Gemengde gevoelens, hier, zo aan het einde van de grote vakantie. Spijtig dat ze voorbij is, natuurlijk, want het was zalig en ontspannend. Er is het vaste voornemen me niet te laten meezuigen in hectiek en stress, en het bange hart dat daarmee gepaard gaat. Want ik heb nog wolken in mijn hoofd, en heel veel uitstelgedrag in mijn genen.
Maar aan de andere kant ben ik best wel toe aan wat regelmaat en ritme, na twee maanden heerlijke chaos. Ik heb ook weer zin om echt te werken en echt les te geven. Zin in jonge mensen om me heen, aan het begin van een gans leven en de wereld aan hun voeten. Zin om tweedejaars te zien en de branie die daarmee gepaard gaat. Zin om derdes voor mij te krijgen, die tijdens de zomer plots zoveel volwassener geworden zijn.

Voorzichtig goesting naar de melancholie van herfst en wollen truien, ook. Naar licht huiverend op hoge laarzen de ochtendlucht instappen. Wind in mijn haar. Sjaal een extra slag om. Verlangend naar de pas geboekte reis naar de zon begin februari, die de gedachte aan de altijd te lange donkere maanden nu al draaglijk maakt.

Ik ben al twee weken bezig, ondertussen, en voor de mini is morgen wel een beetje bijzonder en toch ook weer niet. Ze ging geregeld naar opvang, deze zomer, op school. En ze zit morgen gewoon weer in hetzelfde nest, met dezelfde juf. Geen stress dus, bij haar. Een beetje uitkijken naar, dat wel, maar ze is er precies heel gerust in.

Herfst 2012, maat. De herfst waarin ik 35 zal worden. De herfst waarin mijn peuter echt een kleuter wordt. De herfst waarin u mijn lief vaker op tv zal zien dan ooit. De herfst waarin ons huis niet meer verbouwd moet worden.

Zin in.

Het is me wat, met die stadshal. Dat is ondertussen al een jaar dat iedere keer als we er passeren er wel iemand ons aanspreekt en dingen zegt als “Lelijk é, madam.” of “t is spesjaal é. En grooooot.” of “Wat denkt ge, ik denk dat het schoon gaat zijn.”

Awel, ja, ik denk dat het schoon gaat zijn. Net als alle Gentenaars heb ik ook een mening, en ik vind het een vreselijk fascinerend gebouw, daar op het Braunplein. Met dat hout en dat glas, en dan dat park eromheen, volgens mij wordt het machtig. Dat denken ze in Venetië trouwens ook, schijnt. En dat er veel protest en verontwaardiging is, dat is een beetje eigen aan onze stad denk ik. We moeten eerst wat dwarsig zijn, maar binnen een jaar of vijf zijn we allemaal unaniem fier, las ik van Karel van Keymeulen in de gazet, een paar weken geleden. Hij gaat gelijk krijgen, die mens, let op mijn woorden.

Enfin. Zaterdag opening. Maar u kunt nu al fan worden op facebook, zoals dat hoort met gebouwen tegenwoordig.

Kamperen, dat is het, gasten. Maar echt. Vorige week stonden wij een dag of drie op een camping van het leutigste festival van Frankrijk, en al na één dag wist ik waarom ik dat vroeger zo zalig vond, met de tent weg. De hele dag buiten, met maximum een tentzeiltje tussen uzelf en de weide en de beesten, ik word daar blijkbaar ongelooflijk rustig van.

The thing is: ik organiseer dingen. Ook als we een vakantiehuisje huren ergens, zoals de afgelopen jaren, dan ben ik nog bezig met organiseren. Koken, en alles comfortabel houden en vooral: opruimen. Zet mij in een tent daarentegen en mijn enige bezorgdheid is: weet ik mijn dikke pullover en mijn pillamp liggen voor straks als het koud wordt. Zen. Serieuze tientibetanenineenkloosterindebergen zen.

Enfin, niet alles was rozegeur en fladderende vlindertjes natuurlijk. Volgende keer wil ik een campingvuurke mee, zodat ik ‘s morgens zelf koffie kan zetten, in plaats van te wachten op iemand rond mij die wakkerwordt en van wie ik mijn cafeïneshot (ok. Vijf cafeïneshots. Misschien zes.) kan afschooien. Want we zijn daar eerlijk in: ook bij een kampeervakantie ben ik als eerste wakker is de vrucht van mijn schoot als eerste wakker en heb ik me erbij neergelegd dat de dag dan ook voor de moeder begint. En dan is koffie wat de wereld draaglijk maakt.

Het zou ook dolletjes zijn als bij de volgende camping een echte douche aanwezig is. Ik ben te oud voor een europallet, naast de afwasplek, met daaromheen een zeil gespannen. Voor de privacy, ja, maar als er zes varkens vlak daarnaast GFT staan binnen te schrokken, dan heb ik gelijk geen goesting meer in een douche. Zelfs niet als mijn zomerregen mee is. Wassen was dus, tot grote verwondering van de Mini (“is dat dan in plaats van het bad, mama?”) gelijk aan: zwemmen in een nabijgelegen meertje. Zwijgt het tegen de kinderbescherming, mokay?

Maar voor de rest is dat dus absolute zaligheid. En uw kleine na het avondeten op haar blote voeten door het lange gras zien vertrekken om bij haar nieuwe vriendin aan de tent nen kidibull te gaan drinken: priceless.