We’ve got him.
Meer vanavond, eerst een beetje lesgeven vandaag.
Deze avond valt het doek over Loebas, de eerste avondvullende voorstelling van mijn lief. Na twee en een half jaar is het dan voorbij.
Het is allemaal begonnen met die publieks- en persoonlijkheidsprijs op Humorologie. Dat was met Het Vergrootglas, een half uurtje standup. Aan die prijzen was een tournee verbonden, en toen had het grote boekingskantoor plots interesse. En op een dag sprak mijn lief: ik ga al mijn materiaal weggooien en een cabaretvoorstelling schrijven, een avondvullende. Eens kijken of ik dat kan.
Er werden try-outs gespeeld, en er werd geschaafd en geschreven. Er waren periodes van writer’s block, en dan weer periodes dat alles goed liep.
Na een maand of negen was die af en ging ze in première, in Merelbeke. De avond voordien had hij de hele voorstelling nog omgegooid en het laatste kwartier geschreven.
Een paar maanden later, in november, stond hij met een stuk uit Loebas in de finale van Cameretten in Rotterdam. Ook daaraan was een tournee gekoppeld, en er bleven een paar fijne vriendschappen en een boekingskantoor in Nederland over achteraf. Ondertussen nam Wim Helsen het lief ook mee als voorprogramma van “Bij mij zijt ge veilig”.
Dit seizoen was een combinatieseizoen: try-outs van een nieuwe voorstelling, Karton (premiere op 10 oktober in Gent, trouwens) en een reprise van Loebas. Nu voor het laatst dus.
Ik sta erbij en ik kijk ernaar. En ik ben trots: want als ik zie wat er de afgelopen jaren veranderd is, in zijn eigen stijl zoeken, in zijn vlotheid van schrijven, in zijn podiumvastheid, dan kan ik niet anders dan dat. Hij is zoveel gegroeid en zoveel veranderd, ook in het materiaal dat hij speelt, dat het wel moet goedkomen. Vandaar ook dat er volgend jaar loopbaanonderbreking wordt genomen en hij fulltime van comedy gaat doen. Ik heb er een rotsvast geloof in dat het allemaal gaat lukken.
Ik ben niet de enige, en dat is wat het meeste deugd doet, trouwens. Het rotsvast geloof van onze vrienden en familie, dat is fantastisch. Dat die mensen ons overal volgen, tot in Rotterdam toe. Naar try-outs komen kijken, naar voorstellingen komen en iedereen die het horen wil vertellen hoe fantastisch hij wel is. Die steun is onbetaalbaar.
You all rule, folks. En we vinden het dan ook bijzonder fijn dat de laatste Loebas vanavond zal gespeeld worden in jullie bijzijn.
Merci!
Vanmorgen ben ik om half negen opgestaan, heb een beetje gewerkt voor school en Het Project, ben vervolgens om kwart na tien op mijn fiets gestapt, en de hele stad rondgehost: boodschappen gedaan, pasfoto’s laten nemen, paspoort aangevraagd, strips gekocht, info voor een geveltuintje gehaald, een paar tijdschriften gekocht, een afspraak gemaakt bij de kapper. Daarna in Tasty slaatjes en burgers gehaald, naar het park gefietst, gegeten met mijn lief, nog een paar boodschappen gedaan en nu even terug naar huis.
Ik kan mij niet voorstellen dat ik voor al die dingen de auto zou moeten nemen, en telkens parking zoeken, in de file staan, bezweet uit de auto komen, etc… Waarschijnlijk zou mijn hele tocht van deze voormiddag dubbel zo lang geduurd hebben. Om nog maar te zwijgen over alle lol van buiten in de zon fietsen die ik had gemist.
Hij keek haar aan, zijn concentratie vulde de ziekenhuiskamer. Wij probeerden bemoedigende energie zijn richting uit te sturen. En toen sprak hij. Eén woord slechts. Maar het was genoeg om zijn, mijn en al onze ogen te vullen met dikke tranen van geluk. Het is eens wat anders dan het verdriet van de laatste weken.
Rendv heeft — eindelijk zeg — een blogue van zijn eigen. Dat werd tijd, want veel uitgaan doet hij precies niet meer, en dan is zo’n weblogding de beste en meest gemakzuchtige manier om op de hoogte te blijven van iemands leven.
En wie is dat dan wel, vraagt u? Wel, Rendv is zowat het bewijs dat de wereld klein is. Vertel ik een paar jaar geleden aan Michel “We moeten naar een trouwfeest van een maat van Henk. Hij trouwt zowaar met een Russisch meiske.” Antwoordt Michel: “Ah, doe R. mijn groeten en proficiateer hem”. Very funny.
Op het trouwfeest van R. en L. had ik trouwens voor het eerst bruinen-zonder-zon gebruikt. Twee uur later had ik een rok met daaronder twee oranje worteltjes. Maar niemand heeft het gezien, denk ik, en het doet ook helemaal niet terzake in deze post.
Gewoon hoera dus! En welkom, R.!