Alles van waarde is weerloos
leutigheid
Ik heb rondgehangen daar waar ik u de locatie niet van wil vertellen. Er was zo al volk genoeg en het is wijs dat we tenminste één plaats hebben waar geen toeristen komen.
Er is daar een jezus, en er zijn opblaasballen en strandstoelen. De opblaasballen zijn trouwens niet gemakkelijk op te blazen.
een zeer goede dag, behalve dan dat we om 20h in een regenbui hebben gezeten en dan naar huis zijn gereden wegens koud. Als er nog zon bijkomt, dan zijn de feesten compleet.
Uit eten geweest met vrienden op de vrijdagsmarkt. Een terras aan de achterkant van het gebouw, want ik weet oprecht niet hoe u het uithoudt om vijf minuten in die kermis rond te lopen. Mossels en muntthee toe.
Naar Sint-jacobs getogen en daar veel andere vrienden, kenissen, kameraden, maten gezien. Veel bijgepraat.
Optredens? Van ver een beetje op het groot podium
Volk? Een massa, vooral bij Raymond
Naar huis? Rond twee uur, toen het begon te regenen en er dus een massa volk toestroomde bij raymond en ik dat ambetant vond.
Vanmiddag naar Bataclan, vanavond Brussels Jazz Orchestra om 23h op het Groot Podium. Ik ben er helemaal klaar voor
Vandaag door het centrum gereden en het opzetten is begonnen. Vanaf zaterdag (maar eigenlijk ook al vanavond en morgen — maar daar bent u als niet-gentenaar niet op uitgenodigd) begint de Hoogmis van het slechte leven weer in Gent. Tien dagen feest, theater, muziek, humor, mensen terugzien, pintjes drinken, tetteren en rondhangen. Tien dagen vermoeidheid en zweren vanavond ga ik vroeg naar huis en dan toch weer irish coffee op de vlasmarkt (oord van verderf! blijf daar weg!) om negen uur ‘s ochtends.
Ik ben euforisch over de terugkeer van de strandstoelen en het circus van honger en dorst op een locatie die wij angstvallig geheimhouden. Kwestie van zelf nog een stoel te hebben.
Ik ben niet te spreken over het wegvallen van mijn favoriete podium. Ik zal ook voor het eerst echt werken tijdens de feesten.
Ach en wee. Ik kijk er best naar uit eigenlijk.
Mijn wereldbeeld is onrealistisch en geromantiseerd. Ik weet dat, en ik cultiveer dat. Ik vind het leven aangenamer als alle mensen het goed menen, bijvoorbeeld. En als dat niet zo is in realiteit, dan is dat tenminste zo in mijn hoofd en dan ben ik daar tenminste content. Zoiets.
Daarnaast heb ik een voorliefde voor een zekere tristesse. En voor schone lelijkheid. Dingen die een beetje zeer doen. Alles wat hard is, aandoenlijk, en tegelijk soms grappig. Een gevelbeeld van een engel, boven een hoerenkot aan het Noordstation, ik vergeet dat nooit meer. De Andes en de bergen ook niet, daar niet van. Maar ik moet daar niet van bleiten en van de stad soms wel. Klik even door deze reportages en u weet wat ik bedoel.
Enfin. De kleine afwijking in mijn wezen zorgt ervoor dat ik gefascineerd ben door wasserettes. Ik was er –tot vandaag– nog nooit één binnengeweest, dat niet. Want zoals het een verwend nest betaamt werd mijn was alvorens er een eigen machine werd aangeschaft door de mama gedaan. Maar ik vind het wel schoon: de grote wasserette hier op de vijfhoek, met het TL licht en de grijze stoelekes. Met de grote draaiende machines en de wachtende, starende mensen.
Deze namiddag heb ik dan maar eens onze donsdekens en slaapzakken gewassen. In de grote trommels van de Vijfhoek. En daarna heb ik alles laten drogen in de andere grote trommels. Onderwijl heb ik op de grijze plastieken stoelen gezeten en naar de draaiende was gekeken. En de Story gelezen, een Fanta gedronken en een Snickers gegeten. Anderhalf uur lang. Alleen maar de story, de fanta, de snickers en de draaiende was. Ik zeg u: rustig dat een mens daarvan wordt, ge hebt door geen gedacht van.
Vakantie, dat is voor iedereen iets anders.