Het zijn lastige tijden, dat wist u al. Het is hier verbeteren tot een stuk in de nacht, het is hier van ziek kindje en van zelf ook te weinig slapen. Bovendien heb ik een vol hoofd en twijfels en angst om sprongen te nemen. Het is de winter, het zijn de examens, het is De Tijd Van Het Jaar. Tijd om de zegeningen van de laatste 48 uur te tellen. Want er zijn dus wel nog dingen waar ik intens gelukkig van word, vergis u niet.

– Mijn lief die samen met de dochter spaghettisaus maakt, onderwijl uitleg gevend zoals één van die knuffelkoks op de lichtbak, maar dan grappiger. De dochter die naast hem op een trapje staat, met haar hand tot aan haar elleboog in een blikje tomatenpuree, aandachtig luisterend. Ik zit in de living, lees een verslag, en grijns de hele tijd.
– De dochter die een gigantisch bord van voorgenoemde spaghetti binnenspeelt met enthousiasme dat ze de laatste weken eigenlijk voorbehoudt voor koeken en chocolade. Met zoveel smaak, en met haar totjen helegans onder de tomatensaus. Een plezier om naar te kijken, ook al door de wegebbende zorgen over ziek zijn.
– Mijn mailbox die ping doet, en een mail vinden die niet over het werk gaat, en die ik kan lezen tussen twee taken door. Instant elektronische vrolijkheid. Ge weet wat ge moet doen, vrienden.
– Een mail van enkele studenten. You know who you are. You rock.
– Zoveel werken en puzzelen in mijn planning dat ik onverwacht een voormiddag vrij kan nemen. De dochter naar de creche brengen, en naar de stad rijden. Te vroeg zijn voor de winkels, en dan maar koffie drinken en croissants eten, met mijn lief en de gazet. Dan een mooie nieuwe jas vinden, en kleedjes die precies voor mij gemaakt zijn.
– Een ononderbroken nacht. Mensen met kinders die ooit al eens een paar weken op iets zitten broeden hebben, weten wat ik bedoel. Soms is absoluut niks waardevoller dan een ononderbroken nacht. En zijt ge bereid om er uw rechterhand voor te geven. En neem de arm er ook maar bij.
– Het vooruitzicht op een feest, dit weekend.

Ge ziet: het is allemaal zo slecht nog niet. En ik ben bijna ajour met mijn verbeteren ook. Ha!

Dus, ik rij even de oprit af en dan achteruit weer op, dan is dat gemakkelijker om het grief uit te laden.

Dat zei hij eerder die middag, mijn lief. We waren net het domein in dardennen opgegleden en één wiel zat al half in de sneeuw gedraaid. Voorafgaand waren we trouwens met veel moeite het chaletdorp doorgeploeterd. Veertig centimeter sneeuw, en zoals dat gaat bij ons: winterbanden, sneeuwkettingen, god noch gebod.

(daarvan gesproken. Al wie zegt dat het al vierkant draait, daar in de walen: ge doolt. De wegen waren er – het chaletdorp niet meegerekend, maar dat is privédomein – perfect vrij, geen spatje sneeuw of ijs op de baan. Eat that, Vlaamse chaos op de baan bij 1 cm winterse neerslag.)

Maar de oprit af dus, en dan de oprit weer op achterwaarts dus, dat was het plan. Ik deed het enige wat ik kon doen: ik trok ietwat schamper een wenkbrauw op, grinnikte en nam mevrouw-mijn-dochter mee naar binnen om een banaantje te eten en het vuur alvast aan te zetten. Wie mijn lief in het echt kent – of wie _een man_ in het echt kent – zal namelijk beamen dat zulks de beste oplossing is. Als het eenmaal in het kopke zit, dan heeft het weinig nut om praktische bezwaren zoals veertig centimeter sneeuw aan te voeren.

Achter het raam keken mini-me en ikzelf die middag toe hoe achtereenvolgens:
(a) de vader aka het lief de auto finaal vastreed in de straat vlak voor de oprit,
(b) een westvlaams manmens met een schop kwam aandraven,
(c) de manmens en nog een manmens en de vader aka het lief begonnen te delven,
(d) de auto met zot roterende wielen nog dieper in de sneeuw vastkwam
(e) een vijfde (ja, vijf inmiddels) manmens zijn 4×4 van de oprit haalde om de auto los te trekken
(f) het touw van de sleepinstallatie brak en
(g) de auto uiteindelijk werd losgeduwd dankzij de assistentie van manmensen 7 en 8, maar wel nog steeds niet gedraaid was.

En zo reed hij de tweede keer de oprit van onze verblijfplaats-voor-een-week-op. Opnieuw voorwaarts, drie kwartier later. Onder het goedkeurend oog van 8 manmensen, als bijtjes aangetrokken tot het kleverig glas cola dat een vastgereden auto blijkbaar is voor manmensen.

An afternoon well spent, owyes.

Mijn lieve vriendin S., die werkt voor Madoc en zulks heeft al eens een voordeel. Zo had ze bij een recent bezoekje niet alleen toestanden mee voor het spook (ja, die uberhippe jurkjes en pullekes komen van daar — leve vriendinnen met dochters die een jaar ouder zijn dan de mijne!), ze had ook een cadeauke mee voor mij. Cadeaukes voor mij, dat zijn de beste cadeaukes, vind ik persoonlijk. Zeker als ze in schone doosjes zitten en ik er uren naar kan kijken. Want inderdaad, ik kreeg een Heuvelland Tranquillizer, omdat ik wel eens wat stilte kan gebruiken, op zijn tijd.

Ik vind het een geniaal concept, die Tranquillizer: in het doosje zitten tien verzegelde stille plekken in het Heuvelland. Tien keer een een uitvouwbaar flapje kaartjes met een stukje achtergrond over de stilteplek, een plannetje van hoe u er komt, een fijne tekening van mijn favoriete tekenaar — de heerlijk poetische Randall C. –, een gedicht van de geliefde dichter Luuk Gruwez en een foto van Michiel Hendryckx. Tien keer. Met een zeer grappige bijsluiter erbij. Omdat stilte een uitstekend medicijn is, dat weet iedereen. Aandoenlijk schoon vind ik dat.

Enfin, het is hier zo megadruk de laatste maanden, dat er van stiltekuren voorlopig geen sprake is. Zij en zij probeerden het wel al uit, en kwamen content en “zo chill als een otter” terug. Zij heeft er eentje, en in 2011 ga ik ook, een heel weekend, met alleen mijn geliefden en de stilte, zeker weten. Voorlopig neem ik het prachtig vormgegeven dooske gewoon vaak ter hand, om een beetje te lezen of te kijken. En dat op zich doet al veel deugd.

Daarmee dat ik dus eigenlijk niet wilde wachten om erover te vertellen, want de hele Heuvelland Tranquillizer schreeuwt gewoon “perfect kerstcadeautje” en misschien dat u nog wanhopig op zoek bent. 17 euro, in uw boekhandel, en u bent de ster van de feestdis.

Dank u voor de tip, i.
Het is gaarne gedaan, lieve lezers.

Kent ge dat, het scheel eraf drinken? Als er een kind geboren wordt, dan gaat de vader in kwestie met zijn vrienden op café. Pinten drinken. Omdat het kind begot niet scheel zou worden.
Het is een traditie die in onze vriendenkring met veel passie in leven wordt gehouden, bij elke geboorte opnieuw, en er zijn veel geboortes. Een slechte mens zou kunnen zeggen dat onze vriendenkring bestaat uit mensen die al graag eens op café gaan en alle excuses dienaangaande met beide handen aangrijpen, maar die mensen dolen: onze mannen doen dat alleen maar voor het goed van de baby in kwestie.

Onze mannen, jawel, want deze avonden zijn strikt vrouwen niet toegelaten. Enkel voor de meter wordt een uitzondering gemaakt, maar dat is alleen maar omdat er anders te veel gezaagd wordt. Oneerlijk, zo was ons verdict op een terras in Frankrijk, deze zomer. Dan hebt ge negen maand met de baby in de buik rondgezeuld, met alle ongemakjes vandien. Dan hebt ge helse pijnen doorstaan om wezentje naar buiten te persen of hebt ge uw buik laten opensnijden om het hummeltje eruit te halen. Dan hebt ge maandenlang nauwelijks geslapen, uzelf verwaarloosd, en een leven gehad dat voornamelijk uit eten geven en dat eten een paar uur later weer opkuisen bestond. En dan, ja dan nog, moogt ge niet eens mee op café. We moeten serieus blijven, mensen, dat is een schande

Dus werden er plannen gemaakt, daar op dat Franse terras, en wij werden daarbij niet gehinderd door een karaf frisse rosé, neen. Plannen voor een nieuwe traditie: als het kind, meestal zo’n twee jaar na de helletocht van de geboorte, eindelijk van de pampers af is, dan moet er gevierd worden. Door de vrouwen en alleen door de vrouwen. It makes perfect sense: een zindelijk kind, dat is een kind dat opeens minder afhankelijk is van mama. En dat dus al eens een nachtje bij iemand anders kan blijven, vantijds.

Enfin. We doopten de nieuwe traditie “de pamper eraf drinken”, en morgen is de eerste keer in onze vriendenkring. Janne is namelijk helemaal aan de onderbroek tegenwoordig, zelfs ‘s nachts.

Wij gaan dus alvast uit, morgenavond, onze mannen blijven bij hun kinders. De tweede avond is ondertussen al vastgelegd, want we hebben wel wat schade in te halen. Er zijn al veel zindelijke kindjes, in onze omgeving. Verder stellen we ook — met enige aandrang — voor dat u, moeders daar aan de andere kant van het web, deze traditie ook begint te eren. Omdat u het verdient, zoals wij dat allemaal verdienen. *maakt een vuist*

Wij wonen ondertussen voor de 4e keer in de december hier in dit huis, in deze straat, in deze buurt. En elk jaar is het weer uitkijken naar de dag na Sinterklaas. Want de dag na Sinterklaas, dan begint de wedstrijd. De deelnemers aan de wedstrijd zijn een aantal tegen over elkaar liggende huizen, hier om de hoek. De eigenaars gaan zichzelf zwaar te buiten aan kerstdecoratie en ge ziet dat van ver dat het gewoon grandioos tegen elkaar op is. Het is vreselijk grappig om te zien, en het verandert in de eerste weken constant, tot dat deel van de straat één grote bron van sfeerlicht, gevelklimmende kerstmannen en slingers is.

Dit jaar heeft stuurboord de dans geopend. Naar het vervolg kunnen we alleen maar raden. Benieuwd!