Ja!

leutigheid

Ja!

Valentijn.

Deze ochtend — sommige mensen zouden het eerder middag noemen — werd ik wakker en ik had instant zin in pannenkoeken. Van die zelf gebakken zoete, zoals vroeger op verjaardagsfeestjes.

Nadat ik mijn half slapend lief hiervan op de hoogte had gesteld, draaide ik me om voor nog een snooze zonder wekker. Drie minuten later gevloek aan zijn kant van de onechtelijke bedstede. Dat hij nu ook pannenkoeken wilde. Maar dat er geen tijd was, want meneer had opnames, een uurtje later.

Ik ben pannenkoeken aan het bakken nu, tegen dat hij thuiskomt van de opnames. Voor zijn Valentijn. Het is te hopen dat hij een ferme bloemekee meeheeft in ruil.

Ja!

LED-dinges.

Lien heeft vorige week een energiescan van de stad Gent laten doen, een beestig interessant initiatief van onze soms toch wel fantastische stad. Ze heeft er een artikel over geschreven voor Het Project, dat u absoluut moet lezen als u enigszins aan het milieu- en energiegedoe meedoet. Alleszins: ik was er wat van verschoten (dat is geen schoon nederlands, maar wel een schoon woord, dus ha!) en ik laat er binnenkort ook eentje doen, denk ik.
In de commentaren las ik echter nog interessants. Er bestaat zoiets als LED-verlichting vermomd als gloeilamp: warm licht, nog minder verbruik dan een spaarlamp en gaat zo’n tien jaar mee. Iemand die daar ervaring mee heeft? En kan je dat eigenlijk dimmen, zo’n lamp?

Ja!

Award!

Vanavond is er Lunatics Award in de Minard, een tweejaarlijks evenement dat een voorspellende functie heeft over wie er zal geraken, in comedyland. Lees er hier meer over.
Ik ben er altijd bij, op de award, nu al tien jaar lang, bedenk ik net. De eerste keer omdat ik er toevallig aanbeland was. De tweede keer omdat er ondertussen oude vriendschapsbanden weer werden aangehaald. De derde en vierde keer omdat die vriendschapsbanden hadden geleid tot een aantal nieuwe maten en zelfs een kring. De vijfde keer omdat mijn lief de act was na de pauze. En dan nu de zesde keer omdat datzelfde lief moet presenteren, samen met die meneer waarmee hij tegenwoordig presenteert.

Het gaat leuk zijn. Ter Bescherming van de Jeugd speelt na de pauze, en die zijn magistraal. Het is in de Minard in Gent. En er zijn nog kaartjes. Komen! Dan kunt ge samen met mij iets drinken na de voorstelling. Ik een cola en gij wat ge maar wilt.

Ja!

In your face, life.

De afgelopen week was hels. Vijf volledige dagen mondelingen afnemen, dat is redelijk lastig en ge geraakt daar mentaal uitgeput van. Gisteren laat, na de opname van ZVDZ, zag ik in de bar een groot brandplusapparaat staan. En het enige wat ik kon bedenken was hoe fijn het zou zijn om daar in een bolletje achter te kruipen en een potje te janken. Om maar te zeggen: precies een beetje moe, die i.

* Fast forward*

Een gevoel van ultieme luxe, dat is soms eenvoudig te bekomen. Het ligt aan een combinatie van anachronisme en contrast, zo blijkt.
In bad gaan, dat doet een mens na een lange werkdag, normaal gesproken. ‘s Avonds, als al het leven en hollen gedaan is en ge een hele dag flink zijt geweest. Maar een bad ‘s ochtends, op klaarlichte dag, met de weekendkrant en een kop koffie, in een badkamer waar de verwarming 2 uur eerder liefdevol door de heer des huizes werd aangezet: dat is pure luxe. Vooral als er beneden een rommelhuis staat (dat maar moet wachten met opgeruimd worden), er een stapel verbeteringen wacht die nauwelijks te overzien zijn (maandag, puntenindiendag) en ge net veel langer dan goed voor uw planning hebt geslapen.

Dan nog een uur in een bad liggen dobberen, in plaats van verantwoordelijk te zijn en te werken, dat voelt als een grote “ha! in your face, life!”. En dat doet ferm veel deugd.