Ik moest nog, voor de archieven. Want ook al hebt ge onmenselijk veel werk: de archieven zijn dat binnen zes maand vergeten, en dan blijft over dat ge niet over de kiezing hebt geschreven in 2012. Zonde.

Ik heb de Mini uitgelegd wat het betekende. Verkiezingen voor driejarigen: dat al die mensen op de borden naast de weg graag burgemeester wilden worden. En dat alle grote mensen moesten kiezen wie zij wilden dat het zou worden. Zondagochtend heel vroeg besliste zij dat _ik_ burgemeester moest worden. Ik heb gelachen, maar we weten allemaal dat ik te rap moe ben voor zo’n job.

Ik droeg mijn nieuwe groene jurk en mijn rode jas, met zorg de avond voordien klaargelegd, speciaal voor het privilege van het bollekeskleuren. Enig gevoel voor symboliek en drama is mij niet vreemd, ik weet dat en ik koester het. Net zoals het gevoel van zondag: dat ik mij geborgen voel, in deze buurt, deze stad, bij deze mensen.

Ik deed tradities. Uit eten. Daarna voor de televisie en balkjes kijken. Een beetje zenuwen, maar diep in mijn hart wist ik dat alles goed zou komen. Hier. Maar mijn stad nam haar tijd, en een mens blijft toch op zijn hoede.
Het resultaat is wat ge al een paar maand voelt in de stad. De pols van contente mensen. De geestdrift van het verlangen naar echte verandering. Het soort dat komt met respect voor uw stad, voor de mensen, voor het leven. Ik noemde het hoop, maar nu is het bevestiging.

Dus ja, ik heb op u gestemd, winnaars-van-gent, en nu is het aan u. Maak de schoonste stad van ‘t land nog schoner, de komende zes jaar. Luister naar de mensen, durf het evidente in twijfel te trekken. Verbied mij van met mijn auto in de stad te rijden, want ik ben lui van mijn eigen. Hoor het signaal van verontwaardiging van een groep mensen die niet gediend zijn van een samenleving die harder, kouder en minder sociaal wordt. Hoor het zoeken van een groep mensen naar hoe we anders kunnen leren omgaan met de werkelijkheid. Want we zijn met veel, die mensen, en we wonen hier. Gebruik ons.

Kijk, ik weet ook niet hoe zo’n dingen *precies* gebeuren. Vanavond bij het avondeten hadden we het tussen het constante mira-eet-uw-boterham-op, mira-blijf-met-uw-handen-uit-uw-soep en neen-ge-moogt-geen-kaas-in-mijn-water-gooien (dat laatste was ook tegen de mini, trouwens, voor u denkt dat mijn verloofde geen manieren heeft) over de vogels in de boom. Want die kwetteren een eind weg, zo elke dag bij zonsopgang en vlak voor zonsondergang. Ik vertelde dat ik het al had opgenomen met mijn gsm om als ringtone te gebruiken enzo. En toen zei het lief: “weet ge wat cool is, als ge verontwaardigd kucht, alsof het u stoort, dan stoppen ze.”

En neen dus, ik weet niet hoe hij *precies* zo’n dingen ontdekt. Ik weet wel dat we twee minuten later op de koer stonden om het te proberen en heel hard moesten lachen. En dat hij vijf minuten daarna besliste dat hij zijn promofilmke voor Zwerm, zoals de nieuwe voorstelling zal gaan heten, had gevonden.

Soon. In een zaal in uw buurt: meer moppen met vogels!

Soms heb ik van die rare dingen voor. Omdat ik staar naar mensen, waarschijnlijk, en schaamteloos vragend kijk als ik curieus ben. Zoals deze zomer bij de leukste boekenboer van Gent. Er zat een jongen te tekenen op een iPad, ik zocht een boek van Dr. Seuss, omdat onze inhuizige hollander die in ons gezin binnenbracht en de dochter een nieuw exemplaar gevraagd had voor haar verjaardag. Maar dat is een ander verhaal.
De jongen legde — dankzij mijn vragende blik, waarschijnlijk — wat verward uit wat hij deed. En dat hij op maat verhaaltjes kan maken, bijvoorbeeld voor een verjaardag, van een drietal prentjes.

Ik snapte er niet zo veel van, en knikte wat. Maar het waren wel mooie prentjes, dus gaf ik mijn mailadres en zei: stuur keer iets door.

Vandaag kreeg ik, een maand na datum en de ontmoeting al vergeten, een mailtje, met voorbeelden van prentjes en een link naar een blog. En het filmpje dat hij aan het tekenen was, toen in de winkel. Ik snap er nog steeds niks van, maar het is wel schattig, vind ik.

Of ik zin had om eens langs te komen, mailde ze. Een massage van een uurtje, en dan er eens over bloggen. Eender wat, want ze was toch behoorlijk zeker dat ik het leuk zou vinden. Terecht, zo bleek, want na een aangenaam gesprekje en een heerlijke massage kwam ik vrijdagvoormiddag helemaal doezelig en relax bij haar buiten. En laat dat nu net de bedoeling geweest zijn.

Fran, gezondheidsconsulente en zelf mama van drie, heeft in Merendree (net naast Drongen, laat u niet afschrikken) mam-me time, en is gespecialiseerd in alles wat een moeder zou kunnen nodig hebben, zorgsgewijs. Het uitgangspunt is dat van moeders een boel dingen verwacht worden en dat we onszelf al eens durven vergeten, maar dat het allemaal zoveel gemakkelijker gaat als we ook goed voor onszelf zorgen. De kern zijn de massages, met aromatherapie of zonder, maar u kunt er ook voor andere dingen terecht. Geen dokter, osteopaat, of vroedvrouw, natuurlijk, maar een soort aanvullende zorg. Zo heeft Fran advies bij borstvoeding, voedingsadvies en stressmanagment en is er een webwinkel met allerlei verzorgingsproducten. Binnenkort is er ook een workshop rond zelf verzorgingsproducten maken (ik citeer uit ons gesprek: ik zou nooit iets op mijn vel smeren dat ik niet durf opeten) met aansluitende ladies-lunch.

Maar de massages dus. Deze dame heeft gouden handen, mensen. Ik kreeg een volledige lichaamsmassage, maar er kan gewerkt worden aan specifieke klachten. Je kan bij mam-me time ook terecht voor zwangerschapsmassage en baby-massage (die je daar kunt aanleren). Vrijdag en gisteren was ik even wat verbolgen, wegens toch wel wat pijn in mijn rug. Maar guess what: vandaag voelt mijn dekselse rug veel beter dan de maanden voor de massage. Een beetje een reactie dus, de afgelopen dagen, maar sinds vandaag voel ik het effect echt heel goed. I’ll be back, al was het maar omdat zo’n uurtje af en toe alleen uw eigen lijf laten verzorgen vreselijk veel energie geeft.

Ze staat voor mij bij onze vaste apotheek, en geeft haar bestelling door in gebroken Engels. Een grote, gitzwarte mevrouw, met een al even grote glimlach. In een echt donker gezicht vallen blinkend witte tanden natuurlijk nog meer op, maar ze lacht wel degelijk heel breed. En klaterend luid. Na koetjes, kalfjes en dafalgan haalt ze een enveloppe uit haar tas.
Could you help me with this? I don’t understand.
De apotheker bekijkt de brief en fronst een wenkbrauw bijna tegen haar haarlijn aan. Ze zoekt en draait en zegt “I’m looking for a phone number where you can get more information. No there’s no phone number. Hm.”
Ze kijkt me vragend aan en geeft me de brief. Dat is toch wat ik denk dat het is neen?

Yup. It is.
Ze kijkt wat verbaasd als we haar uitleggen wat in de brief staat.
Yes, i know i have to vote. Oh, the letter is not about the election? It is? I have to *work* on election day? And what do I have to do? Take passports and check lists? In Nederlands?

Well. Euhm. Ok.

Als ze de apotheek verlaat hoor ik haar klaterend schateren op de stoep. En ik vind het jammer dat ik niet op de VIP-school moet stemmen.