Ja!

leutigheid

Ja!

Vakantie.

Het is vakantie. Vakantie van school, maar ook — dit weekend — vakantie van de verbouwing. Maandag vliegen we er weer in, maar nu even niet. Daarmee dat we gisteren gingen eten in Marco Pollo, om vervolgens het hele paasweekverhaal te reconstrueren aan een ons zeer vertrouwde toog. Met de nachtbus teruggekeerd, uitgeslapen en dan naar de stad. Voor een tasty-burger en een zwaar shopping-manoeuver. En koffie, en slenteren in de straten.

Deugd dat dat kan doen, u heeft daar geen gedacht van.

Ja!

Trein.

Hij is kalend, een vijftiger. Grijs pak, bordeaux jas en een blauw hemd. Zoals ik me een zakenman voorstel: De Standaard, een aktentas, duur horloge (met wijzers!) en een ietwat vermoeide blik.
Hij gaat zitten en opent een zakje van een broodjeszaak. Ruikt even en haalt er dan voorzichtig een kaasrol uit. Die hij smakelijk opeet. Er zit veel kaas in, dat is duidelijk: netjes eten is niet zo makkelijk met dit soort voedsel.
Als hij klaar is, veegt hij zijn handen af aan de witte serviet en nestelt zich in de hoek aan het raam.

Een klein half uur later, als ik in Gent Sint-Pieters van de trein stap, slaapt hij. De mond een beetje open en drie kaasdraden nog steeds aan zijn kin. Iemand zou het hem moeten vertellen, maar hij slaapt zo zoet, dus ge kunt zo’n mensen toch niet wakker maken. Toch?

Ja! Neen!

Hij komt.

Hij komt naar België, deze zomer. Concreet betekent dat: we kunnen weer met z’n allen een lamme duim krijgen van het repeat duwen op de telefoon om vervolgens drie dagen depressief te zijn dat we geen kaarten hebben.

Zes maand later kunnen we dan collectief boos worden over hoe every freakin BV het concert als beste concert van het jaar bestempelt in de eindejaarsvraagjes van wie-leest-die-vod-nog.

Ik zeg: als ge kaarten wilt bestellen, dan moet ge minimum tien CDs kunnen voorleggen ter bewijs van uw fanstatus. En een liedje kunnen voorzingen. Mensen die het op gitaar of piano kunnen spelen mogen twee kaarten bestellen.

Dat zou nog eens eerlijk zijn.