Oh kijkt, Shellac heeft een mening. Over dat zijn stadsbestuur niet mag investeren in openbare BBQ-plaatsen, maar AIDS-onderzoek moet doen, of zoiets. Daar komt het alleszins op neer.

I call bullshit. Niet iedereen is rijk en heeft een grote tuin, en ook mensen zonder hof zitten graag eens met hun poep in het gras met een glazeke witte wijn en een merguez. Om maar te zeggen: ook in Gent worden deze week de eerste barbecues in de parken ingewijd en ik heb dat initiatief persoonlijk op een vreugdedansje onthaald. Want wij krijgen er eentje in het park hier vlakbij. Het park waar we vorige zomer bijzonder fijn van picknick deden met onze lieve vrienden. Want sommige mensen hebben meer dan twee kameraden om uit te nodigen en dan past dat gewoon niet op een koer van 16 vierkante meters.

Noteer bij deze alvast: de eerste zondag dat het in juli mooi weer is, doen we BBQ in de Groene Vallei. Zelfde principe als de picknick: bring your own food, friends, stoelekes and booze.

Ongeïnspireerd, niet? Zo youtube-filmkes posten, dat is wel de gemakkelijkste manier om te bloggen, vinden wij. Awoert, ilse, zo lui.

Maar! Ik doe dat helemaal voor mijn eigen, want ik vergeet altijd dat ik dit een wijs liedje vind, tot ik het –zoals daarnet– op de radio hoor en spontaan moet glimlachen. Dus: mental note to self.

Straks eens de nieuwe story kopen en mijn ongelooflijk boeiende mening erover geven. Ha!

Frankrijk moet het songfestival winnen, zeg ik. Het is het enige songfestivalnummer ooit dat ik een maand voor het gedoe al helemaal vanbuiten ken. Een beestig nummer.

Enige voorliefde voor een springend muziekje op zijn tijd is mij niet vreemd, dat wist u al. En ik heb niet altijd even onberispelijke smaak, dat geef ik grif toe. Mijn laatste zonde is Sam Sparro, met Black and Gold. Ik wil altijd bovenop mijn stoel gaan staan met mijn haarborstel als micro als ik het hoor. Meestal doe ik dat dan ook, maar zwijgt dat. Het hele interwebs hoeft dat niet te weten.