Ja. Hoe gaat dat allemaal, die dingen. Er was eens een matroos, nu al een hele tijd geleden. En de bijhorende plannen om dat vanaf nu op zeer regelmatige basis te doen, zo verkleden. Er was de reis deze zomer en het vaste voornemen om een afro en een trouwkleed mee te nemen. Aangezien vriendin klijn zelfs haar bikini was vergeten, bleek dat een beetje hoog gegrepen.

Diezelfde klijn heeft echter, in een vlaag van jenesaisquoi, recentelijk een duur roze kleed aangekocht. Met een onderrok. We weten ook niet precies waarom ze dat soort ongein doet, maar feit is dat ze het nog maar één keer heeft aangehad, en het kleed moet renderen, dus moest er een excuus gevonden worden. Een rozekleedexcuus.

Enter: het themafeest. Jaren tachtig. Enter: het derde team genodigden, waarvan de vrouwelijke helft vreselijk enthousiast werd bij het idee alleen al. Ondertussen is er een Cindy Lauper, er is een David Bowie, er is een Madonna. Vriend J. en het lief houden hun plan nog geheim. En ik heb al beenwarmers. PAARSE NATUURLIJK!

We weten dat, sommige mensen denken dat dat hier louter over kinders en koken, doorspekt met een occassionele verdwaalde mening gaat, maar als u hier al zeven jaar leest (ik ben mijn eigen blogverjaardag vergeten, zo blijkt. Komt dat tegen.) dan weet u dat ik natuurlijk ook, behalve een vreselijk aantrekkelijke en intelligente vrouw, ook een technologisch wonder ben. Het is waarschijnlijk daarmee dat de mensen van duracell mij recentelijk een gadget-pakket opstuurden, en dat ik ook nog een exemplaar mag weggeven van een uiterst handig toestel: de Portable USB Charger.

Klinkt cool? Is het ook, lieve lezers, zeker als u zoals mij rondloopt met een smartphone en daar ook nog eens andere dingen mee doet dan bellen, zo onder de baan. Zoals belangrijke mails lezen voor uw werk, of op verloren momenten bijlezen in de vakliteratuur, u kent dat wel. (Zij die beweren dat ik de batterij van mijn walkitalki leegzuig door wordfeud te spelen, filmkes te maken van mijn kleine en op facebook te zitten zijn overigens vuile leugenaars). Enfin. Dan zit u dus opeens zonder batterij terwijl u net aan het zoeken bent naar een woord met zowel een X als een Y (onyx, trouwens) een belangrijk dossier aan het doornemen bent en er is nergens een plaats om op te laden. The agony.

Enter de Portable USB Charger. Het ding voorziet u instant van 5 uur extra batterij, via een USB-poort of/en meegeleverde mini/micro-USB-kabeltjes. U laadt het thuis op, gooit het in uw boekentas en gebruikt het overdag als uw GSM/kodak/Kindle begint te toeteren dat hij het gaat opgeven. Ik gebruik het ondertussen al een paar weken en ik ben er vreselijk content van.

Misschien wilt u er ook eentje, en dat treft, want ik mag zo’n lader verloten onder de lieve mensen hier in de commentaren. Iemand merkte op dat ze nooit iets won, omdat ge bij mij altijd vanalles moet vertellen als ik iets weggeef, dus ben ik deze keer superbraaf. Het volstaat dat u even een gil geeft in de commentaren. Mijn zelfgemaakte mini met onschuldige hand zal dan begin volgende week beslissen.

Vroeger. Man, wij konden goed uitgaan. Hele nachten aan de toog van oorden van verderf op de vlasmarkt of in de kammerstraat. Weekends waarbij ik nauwelijks daglicht zag: wij draaiden daar ons hand niet voor om. Wij, dat zijn de vrienden en het lief. Wij die de laatste jaren allemaal ouder zijn geworden, een huis verbouwen en vooral: één of meerdere koters hebben rondlopen.
En sindsdien is dat allemaal niet meer zo evident, vooral wegens dat het zo’n gedoe is. Vroeger volstond een sms op vrijdag, in de vooravond, om een weekend vol etentjes, nachtelijk avontuur en dansvloeren te regelen. Nu moet iedereen minstens twee weken van tevoren een babysit kunnen regelen, zorgen dat er niet te veel werk is, enzovoort enzoverder. En dus blijf ik meestal thuis, want ik ben per definitie lui en al dat gedoe: ik word daar moe van.
Apart uitgaan is bij ons nauwelijks een optie: aangezien weekendavonden werken nogal inherent zijn aan mijn meneer zijn job, ben ik thuis bij de dochter.

Maar! De oplossing is simpel doch geniaal. Ik heb een heel drukke en intensieve job, maar ik kan wel een groot deel van het werk zelf regelen. Behalve lesuren en vergaderingen kom en ga ik wanneer ik dat wil. En kan ik dus gerust werken op zaterdagavond, als u massaal naar de vrienden van de radiopresentator zit te kijken.
Dat schept tijd, zo’n job. Overdag. Terwijl de dochter toch al in de creche zit en er geen geregel aan te pas komt. Dus wordt er geluncht, tegenwoordig. Met de vriendin die zonder problemen lange middagpauzes kan nemen. Met de vriendin die zelfstandig is en die dus ook veel zelf kan regelen. Met de vriendin die vier vijfden werkt en altijd op maandag thuis is. Of zoals vanmiddag met mijn lief, die sinds vandaag vakantie heeft, en die ik meetroonde naar De Vitrine, waar ik twee heerlijke uren aan de toog in zijn ogen keek en de lekkerste dingen te eten kreeg.

Ik ben nu nog aan het werken ja, om tien uur ‘s avonds. Maar ik ben wel al uitgeweest, vandaag. Hoera voor lunchen!

Manman, dat is hier hectisch de laatste weken. Ik moet zoveel werken, en dan als ik niet moet werken dan neemt mijn zen instant alles weer over en verdoe ik tijd op het interweb en wandelend tussen de Canadese ganzen in onze hof, of op het strand, mijn ouders hun hof. Bovendien is mijn telefoon recentelijk ongelukkig terecht gekomen, en is het scherm vreselijk kapot. Het is dus niet eenvoudig filmpjes te maken, momenteel, en iedereen weet dat ik wedstrijden graag met filmpjes van hare schattigheid afhandel. Nu echter is het gelukt, eindelijk. We present you: de winnaar van de fotoshoot.

Proficiat Anne! Stuur je je gegevens eens door?

Niet gewonnen? Maak een beetje reclame voor de fanpagina…bij 300 fans wordt er nog een shoot weggegeven.