Het grappigst zijn de verwonderde “Echt, meent ge dat?”-reacties van kennissen. De maten zijn het al gewend, maar mensen die mij minder goed kennen kunnen al eens een wenkbrauw fronsen als ik zeg “neen, die avond kan niet, want het is voetbal.”

Vaak volgt een schamper lachje. Ga jij naar _het voetbal_?
Oprechte verwondering is vaak de ondertoon, soms is het bewondering (“OOOOH, ik doe dat zo graag”) maar af en toe is er ook gemeend afgrijzen. Alsof de wetenschap dat ik een voetbalabonnement heb, mijn veronderstelde IQ plotsklaps een paar punten naar beneden haalt. Alsof.

Ik heb een abonnement van in dat seizoen dat we de beker wonnen. Mijn dochter was toen nog een mini-baby en nu schrijft ze vlotjes brieven naar de kat, als dat een beeld kan geven. Dat betekent dat ik geenszins een ancien ben te noemen, maar ondertussen wel een trouwe supporter.
Gezien het parcours sinds dat bekerjaar is er bovendien niemand die mij een successupporter zou durven noemen. Elk nadeel heb ze voordeel.

Vanavond is er voetbal. Zoals dat altijd gaat, zowat één keer per week. We zullen de auto parkeren, door de kou stappen, onszelf laten fouilleren, de trappen nemen naar de promenade, de vrienden dag zoenen en vragen hoe het gaat. De opstelling checken, praten over wie speelt en wie op de bank zit. Zitten, op de stoelkes die altijd de onze zijn. Links van mij mijn papa, rechts de BFF. Rond, naast, voor, achter ons: maten en bekenden, dezelfde als elke match.

En toch. Vanavond is er voetbal. Bijzondere voetbal. Champions League. Achtste. Finales. Als ik dat hier neerschrijf, dan kan ik dat nauwelijks geloven. Ik denk dan aan de play-off II-jaren, en aan die keren dat wij tegen elkaar zeiden “straks moeten we nog opletten voor degradatie, jong.”

Het is een fantastisch jaar geweest, hier in Gent. En gelijk hoe dat loopt vanavond, en gelijk wat er gebeurt: ik weet dat iedereen die daar staat straks zal voelen hoe bijzonder dat is.

Tot straks. COBW.

Eerder deze week kreeg ik een comment van de verstandige jongens en meisjes van telenet om te melden dat ze mijn opmerkingen op de agenda hadden gezet. En nu, minder dan een week na mijn initiële rituele online BH-verbranding, blijkt het menu aangepast.

Jongens is nu veranderd in Avontuur, met als tagline “Op avontuur en schattenjacht, stoere heldenverhalen en coole animatiefilms”. Meisjes werd Helden en Heldinnen, en daar staat bij “Schattige prinsessen, wonderlijke sprookjes en betoverende romantische verhalen”.

In mijn sector heet dat: tweede zittijd met succes afgelegd.

Goed gedaan, telenet.

Het regent al drie dagen hier in Gent, en dat treft: dit waren de dagen die ik voor mezelf had ingepland om cursussen te schrijven. Vanaf morgen begin ik uit te bollen, dus vanaf morgen zal het wel weer wat beter weer worden. Vanaf volgende week helemaal.

In deel 1 van de vakantie vlogen wij alvast een dag of vijf naar de hemel. Gewoon, omdat het kon. Ik schreef toen dit, in mijn boekje. Dat is iets gelijk een laptop, maar dan met papier en een bic. Aanradertje.

***

In de hemel, daar zijn van de beste vrienden en kinderen die dan ook weer elkaars vrienden blijken. Daar wordt elke avond gekookt met een overgave en kunde waar de beste Italiaanse chef jaloers zou van worden. Daar wordt getekend, gelezen, gespeeld, gebabbeld en afgewassen. En dat gaat allemaal vanzelf.

Er is enkel gsm-ontvangst op één plekje op het terras, en ook daar onder die ene parasol aan het zwembad. WiFi is een concept dat nog niet op de berg in de hemel is doorgedrongen. Maar dat is niet erg: kinders denken dagenlang zelfs niet aan de tablet, en als de pup ‘s ochtends toch eens naar een filmpje vraagt, dan klapt ze na tien minuten de DVD-speler toe en zegt: ik ga spelen.

Het is in de hemel overdag zo warm dat er nauwelijks iets anders te doen valt dan in een zwembad zitten, of lezen in een hangmat. Er zijn daar ‘s avonds zoveel muggen dat zelf 50% deet slechts matig helpt. Het is er te warm om echt te slapen, maar ‘s ochtends om half zeven over de vallei uitkijken, zittend op het muurtje aan het terras en de bergen zien wakker worden: ik vergeet dat van die muggen en dat slapeloze direct.

Er is pentanque en een zwembad waar ge ook rond middernacht kunt inspringen, desgewenst. Er is een vijgenboom die zo veel vruchten laat rijpen dat er altijd verse vijgen zijn. Veel. Zelfs voor tien mensen.

Als ge in de olijfgaard gaat wandelen, dan moet ge een stok meenemen om de slangen weg te jagen. Bij valavond zit iedereen muisstil op een rij te wachten tot er wilde beesten komen. Als het echt donker is, dan zijn er vuurvliegjes. ‘s Avonds op het terras is er elke avond hetzelfde vliegende hert.

Echt. Ge moet daar ook eens naartoe, als het past. Het is daar goed.

Het lijkt alsof het gras fluistert, denk ik als ik er voor het eerst overloop. Het is 1 mei 2015, en we hebben net een stuk straat afgesloten en vele vierkante meters kunstgras opengerold en vastgemaakt.

Een paar uur later blijkt dat het gras niet fluistert, maar roept. Eerst naar de kinderen in de straat, dan naar voetballers uit de brede wijk. In de weken die volgen merken we dat het stukje gras de biotoop is geworden van jongens met shirts van helden als Messi, Yilmaz en Kompany. We krijgen een paar klachten van bewoners, want soms is het wel heel druk. Dus gaan we op zoek naar een oplossing. Want de straat is van iedereen, en moet voor iedereen leefbaar zijn.

Buurvrouw Sofie bemiddelt en er worden afspraken gemaakt, door de gasten zelf. En dan: Het Lot. Net als de laatste afspraak genoteerd wordt, sneuvelt er een raam.

Na nog een paar weken zoeken besluiten we uiteindelijk dat het toch niet gaat lukken, hier in de straat. Ons hart breekt echter voor de Messis en Yilmazkes. Er wordt een stevig potje lobbywerk gedaan, en kijkt: soms werkt dat.

Leve Het Boerderijpark! En lang leve de gasten die zelf hun eigen voetbalkooi hebben ingericht!

(Lees het volledige verhaal hier)