Ja!

leutigheid

Ja!

Voorbij.

Het is voorbij.
Hier beneden wordt gelachen en geroepen.
Ze zitten rond de tafel en kijken naar het kleine schermpje van de camera.
Ik ben pas thuisgekomen, maar de coach is er blijkbaar al anderhalf uur.

Dat betekent dat het voorbij is, zijn writer’s block. Ik had al een vermoeden, aangezien er de laatste weken weer overal papiertjes met gekrabbel en losse zinnen lagen. En ook omdat hij laatst opeens opstond toen we al een tijdje in bed lagen, om iets op te schrijven. Dat hij sinds enige tijd nogal afgeleid is en vaak peinzend voor zich uitstaart, dat gaf ook al goede hoop. Ik was het echter niet zeker: het had ook nog schijnvoorbijzijn kunnen wezen, want dat hebben we ook al eens gehad. Maar dan was de coach dus al weer weggeweest. Over een schijnvoorbije writer’s block kan je immers geen 90 minuten praten.

Dames en Heren,
Loebas, het nieuwe en eerste avondvullende programma van mijn lief, is aan de eindspurt naar de première begonnen. Er moest nog een half uurtje materiaal bij en dat wordt vanaf nu hier ten huize gecreëerd.
U kunt het resultaat in try-out zien deze zomer hier, hier, hier en hier. Of u kunt de premiere eind september afwachten…

Ja!

Het métier.

Gister, op het optreden van lief:
– Het jeugdhuis was piepklein
– Om de tien minuten passeerde er naast het raam een TGV
– Voor belichting had men een paar dansvloerspots van filter ontdaan en naar het podium gericht
– De boxen gingen kapot toen lief wou beginnen, dus moest hij onversterkt spelen
– Na een kwartier zakte het podium in elkaar, dus speelde hij op de grond verder

En toch, lieve lezertjes, gaf hij één van de meest kick-ass optredens die ik hem al zien geven heb. En dan denk ik de hele tijd, met een trotse grijns rond mijn lippen: dat is *mijn* liefke.