Ja!

leutigheid

Ja! Neen!

Soms.

Er zijn zo van die dagen dat een mens beter wegblijft van het internet. Gisteren gingen Michel en ik naar een repetitie van “Barbietrut” door Het Meisjeshuis, mij -zoals u ondertussen al weet- zeer genegen. Doel was een artikel op Het Project, over de voorstelling die ze zelf gemaakt hebben. We deden van fotograaf (dit zijn alvast die van Michel, de mijne volgen dit weekend)
We waren alletwee bijzonder vrolijk toen we daar buitenkwamen, op die repetitie. Het is ongelooflijk wijs om dat enthousiasme te zien. En de show die ze verkopen. En, voor mij dan, grappig om te zien hoe dicht hun echte persoonlijkheid toch altijd aanleunt bij “het gespeelde”.

Deze ochtend schreef ik dus een artikeltje, Michel plakte zijn foto’s erbij en het werd op het grote web gezwierd. Een uur later gaf ik een computerworkshop voor de jeugdwerkers van de Brugse Poort en schreef ik webadressen in het nota-boekje van Marieke. Deze namiddag zal ze die doorgegeven hebben aan de meisjes. En later vanmiddag of vanavond zal elk van hen waarschijnlijk vol verwachting op zoek gaan naar het artikel. De dames in kwestie staan immers niet zo vaak in de spotlight en ze vinden dat wel eens tof, zoals ieder kind waarschijnlijk.

En weet u wat ik nu zo vreselijk jammer vind? Dat deze commentaren de enige reacties zijn die onze lezers blijkbaar geven op dat artikel. En dat de meisjes dus enkel die reacties zullen lezen.

Ik word daar pissig van, echt waar. Het zijn kinderen godverdomme. Die heel hun hart in een voorstelling stoppen. Die daar hard aan werken en terecht trots op zijn. Moet dat nu echt, dat eeuwige cynisme? En die zure reacties? Is er nu echt niemand die beseft hoeveel deugd dat die kinders zou doen als iemand iets zou schrijven als “Wijs project, proficiat”?

Awel. Bij deze.

Dames, ik was zwaar onder de indruk van jullie repetitie, gisteren. Ik kom zaterdag kijken in de Kopergietery en ben ervan overtuigd dat ik dan ook weer helemaal trots zal zijn dat ik jullie ken!
Een dikke proficiat en een hoedje af voor Dominique en Habiba. You rule.

nah.

PS: Morgen, 15h. Kopergietery. Voor maar 2,5 euri.

En al Ja!

Mededelingen.

Aan alle Knack-lezers.
Een röntgenapparaat uit de jaren ’60. Lelijk dat dat is. En groot. Dat kan vanzeleven niet door de deur hier. Bij geen enkel normaal mens, trouwens.
Wij zoeken dat dus niet om het in ons interieur te integreren. Niet. Wat mijn lief ook moge beweren in de Weekend Knack van deze week.

Aan de mevrouw die het interview mailsgewijs afnam.
Never trust a comedian. Als ze de kans zien om onnozeliteiten uit te steken, dan zullen ze die kans met beide handen grijpen. Ge moet daar mee opletten, anders hebben ze u liggen.

Aan Lief
Haal die zelfgenoegzame grijns van uw gezicht. Ge zijt grappig, ja.

Update: scan van het artikel op het weblog van mijn lief.

Ja!

Maud.

Na Leon, Anna en Helena is nu ook Maud geboren.

Proficiat voor de mama en de papa!
En ook wel een beetje voor Gringa M., voor het naamgenootje…

Ja!

Dakterras.

De avond valt, de eendjes zwemmen in het water richting sluis. Mensen joggen op het pad hier beneden en Santa Boogie verkent het dak van de buren.
Ik heb de zetel buiten gezet, speciaal voor de eerste zachte lente-avond. Mijn blote voeten rusten op het hout van het terras en naast me op de tafel staat een orchidee in botjes die bijna openbarsten. De druivelaar krijgt scheuten, de kruiden tieren welig.

Het is stil en zacht. Het draadloos internet doet zijn werk en ik ook: voor de examens, om precies te zijn.
Als ik naast mijn scherm kijk, zie ik de torens van Gent: de boekentoren, sint-baafs, sint-jacobs, het belfort, het gravensteen en het rabot.

Op zo’n avond denk ik: Gent, lieve mensen, is the best of all cities. Met geen stokken krijgen ze mij hier weg.