Vorige zondag, onder het rustig flaneren door de Gentse binnenstad, liepen we tegen K. aan. Niet letterlijk natuurlijk, maar hij kwam van de ene kant van de straat en wij van de andere en dus kwamen we elkaar zowat midden de straat tegen. Dat was toeval, want K. woont helemaal niet in Gent.
Dat K. daar rondliep was bovendien een zeer gelukkig toeval, want deze jongeman is in het bezit van een ma die als wandelende encyclopedie over rommelmarkten, veilingen en tweedehandszaken mag gelden. K. wist ons, onder het genot van een Guiness op een zonnig terras, te vertellen dat het kijkdag was in DVC en dat er wel “wat schoon grief tussenstond”.
Wijle dus daarheen, en we werden er prompt verliefd op deze twee prachtige sixties-zeteltjes.
Nu ben ik een absolute leek als het op veilingen aankomt. Pas op, ik heb dat al gezien in de films en zoals iedere rechtgeaarde internetter heb ik reeds een paar aankopen gedaan op ebay. Maar in het echte leven is het fenomeen “openbare verkoop” me volkomen vreemd. Al die grote, volwassen mensen die zwaaien met bordjes en dingen kopen die ik me toch niet kan permitteren (kasten, kunst, een huis)…ik heb daar nix te zoeken, in zo’n veilingkot.
Edoch, nu lagen de kaarten anders. Het ging hier om De Twee Mooie Zeteltjes ( ja, we vonden ze zo leuk dat ze met hoofdletter geschreven moeten worden vanaf nu). Wij – lief, vriendin S. en ikzelf- trokken gisteren dan maar onze stoute schoenen en een ietwat overmoedige jas en snorden richting veilingzaal. Spannend!
Een behoorlijk volle zaal, zo bleek na aankomst. Veel bordenwapperende mensen en een ratelende meneer-met-microfoon vooraan “200 euro, 220 euro, 240, 260, iedereen voldaan voor 260 euro, iedereen voldaan voor 260, 280, 300 euro, iedereen voldaan voor 300 euro, iedereen voldaan voor 300 euro”*slaat met hamer op bankje*“verkocht voor 300 euro aan meneer”.
Het was even wennen, al dat gewuif en gezwaai en hamergeklop. Bovendien ging het wel erg snel: *zoef* daar was een kast en*zoef* vijftien seconden later was die verkocht, aan één van de honderdtwintig mensen die er op hadden geboden. Ik werd er zowaar een beetje moe van.
Desalniettemin voelde ik mijn ondertussen legendarische spenderingsdrang opkomen en moest ik bij elk nieuw lot steeds harder de neiging onderdrukken om mijn hand op te steken. Het heeft niet veel gescholen of we hadden een heel appartementsgebouw kunnen meubileren met mijn onbezonnen aankopen.
Gelukkig was ik er niet alleen en was er ook enig ander entertainment voorzien om me af te leiden van de goodies op het scherm. Het lief kreeg de slappe lach toen de veilingmeester een rood vaasje “een geschenk van het vuur noemde”, er was enige commotie over een kast die te weinig opbracht en met stijgende verbazing zagen we hoe lelijke art-deco beeldjes (postuurkes, zeggen ze bij ons) van eigenaar wisselenden voor absurde prijzen. Dames boden gezwind duizenden euros voor lampen die ik zelf bij het grof huisvuil zou plaatsen, waarna hun heren met de glimlach de bestelbon aftekenden. Vreemde mensen, die vijftigers.
De Heel Mooie Zeteltjes hadden de welluidende naam ” lot 272 “ toegekend gekregen en dat gaf ons gelukkig enige tijd om de concurrentie te bepalen. Een goede strategie leek ons immers een onontbeerlijk element om dit veilingspel te winnen. Omdat we op dat andere belangrijke element, zijnde het bezitten van bijzonder veel geld, iets zwakker waren moesten we het dus van onze intelligentie en concentratie hebben.
Na eliminatie van het art-deco volk (gegoede generatiegenoten van de ouders) en de kijkers (staan achteraan aan de toog een beetje te draaien), bleven er maar een paar bieders meer over. Veilingzalen zijn duidelijk niet de favoriete hang-out van het jonge volkje.
De concurrentie op een rij…
1- Jongen met bakkebaarden: bakkebaarden zijn een onmiskenbaar signaal van een voorliefde voor al wat oud en rokenrol is. Ik kan het weten, het lief is zowat de über-bakkebaard.
2- Opkoper: had ons bij het begin van de veiling al verwittigd dat hij op loten vanaf 250 kwam bieden. Grmpf. Ze zouden het moeten verbieden, opkopers. Die hebben veel te veel geld.
3- Jong koppel 1: bleek de broer van bovenvernoemde kameraad K. te zijn, zodat een praatje genoeg was om uit te maken dat zij niet voor De Hele Mooie Zeteltjes kwamen.
4- Jong koppel 2: te duchten vijanden. Kochten plastiek en kleurrijke toestanden. Hij: een dreadlock-kapsel, wat ik onmiddelijk een slecht teken vond. Dreadlocks schreeuwen nl. “tweedehands” en “coole meubels”. Zij: een flashy roze pulleke en een hippe bril. We hebben de hele avond voor hen geduimd zodat ze alles wonnen waar ze op boden, in de hoop dat hun geld tegen lot 272 op zou zijn.
Volgende stap in de strategie: de taakverdeling. Aangezien ik zonder twijfel de kalmste ben van ons beiden en het meest zelfbeheersing heb, werd ik belast met de taak van het bordje zwaaien. Lief en vriendin S. zouden mij flankeren ter morele ondersteuning. We bepaalden een maximumbudget (een aanrader op veilingen! Zeker voor mensen met een voorgeschiedenis van impulsieve aankopen…) en concentreerden ons ter voorbereiding van het grote moment.
Focus.
Focus is belangrijk.
“Lot 272. Twee zetels ‘Man’ en ‘Vrouw’ uit de jaren ’60, ontworpen door de Franse architect André-joseph Motte met typische vorm en afwerking, met fijne chromé-buispootjes en originele stof. ”
De rest, lieve lezertjes, is geschiedenis. Ik heb de volgende 15 seconden met een bordje gezwaaid als een coole madam die al jaaaaaaren ervaring heeft met dat soort evenementen. Ik wist niet of het bod aan mij lag of niet, ik heb gewoon gewuifd tot ik de maximum-prijs hoorde die we hadden vastgelegd.
En toen ben ik -ietwat- teleurgesteld gestopt met wuiven. *Snif*. Want iemand anders had ook onze prijs geboden. En daar gingen wij dus niet boven, principieel als we zijn.
“Iedereen voldaan? Verkocht aan de jongedame.”
De hamerman wijst in mijn richting.
(…)
Hé. De hamerman wijst in mijn richting. Vreemd. Iemand anders achter mij zal het gekocht hebben. De trut. Ik kijk achterom. Geen jongedame.
(…)
Het meisje met de bestelbon staat naast mijn stoel en wil mijn handtekening. Nou nou, dat is lachen.
Blijkbaar had ik dus -zonder het te beseffen- het hoogste bod uitgebracht. En zijn we nu dus eigenaar van de Twee Heel Mooie Zetels. Olé olé!
