Gisteren gaf ik de planten water op het terras, zo omstreeks elf uur, en ik kon lief doorheen het raam plots mededelen dat Turkije had gewonnen, maar dat het spannend was geweest.

Dat van dat spannend, dat wist ik door een boodschap die ik moest doen, eerder die avond: toen ik door de buurt fietste zaten alle TL-vzw’s (stadsbewoners weten ongetwijfeld waar ik het over heb) stampvol. Iedereen was muisstil en keek geconcentreerd naar boven (waar naar ik vermoed dus een televisietoestel hangt).
Dat van dat winnen, dat was te horen in de stadsnacht: de colonne was groot, de vreugde en het getoeter ook.

Binnen anderhalve week ben ik klaar met de examens. Hopelijk zijn ze dan nog in de running: dan doe ik net als op het WK mijn witte broek en rode T-shirt aan en ga ook op een groot scherm kijken, in de Centrale ofzo. En achteraf rijden we dan mee met de colonne, net als vorige keer.
Multiculturaliteit, dat komt immers van twee kanten. En als we op de Belgen moeten wachten om een voetbalfeestje te doen, dan kan het nog lang duren.

Ik ben voor Rachel Agnew, ik. Niet omwille van de band met, maar omdat ik haar werk zo mooi in your face vind. Ze sluit weinig compromissen en ze werkt met grote bewegingen en veel kleur. Ik hou van grote werken. En van kleuren. En ik vind dat er een vrouw moet winnen.

Go rachel, dus!

update: ha!