Ze zijn begonnen, onze Gentse Feesten. Deze namiddag, na het checken van buienradar, dan toch besloten even naar het strand af te zakken. Fuk you, buienradar, met uw het blijft droog tot 17h, maar laat ons daar niet over zagen. De dochter vond het bijzonder leuk vond, ondanks het feit dat we na vijf minuten doornat waren. Ze kreeg een ijscreme, wij een koffie aan de toog bij Jezus en de goochelaar. Al bij al: niet slecht, gezien de omstandigheden.

Persoonlijk ben ik content dat ik mijn babysit voor vanavond heb afgezegd en thuis onder mijn dekentje zit. Maar ik stel voor dat de heren en dames van Cirq rap een paar lichten gaan huren en een dj of twee, zodat we deze week gewoon in de hangar kunnen feesten. De toeristen gaan dat daar jamais vinden, en wij staan droog. AHA!

Voor alle Gentenaars, tot slot: Goeie Feesten, kinders.

* Het zand dat ‘s avonds overal in de living ligt, omdat we er elk een halve kilo meebrengen. Een knisperende herinnering aan een schone dag.
* Het beeld van mijn kleine die op een uitgestrekte zandvlakte de minibenen van onder haar lijf loopt om zo rap mogelijk aan het water te zijn.
* Hoe dat voelt, zout op uw vel. Vooral als het opdroogt, zonder handdoek.
* Hoe het eigenlijk een gigantische zandbak is, maar dan proper.
* Het gezoem van mensen en kinderen op de achtergrond.
* Dat het altijd een beetje waait, en het dus nooit te warm is.
* Hoe ons vel iedere dag wat donkerder wordt, en ons haar wat bleker.
* Dat we altijd minstens met drie zijn om de dochter in de gaten te houden, en dat mijn hoofd dus op het eind van de dag niet pijn doet van de concentratie.
* ijsjes.
* Dat ge op het strand waar wij rondhangen koffie kunt drinken terwijl uw kind zand in emmers schept aan uw voeten.
* De beste bakker van Vlaanderen.
* De borstels om uw voeten af te borstelen als ge van het strand komt.
* De aanblik van een uitgeputte, vuile, plakkerige peuter die in slaap valt, in de achteruitkijkspiegel op weg naar huis.

Beste beslissing ooit van mijn mama en papa, dat appartement aan zee.

De reclame-regie mailde, of ze me konden plezieren met een nieuwe Braun Silk Epil 7, om uit te testen. Nu had ik dat in een ander leven in huis, zo’n epilatietuig en ik herinner me vooral een draaiende spiraal en een eindeloos durende marteling die gepaard ging met veel gekrijs, dus ik liet de mail argwanend wat rondslingeren. De campagnesite haalde me over de streep echter, vooral omdat ik verkeerdelijk had gelezen dat ik langere benen zou krijgen van het ding. Teleurstelling toen bleek dat het ging om langer gladde benen, maar ondertussen was het apparaat al opgestuurd en moest ik het wel proberen.

Vreugde! De braun lijkt in niets op het préhistorische model waarmee ik mijn benen 15 jaar geleden van rode bollekes voorzag. Het ziet er angstaanjagend uit, met die vlijmscherpe draaiende schijfjes, maar na twee maand gebruik kan ik u zeggen: manman, wat een gemak. Ik ben er een beetje verliefd op, zelfs.
Ten eerste mag het gewoon mee onder de douche en in bad. Niks geen geknoei met een kabeltje, gewoon waterdicht en voorzien van een oplaadbare batterij (die ik trouwens nog maar één keer heb moeten opladen). Ten tweede, en dat is dus hoogst verwonderlijk, doet het nauwelijks pijn. Ik ben geen zaag in het pain-management-front, sowieso, maar echt oprecht: ge voelt het nauwelijks. De eerste keer is het wat trekkerig, de tweede keer lukt al veel beter, en vanaf de derde keer is het zoals met een giletje. Het gaat trouwens even snel als gewoon een scheermesje gebruiken, maar het grote voordeel is dat ge dus maar één keer om de twee weken het toestel moet bovenhalen. Bliss, echt waar.

Hij doet alles wat hij belooft, die Braun Silk Epil 7. En ik zou hem nu al niet meer kunnen missen.

Weet ge wat elke vroege ochtend en elke peuterdriftbui ogenblikkelijk doet vergeten? Momenten als deze:

Ik liep met de dochter in Dille en Kamille (fietsmandje, weet u nog) en zoals dat bij ons gaat als de moeder voor zichzelf aan het winkelen is, en de mini al de hele voormiddag on her best behaviour is, mocht ze een cadeautje kiezen.
Ik had gezegd: één cadeautje, dus kijk eerst eens wat er allemaal is, en dan mag je iets kiezen.. We doen daar dan nogal wat gedoe rond: dat ze goed moet kijken en veel moet nadenken enzo. Enfin, bijna drie kwartier lang heeft ze de hele winkel afgedweild en ieder beestje, prutske en zeepke bekeken en onderzocht. Waarna ze koos voor een armbandje en een ketting. Ik was er goedkoop vanaf: net geen twee euro voor beide samen (ze lijkt duidelijk niet op haar ma in deze, want ik heb een feilloze gave om steevast het duurste van de hele winkel — pardon straat — te kiezen).
Wij dus naar de kassa, met fietsmand en juwelen. Ik zet haar neer op de toonbank en ze begint uit te leggen over haar nieuwe aanwinst. Armbandje strelen, en dan ooooooh, zo mooooooi kirren, en dan mij een zoen geven met een dankumama erbij. Maal honderd.

En toen zei de verkoopster: mevrouw, ik hou haar nu al een half uur in de gaten, en ik denk niet dat ik ooit al zo’n lief, mooi en grappig kindje heb gezien. Waarna ze de dochter over haar bolleke aaide.

Ik zweer u: ook al weet ge natuurlijk dat ze vast nog wel andere lieve kindjes heeft gezien, en dat uw kind waarschijnlijk vooral de allermooiste is in uw hoofd (want zo is dat, met moeders), op zo’n moment kunt ge bijna exploderen van fierheid. Ik was doodmoe, ik had hoofdpijn en het was allemaal in één keer weg.

Ik dacht, ik schrijf het eens op. En als Mira dan de volgende keer hysterisch wordt omdat ik gezegd heb dat ze de kat zijn staart er niet mag proberen uitvijzen, dan ga ik dit lezen. It will help.