Mensen die hier al een tijdje rondhangen weten dat deze zomer bijzonder druk was ten huize i. en lief: niet alleen trokken wij naar Peru voor een bezoek aan los gringos en bestendigden we onze relatie door in zonde te gaan samenhokken, tussendoor figureerden we ook als ceremoniemeester en chauffeur op de trouw van ons Lien en haar Peetjer. Splendid times were had by all, die dag.
Dat van dat chauffeur spelen, dat kwam natuurlijk door Lief zijn onovertroffen Toyota. 27 jaar oud, volledig nutteloos wegens we mogen er niet mee rijden na zonsondergang en meer dan 30 km van huis, maar wel de leukste auto van de hele straat. Wat zeg ik? Van de hele stad!
Uit Peru hadden we stickers meegebracht die Lief daar samen met vriend J. veroverd had op een marktje in de buurt van Lago Titicaca, daarbij geholpen door een fietstaxi-meneer en hun eigen onnozeliteit.
De stickers werden op de toyota gekleefd, en sinds die dag hebben we the coolest ride in town (zie ook hier en alhier).

Gisterenavond mochten we dat nog eens bevestigd zien op een bedankingsetentje ten huize pasgetrouwd (zeer lekker, trouwens. Waarvoor dankuwel Lientje.). De trouwalbum is helemaal schitterend geworden en de toyota maakt het allemaal nog een beetje rock’n roll ook. Misschien moeten we een ceremoniewagen-bedrijfje starten ofzo.

Foto’s allemaal door meneer Pieter Baert.

Ik heb een zomerjurk aangetrokken om te vieren dat de lente er eindelijk is. Ons huis is zuidwaarts geörienteerd, dus krijgen wij bij de minste zonnestraal de indruk dat het tropisch warm is buiten. Een illusie die ik koester.
Het raam staat open en ik hoor meeuwen praten boven het water. De kat strekt zich uit en spint een beetje. Als ik mijn ogen sluit, dan is het hoogzomer en vakantie.

En ik heb dus een zomerjurk aangetrokken, eentje met veel kleur en zelfs wat voorzichtig bloot aan de halsuitsnijding. Het is een gematigd optimistisch exemplaar: niet te kort en met een klein mouwtje, maar toch onmiskenbaar een zomerjurk.
Ik draag er laarzen onder in plaats van slippers uit realiteitszin. Maar hoewel mijn benen nog winterswit zijn, draag ik voor het eerst dit jaar geen nylons.

Mijn jurken en ik, wij zijn klaar voor de lente.

Deze week was vriendin B. hier en toen wij na het eten op de sofa een beetje aan het praten waren over leven, liefde, verre oorden en genetica; merkte ik dat B. naar onze kat keek (die een eindje verderop zat) en haar ogen dichtneep. Waarna de kat hetzelfde deed. En vriendin B. opnieuw. Ik vond dit een bijzonder grappig zicht. Het bleek echter niet zo bijzonder, want volgens B. doen alle katten dat en is het dichtnijpen van de ogen hetzelfde als zeggen “ik wil vriendjes zijn” of “all is good”.
Kijk, dat wist ik nu niet zie. Ik heb nooit kattentaal geleerd. Wij hadden wel de laatste weken opgemerkt dat Boogie heel vaak met zijn ogen knipperde, zo erg zelfs dat ik erover dacht om naar de dierearts te gaan, omdat ie misschien een een onsteking had ofzo.
Silly me.

Sinds die avond begroeten Boogie en ikzelf elkaar met ooggeknipper. En als ik zit te werken en hij ligt een eindje verder in de zon, dan communiceren we op die manier.

U moet het ook een keer proberen…