Ja!

leutigheid

Ja!

Weet ge wat ik grappig vind?

De eerste keer dat iemand dat bij mij deed, heb ik de auto langs de kant moeten zetten. Omdat ik zo geschrokken was, maar vooral omdat ik gigantisch de slappe lach had. Als ge het probeert: wel een beetje opletten dat ge het niet doet als het druk is op de baan. Een woonwijk zonder verkeer is ideaal.

Dus. Ge zit als passagier naast een bestuurder. Die stopt aan een kruispunt en maakt dan aanstalten om over te steken/af te draaien. Op dat moment roept gij keihard “RECHTS OK!”.

Dat is het. En op papier lijkt het bijzonder flauw, maar de beste grapjes zijn eenvoudig. Probeer het vooral.

Ja!

Ik ga dan wel niet meer uit, ik moet toch nog altijd lachen met Jeroen zijn nieuwsbrieven.

De nieuwsbrief van de video. Elke week opnieuw een grijnslach, die u gratis voor niks cadeau krijgt.

Sommige mensen leven alsof het leven een soort 123-piano is. Kent u dat, 123-piano? Dat kinderspel waarbij één iemand, met zijn gezicht naar de muur gekeerd, drie keer op de muur kletst, daarbij luidkeels \”123 piano!\” brullend, terwijl de anderen vanaf een bepaald punt de muur naderen. Dan draait de persoon aan de muur zich om en iedereen die hij (of zij) dan nog ziet bewegen moet terug naar het vertrekpunt. Diegene die eerst aan de muur geraakt zonder in beweging gezien te worden, is dan gewonnen en mag op haar (of zijn) beurt het 123-piano-scanderen starten. 123-Piano dus.
En dus er zijn dus mensen die leven alsof het leven een soort 123-piano is. Ze proberen snelsnel ergens te geraken, maar van het ogenblik dat iemand dat ziet, doen ze alsof ze toevallig stilstaan en gebaren ze van krommenaas. En eens ze zijn waar ze wilden geraken, doen ze niets liever dan anderen te verwijten dat die daar ook willen geraken. Nu, voor die mensen die dus denken dat het leven een soort 123-piano is, hebben we een misschien pijnlijke doch wel noodzakelijke boodschap, en wel deze: het leven IS geen soort 123-piano. Het leven is ook geen soort tikkertje en al helemaal geen dikke Bertha, het leven is veel eerder een soort Schaar Steen Papier.

En nu we het toch over kansspelen hebben, de kans dat de heren van Quinten Quist een drumstel meenemen voor hun optreden in café video is eerder klein. Quinten Quist staat immers voor electronica met vette knipogen naar de new wave en andere 80ies-idiomen. Ze komen uit Nederland, studeren in Gent, en staan morgen in hun eigen stamcafé op het podium. Welkom!

woensdag 6 januari, 21.30
Live @ café video
Quinten Quist
www.myspace.com/quintenquistmusic
toegang gratis
café video – oude beestenmarkt 7 – 9000 gent
www.cafevideo.be

Ja!

Aan zee.

En zodoende gingen wij naar zee, op uitnodiging van de mama van Catherine en Ine. Zij verhuurt namelijk sinds kort appartementen in Oostende, en we mochten uitproberen en feedback geven. Een soort try-out dus. En het werden twee fijne dagen: het appartement is zeer mooi en ingericht, met veel smaak en is voorzien van alle comfort. Een massagedouche, heerlijke bedden (en ik heb een moeilijke rug, dus ik weet waarover ik praat), een perfect uitgeruste keuken (aargh, die koffiemachien, dat zou hier ten huize ook niet misstaan) en zeer goed gelegen. Een paar minuten stappen naar de zee, een paar minuten naar allerhande winkels en vlakbij de kusttram. Het is nu geen weer om het te gebruiken, maar er is ook een mooi terras waar het in de zomer waarschijnlijk zeer fijn is om van BBQ te doen.

Added bonus: Lieve verhuurt een aantal extra’s die het verblijf de voordelen van een appartement (het comfort, de ruimte, de privacy) en van een hotel geven: zo kan je lakens en handdoeken bestellen, er kan voor een ontbijt gezorgd worden (zelfgebakken brood, kaas, zoet beleg, kiwi, cake en appelsienen om te persen). Bij aankomst was de frigo voorzien van de essentials: water, frisdrank, bubbels,… En we huurden een doos “basics”: al die dingen die je normaal moet meesleuren naar een appartement (tabletjes voor de vaatwas, wat kruiden, keukenhanddoeken, mosterd, olijfolie, keukenrol,..), en die wij sowieso voor de helft vergeten. Goed tegen de stress, zo’n doos.

Een adres om te onthouden dus, en in de zomer een keer terug te komen.

Info op de website.

Ja!

Meter.

Ik word meter, zeg. Van de kleine Jip, die ergens tussen januari en februari verwacht wordt.
En blij dat ik ben. Want ik heb zelf geen broers of zussen, en bijna al mijn goede vrienden en vriendinnen hebben zelf een hele rits zusjes. Dus ging ik er eigenlijk van uit dat ik pas meter zou worden van één van de kinderen van mijn kinderen.
Maar neen dus! Sinds gisteren kan ik mij mentaal, fysiek en materieel voorbereiden op de komst van Jip. Want een meter, dat dient om een kind te verwennen: met veel aandacht, veel logeerpartijtjes en een massa cadeautjes.
En ik mag een naam kiezen ook. Hoe cool is dat niet zeg.