 28 februari bijvoorbeeld, strijkt Cinema Novo met de nodige Braziliaanse feestvreugde neer in de Gentse bioscoop Sphinx. De film The Year My Parents Went on Vacation kan er in avant-première om 20 uur worden bewonderd. Deze prent van Cao Hamburger schetst de perikelen van een 12-jarige jongen in het Brazilië van de voetbalheld Pelé en van de militaire dictatuur.

Wij kregen twee vrijkaarten aangeboden voor de filmvoorstelling van 28 februari, met receptie achteraf en we kunnen zelf niet gaan. Een mailtje naar de organisatie later en hopla: een wedstrijd was geboren.

Voor woensdagmiddag 12h in de commentaren als u wilt gaan, met geldig emailadres, natuurlijk. Ik zal dan willekeurig en onschuldig een winnaar aanduiden, volgens een nog te bepalen procedure zonder gerechtsdeurwaarder.

Els gooide het, een hele tijd geleden. En ik liet het schaamteloos liggen, jawel. Ze drong nog eens aan via mail, het kwam er weer niet van omdat ik te lui was om met de scanner van het lief aan het werk te gaan. Van uitstel kwam afstel, en toen kreeg ik plots nog een stokje en als ik dat wil beantwoorden, dan moet ik natuurlijk ook dat met die foto’s doen. Dus! Geen excuses meer! Ik heb namelijk de oplossing gevonden: ik neem gewoon foto’s die ik al digitaal heb. En dat zijn er van vroeger welgeteld twee, die u nu allebei krijgt. Op de eerste ben ik naar schatting zes en ben ik bloemen van Erica haar trouw aan het kapotprutsen.

De tweede verscheen hier al eerder, en is het bewijs dat ik ook als klein kind al niet graag op de foto stond. U ziet de kindjes uit onze straat. Groter formaat hier. Als u kindjes begint te tellen van rechts: ik ben de vierde, met de staartjes. De mevrouw is mijn tante, Neef T. staat er ook op, net als neef S. in de buggy, denk ik. En voor de mensen uit mijn geboortedorp die hier lezen: u herkent vast ook Kerstin, Anouk, Bruno en misschien nog andere kindjes die ik niet eens meer ken. In de commentaren mag uw aanvulling!

Update: doorgeven, ilse. Een stokje moet je doorgeven. Aan de mensen in de commentaren: Annie! En Miss Punt Komma!
En dan ook nog

Youri Maanzand is soms zo grappig, dat ik spontaan water over mijn toetsenbord proest.

Fans van Tokyo Hotel: het is hier om doen.

Gisteren –tijdens ons ontbijt op de bloemenmarkt– kwam er bij de koffie een glaasje advocaat. Ik persoonlijk vind dat advocaat altijd teleurstellend minder naar vanille smaakt dan ik gehoopt had, maar dat kan geheel aan mezelf te wijten zijn. Als ge vanillepudding wilt, eet dan vanillepudding en geen advocaat, zo zeggen weldenkende mensen. Ze hebben waarschijnlijk gelijk, maar dat kan mijn ontgoocheling niet temperen.

Alleszins: advocaat naast de koffie indiceert onmiskenbaar dat het gaat om een etablissement waar veel mensen op leeftijd komen. Die hebben dat namelijk graag. Net als een kannetje warm water, wist u dat? Dat kannetje water is een trend bij gepensioneerden. Officieel heet het dat de koffie anders te sterk is, dus dat een mens maar beter kan aanlengen. Maar het is even geheim als de kernwapens op Kleine Brogel dat het in werkelijkheid gaat over “ge hebt tons meer”. I kid you not.

Er zijn nog zoveel dingen die ik aandoenlijk en tegelijk ergelijk vind aan oude mensen in koffiehuizen. Het zijn die dingen die ge moet koesteren, en u voornemen dat ge het later net zo gaat doen. Zoals hoe ze hun bontmuts aanhouden onder het eten, omdat ze anders misschien gestolen gaat worden, hier in de grote stad. En hoe ze het uitgebreid hebben over het haar van de dienster en daarbij eigenlijk net iets te luid praten, door hun eigen hardhorigheid. Of hoe ze koekjes en suikerklontjes en ongebruikte melkjes in hun sjakoche moffelen, voor thuisgebruik en de kleinkinderen.
Ik probeer lief altijd te overtuigen dat ook te doen, dat wegmoffelen, maar hij wil niet. We hebben geen kleinkinderen en hij is geen bejaarde vrouw.
Een flauw wijf dat dat is jong.