Misschien wist u het nog niet, maar voor de mensen die iets met onderwijs te maken hebben is het vakantie. Olé olé. We waren van plan om even naar de zon te rijden, maar waren er alweer te laat bij, dus dat is niks geworden. Als alternatief gisteren een uitstapje gemaakt naar de ikea, want we wilden graag van die coo-hoole lampjes.
Jammer maar helaas: de lampjes zijn zomercollectie en waren nog niet binnen.
De ikea is echter altijd fun, en ik kan er onmogelijk naartoe zonder iets te kopen. (Come to think of it:ik kan eigenlijk nergens heen zonder iets te kopen, maar dat zijn details).

De buit van gisteren:
– voorraadpotjes voor de keuken. absoluut noodzakelijk voor organisatie van kruiden.
– wijnglazen. Een mens kan nooit genoeg wijnglazen hebben.
– servietten. omwille van de mooie kleurtjes
– balletjes. voor het lief, om mee te jongleren.
– balletjes. voor i., om op te eten
– theelichtjes. voor sfeer en ro-man-tiek.
– theehouder. omdat die losse thee anders een kliederboel is.
– een vuilbak. blink blink blink. ‘nough said.
– douchegordijn. niet dat ik dat nodig had, want ik heb er al eentje. Maar dit was wel een hele mooie…

Kreeg een stokje van Bruno. Heb dan maar me zieke lijf in de kast gewrongen. Een uiterst vermoeiende bezigheid, dus nu ga ik nog een slaapje doen.

Als de lente een website had, dan stond die nu zeker in Blogium.
olé olé, het is tijd voor een terras!

Gevoeld gisteren? Het was nog voorzichtig…een waterzonnetje, een verlegen fluitend vogeltje, een aarzelend “roekoe” van een buurtduif, maar het is onmiskenbaar zover: de lente begint langzaamaan te ontwaken.

Ik zeg het u: het is slechts een kwestie van weken meer voor we ons weer met z’n allen in een terras-stoel op de graslei planten, een glas wijn in de hand en een potje olijven op tafel.

En wat zeggen wij dan? juist ja: whiiiiiiii!

Daarnet flink in de file gestaan. “Hoe komt dat zo, beste i.?”, hoor ik u vragen (neen, dat is niet waar, ik hoor niemand iets vragen, ik hoor tot nader order nog steeds geen stemmetjes in mijn hoofd, maar ik probeerde subtiel het doel van mijn autotochtje door Gent centrum te vermelden\”¦). Wel, lieve lezertjes, dat komt omdat ik een cadeautje moest halen voor mijn mama. De mama wordt namelijk volgende week\”¦eeerhm\”¦.21 jaar. Of zoiets. Ik feliciteer haar bij deze al even van tevoren. (Ha. Subtiel doel binnengesmokkeld. En niemand die iets gemerkt heeft. Mwoeha!). Alleszins: een jarige moeder vraagt om een passend kdootje, en daarvoor had ik dus de auto nodig. En ik heb in de file gestaan.
Het voertuig voor mij in de rij was zo\’n typische loodgieter-tuinaanlegger-verwarmingsinstallateur-bestelwagen. Een camionette gelijkdammezeggen. Die bestelwagens zien er allemaal hetzelfde uit: wit, geen achterruit, volgeladen met mannen in overall en bedolven onder stof, modder, vuil en andere smerigheden. (Nu ik eraan denk lijkt het me niet ondenkbaar dat er een direct causaal verband bestaat tussen de mannen in overall en de bedenkelijke hygiënische staat van bestelwagens. Niet dat ik in clichés wens te vervallen, maar ik ben van mening dat een vrouw -zelfs een vrouw in overalls- op gezette tijden zou aandringen op een carwash-bezoek. Dit echter terzijde.).
Twintig minuten heb ik naar de achterkant van de bestelwagen gestaard en ik kon dan ook niet anders dan opmerken dat iemand iets had willen meedelen aan de wereld. Bij gebrek aan pen en papier had het literaire talent in kwestie dan maar het stof van de camionette als zijn medium gebruikt. \”VUIL�? stond er te lezen. Niet echt wereldschokkend nieuws, want zelfs een poedel met cataract had kunnen opmerken dat er dringend een keer werk moest gemaakt van properheid. Het woord op de carrosserie deed m\’n gedachten afdwalen naar andere dingen die ik ooit op een bestelwagen heb gelezen. En na enig peinswerk kon ik enkel concluderen dat die boodschappen zelden origineel zijn: verder dan een occassionele \”was mij!�?, \”zot�? of \”fuck you�? komt men meestal niet. Soms zie je een enkele keer een \”Vanessa, i love you�?, maar dan hebben we het wel zowat gehad.
Ik lanceer vandaag dus een oproep: duikel in je woordenboek op zoek naar een fijn woord, zoek een leuk citaat op het grote web, bedenk zelf een scherpe zinsnede of steel er eentje van iemands anders en schrijf die vanaf nu in het vuil van elke bestelwagen die je tegenkomt. Kan ik ook nog eens glimlachen, de volgende keer in de file.