Toen wij pas een tuin hadden, heb ik het stadskind echt moeten leren wat dat was, buitenspelen. Of wat dat kan zijn. Want op een speeltuin rondhangen, of in de modder zitten prutsen: dat deed ze altijd al graag. Maar soms heeft ze daar dus geen zin in.

Van zodra de buitentemperatuur hier boven de 17 graden gaat, gooi ik de terrasdeuren open en verplaatst mijn leven zich naar buiten. Op mijn blote voeten. En over mijn dood lijk dat een kind van mij een binnenzitterke zou worden.

Vorig jaar moest ik keihard zagen.
“Ga buiten spelen, jong!”
“Jamaar, ik wil met plasticine spelen.”
“Neem uw plasticine en zet u buiten.”

“Het is mooi weer. Ga naar buiten.”
“Ik ben met de lego bezig.”
“Ik zal uw lego op het terras zetten, kom.”

Dit voorjaar blijkt mijn gezeur eindelijk vruchten af te werpen, want vanmiddag was er dit het gesprek.

“Kom, Sien 90210, we gaan naar buiten.”
“Jamaar, we tekenen toch?”
“We kunnen buiten ook tekenen, kom.”

Ze heeft gelijk, natuurlijk. My sweet brainwash-baby.

Dit.
Dit is de beste tijd van het jaar. Dat moment waarop de winter onmiskenbaar over het hoogtepunt heen is. Het moment dat de zon voor het eerst doet twijfelen tussen jasaan of jasuit. Dat ge ‘s morgens opstaat om half acht en de lucht helroze is, in plaats van schemerdonker. Dat ge na het avondeten nog iets moet halen in uw auto en dat de straatverlichting nog niet aan is.

De middag van de eerste asperges en skrei. Van de deur naar het terras die efkes openmag, omdat de zon zo fel binnenschijnt dat het te warm wordt.

De namiddag van de eerste strandwandeling waarbij ge geen moment denkt “had ik maar handschoenen mee”.

Dit.

Als u deze week een boekske of een gazet openslaat, dan zou het goed kunnen dat u mijn wederhelft daar ziet staan, want volgend weekend begint deel 2 van een periode waar hij al een half jaar hard aan werkt. Het leutige deel start nu, het deel waar het werk vorm gekregen heeft en de resultaten er zijn.

Het waren maanden van gepruts, sinds het voorjaar. Maanden van nachtelijke telefoons variërend van “Het marcheerde! Het was de max!” tot “het was kak. kak. kak.”. En alles daartussen. Maanden ook waarin de gevolgen van zo’n try-out het verloop van onze volgende dagen mee bepaalde.
Maanden van eindeloos gitaar spelen, maanden van karton en houtresten in het hele huis. Van veel koffie, de occassionele “zijt ge een mop aan het uitproberen? Ja hé? ‘t Is niet zo grappig, jong.” (ik moet streng zijn, ge verstaat dat) maar vooral ook van veel gelach.

En dan nu. Première. Vrijdag en zaterdag in een uitverkochte Herbakker, en daarna op tournee.

Hij heeft de reclame van mij niet meer nodig ondertussen, daar heeft hij de helden van het beste management ter wereld voor, tegenwoordig. Maar ik doe het gewoon toch, want ik weet nu al dat ik dit weekend weer zowat ga ontploffen van trots.

Bij deze: ga kijken! Het is goed! En om te lachen! En mijn man kan mooi zingen!

Kijk. De speeldata staan hier.

“Een lange bruine” antwoordde ik, en de man in het lederen marcelleke knikte.
“Dat moet ik wel hebben. Ik zal keer kijken vanachter, moment.”
Hij passeerde mij, op weg naar zijn vanachter, en ik kon ruiken dat hij al een aperitief had gehad. Of het zou moeten zijn dat de brillantine in zijn snor mij een beetje in verwarring bracht.

Ik wachtte en liep ondertussen wat tussen de rekken. Ik staarde naar tijgerprintschoenen met pailletten en naaldhakken van 40 cm. Ik giechelde bij het rek met het label “sexy gothic” en trok een wenkbrauw op toen ik ontdekte wat onder dat label valt.

Zoals iedereen normaaldenkend mens zou doen, was ik al in mijn tas aan het zoeken naar mijn telefoon om een foto te nemen. Ik werd echter toegesist en berispend aangekeken door een juffrouw bij het rek vintage pin-up.
Ik heb het dan maar zo gelaten, want ze zag er een beetje vintage gevaarlijk uit.

Bovendien was Lederen Marcelleke ondertussen terug van vanachter, met 8 (ACHT!) verschillende pruiken met lang bruin haar. Ik zocht de kleur uit die het beste bij mijn vellen mantel past, betaalde en leerde nog snel een paar dingen bij.
Dat ge pruiken niet moogt borstelen, bijvoorbeeld, maar alleen kammen. Dat ge ze moet wassen met gewone shampoo. En dat meisjes die iets uit het rek vintage pin-up aan het passen zijn wachten tot de andere mensen uit de winkel zijn voor ze uit het paskot durven komen.

Aniehoew. Dat doe ik dus, op een doorsnee zaterdag in de kerstvakantie.

Want het is bijna oudejaar, mensen.
Bijna. Oudejaar.

Zo. Dat was efkes spannend zeg.

Gisteren liep de wedstrijd af die de laatste weken een groot stuk van mijn en onze vrije tijd heeft gekost. Het hele gedoe was hartverwarmend en schoon. Het enthousiasme van al die mensen bevestigde wat ik al wist: er zijn verdorie veel mensen die graag iets voor iemand anders doen, en als die dan ook nog een fijne mens is, dan is het helemaal overweldigend.
Maar. Het was ook een ware thriller, op een bepaald moment. Het zag er lange tijd heel goed uit, en toen, een dag voor de buit zou binnengehaald worden, werd John opeens ingehaald. Ik zat op dat moment op een debat, en kreeg opeens bericht na bericht. Dan weet ge dat er iets verkeerd is, natuurlijk.
Vanaf donderdagavond was het alle hens aan dek. Er werden nog snel een massa mails verstuurd, vrijdagvoormiddag ging volledig op aan het gewoon bruutweg stalken van mensen op facebook. Ik wil mij bij deze uitgebreid excuseren voor mijn gedrag, maar kijk. Mijn innerlijke Machiavelli wrijft tevreden in zijn handen, want:

He made it. In de paasvakantie mag John met honden in de sneeuw gaan spelen, en u kunt zich zelfs niet beginnen voorstellen hoe content wij hier allemaal zijn.

En omdat dat natuurlijk ook voor een deel aan jullie te danken is, twee dingen.
1. Merci, gasten. Ge zijt allemaal de max.
2. Er is taart, en er is soep, zoals beloofd. De onschuldigste hier in huis heeft twee nummerkes mogen noemen, en daaruit is gebleken dat Davey D. een taart wint, en Sofie V. soep naar keuze. Hoera! Ik mail jullie!