Dit weekend is het puzzeltijd. Sedert gisteren heb ik alle programma’s van de Gentse Feesten hier liggen en ben ik weer druk aan het aankruisen wat ik allemaal wil zien. Het is ieder jaar weer een heel gedoe om dan te kiezen en dat wordt dit jaar dus niet anders.

– Er is het Internationaal Straattheaterfestival, waarvan ik zeker een voorstelling of vijf wil zien.

– Er is comedy, waar ik om u welbekende redenen een grote voorliefde voor heb.

– Er is Bluenote, met een hoop fantastische namen : minimum drie avonden daar geboekt, dus. (Van the Man, Buena Vista en Joost sings Chet Baker)

– De Duveltent biedt ook heel wat moois, zoals bijvoorbeeld Lady Linn and her Magnificent Seven.

– Er zijn – alleen al op de podia – een massa optredens die ik gaarne wil zien: Absynth Minded , The Van Jets, Waldorf, Daan, Bolchi, Milow, Sioen, Gabriel Rios, Moiano, Millionaire, t Hof van Commerce, Bart Peeters, Clouseau, Jules Deelder, The Germans, Bettie Serveert, Arsenal, De ode aan Bram Vermeulen, Raymond VHG.,…

– En dan hebben we het nog niet over cocktails op Polé Polé, over Irish coffee en boterhammen met choco op de Vlasmarkt, over Baudelo over honderden café-optredens en tentoonstellingen.

Het beloven tien zeer lange dagen te worden.

Laten we beginnen met een bekentenis: hoewel ik hou van comedy, heb ik het hoegenaamd niet op zogenaamde typetjes begrepen. Alhoewel ik de kwaliteit van de vele alter ego’s van Chris van den Durpel niet wil ontkennen en me bewust ben van het feit dat heel veel mensen in een deuk liggen bij “Etienne met het Open Verhemelte” of “de Man van Melle”, heeft geen van deze heren mij ooit tot meer dan een voorzichtige glimlach kunnen bewegen. Ik heb het geprobeerd, dat wel, maar typetjes werken nu eenmaal na hooguit vijf minuten immens op mijn gevoelige zenuwen.
Het was dan ook met enige reserve dat ik toezegde om naar “Gearrangeerd”, de nieuwe Freddy De Vadder-show, te gaan kijken. Ik hield eerlijk waar mijn hart vast, want hoewel Bart Vanneste beweert dat Freddy meer is dan een typetje en na al die jaren is uitgegroeid tot een echt personage, is De Vadder bovendien ook al niet mijn favoriete mens.
Laten we zeggen dat een in het West-Vlaams vuilbekkende vechtersbaas uit Menen niet echt mijn droomman is, en dat zinsnedes als “‘k goa op je mule sloan” niet mijn idee zijn van voor-te-lachen. Wij gaan er echter prat op een open geest en we geloven bovendien heilig in het omzetten van mooie theorieën in de praktijk, dus trokken we zondagavond naar de Vieze Gasten, voor wat een avondje West-Vlaams vertier zou worden.( Lees verder op Gent.blogt )

1. Als 60.000 mensen collectief uit de bol gaan, dan is dat onbeschrijflijk indrukwekkend
2. Veel van de nummers op mijn verlanglijstje gehoord: “Until the end of the world”, “One”, “Sunday Bloody sunday”, “Newyear’s Day” en “Mysterious Ways”. Verwend dus.
3. De klank kon beter, maar dat zal ook wel aan de keuze voor zitplaatsen gelegen hebben
4. Bono kan mij nog altijd krijgen.
5. De politieke boodschap, waar sommige mensen zich aan ergeren, vind ik zelf knap. Ze proberen verdorie tenminste iets te doen, die U2-ers.
6. Het is zaterdagnamiddag en ik geniet nog steeds na. Als ze binnen een paar jaar terugkomen, probeer ik opnieuw aan kaartjes te geraken.

Recensie deze week op struikgewas.

een voorproefje, met dank aan Lena.

In onze serie mannen-die-mij-kunnen-krijgen:
nog 3 dagen en ik – en met mij 50.000 andere gelukkigen- sta te staren naar deze meneer.

*zucht*

(…)

*zu-ucht*