Nu de Sint het land weer stoombootsgewijs heeft verlaten (danke voor de Kill Bill-dvds, trouwens…) is het tijd om me voor te bereiden voor alweer een gebaarde man met een zak vol kdootjes. Zowat de enige leuke kant aan kerstmis…

Mijn voorlopige hebben-lijst:
– 24 op DVD, seizoen 2 (of als santa in een gulle bui is, seizoen 2 en 3!)
– De sountrack van Eternal sunshine of the spotless mind, omdat die muziekjes al sinds vrijdag in m’n hoofd zitten.
– Steakmessen. 6 stuks graag.
– Coupling-op-dvd, eender welk seizoen, behalve het eerste, want die heb ik al.
– het nieuwe Jamie-Oliver kookboek: Jamie’s dinners
– ‘Dani Bennoni’ van Bart Moeyaert

How happy is the blameless Vestal’s lot!
The world forgetting, by the world forgot
Eternal sunshine of the spotless mind!
Each pray’r accepted, and each wish resign’d.

Dit is een mijlpaal: voor het eerst sinds we samen naar de cinema gaan, zijn Loperke en ik het niet eens over een film. Eternal sunshine of the spotless mind is de oorzaak van de twist: volgens mij een absoluut ontroerend, meeslepend en vooral mooi sprookje. Volgens Loperke een goedkoop verhaal dat ronduit onrealistisch is.
Tijdens het cafébezoek dat volgde deed ook de rest van de possie zijn zegje. En ook hier waren de meningen verdeeld: de ene vindt deze film subliem, de andere vindt hem absolute crap. Ik denk dat het verschillend aanvoelen van dit stukje cinema vooral ligt aan een anders aanvoelen van de werkelijkheid. Zelf ben ik niet zo’n fan van de realiteit. De echte wereld vind ik maar hard en saai, en ik trek me dan ook liever terug in mijn zelfgecreëerde realiteit, waar alles uiteindelijk altijd weer goedkomt. Ik merkte gisteren dat mijn vriendjes die Eternal Sunshine mooi vonden, eigenlijk allemaal mensen zijn die ook op deze manier leven. Misschien moet je wel een beetje naïviteit hebben om dit te smaken. Een, ondanks alles, spotless mind.