Mijn lief heeft een nieuwe voorstelling, Zwerm. Het is grappig, ik ben al eens gaan kijken, dus ik weet dat. En hij heeft schone muziekskes geschreven, hij zingt meer dan de vorige keer, en hij is er klaar voor. Er zit ook cameo van uw dienaar in een geluidsfragment, opgenomen hier thuis. Ik doe dus een beetje mee zelfs, deze keer.

Het behoeft geen uitleg dat dit één van die ultra-spannende weken is, hier thuis. Woensdag is er avant-premiere in Antwerpen (Er zijn nog kaartjes! Koop ze snel!) en vrijdag de première (Uitverkocht. Doe geen moeite.). Daarna begint de tournee, en is het schrijven even voorbij en is er weer wat meer tijd om kasten te maken voor in mijn gang, bijvoorbeeld. Hoera!

Voor de volledige speellijst, check de website. Met veel liefde aanbevolen.

Ik ga dan de komende week eens schrijven over wat 2012 was voor mij. Of niet, dat kan ook, want 2012 was vooral het jaar waarin ik steeds minder moest van mezelf. Het was een beetje zoeken, en evenwicht vinden, en ik ben er allemaal nog niet helemaal uit, maar er is veel veranderd in mijn hoofd. Maar daarover later misschien meer.

Nu ga ik eens schoon lachen naar iemand uit het gezelschap en vragen om het haardvuur aan te steken, ga ik de venkelsoep opzetten en dan mijn verkleedkledij aantrekken. One of those nights, ja.

Een warm oudejaar gewenst, lieve lezers. Wees voorzichtig met de fonduevuurtjes, en zoen uw dichtsbijzijnde dierbaren om middernacht.

En daarna alvast een mooi en warm begin van 2013. Time for something new!

Dat het week van de friet is, kwamen ze bij de reclameregie te zeggen. En of wij daar misschien iets over wilden plegen. Het zal wel zijn, dat, maar dan alleen als we dat als excuus mochten gebruiken om frietjes te eten. Want zo zijn we wel.
Wij dus gisteren naar onze favoriete frituur, die overigens tot vrijdagavond — voor diezelfde week van de friet — de zogenaamde kleintjes aan 1 euro op uw plateau schept. Ik zeg zogenaamde, want u ziet op de foto een kleintje waar al een flinke schep in de puntzak van de Mini was verdwenen.

Geheel in het weekthema hadden wij een gesprek over de voorwaarden van een goeie frituur.
We kwamen tot:
* goeie frieten, goeie bicky’s, goeie tartaar en stoofvleessaus,
* proper en snel
* vriendelijke mensen
* Een plaats om ter plekke te eten.

Want, over dat laatste, wees nu eens eerlijk: frietjes zijn het lekkerste als ze net opgeschept zijn, en niet eerst tien minuten in van dat vettig papier hebben gezeten op weg naar huis. En ik zeg u, gewoon daar in de frituur, met man en kind, op een donkere herfstavond. Een kleintje met stoofvleessaus en tartaar, een frikandel special en een excuusslaatje: er zijn weinig dingen die daar aan kunnen tippen, van tijd tot tijd.

We rijden auto, zij achteraan, wij vooraan. Net 36 uur aan zee doorgebracht, iedereen relax. De grote mensen praten, het kleine mensje staart naar buiten en mengt zich plots.
– Oh mama. Ik moet nog iets.
– Wat moet jij, zoetjen?
– Ik moet jou nog de groeten doen van jouw collega’s.
– Euh. Ok.
(wij kijken elkaar niet begrijpend aan)
– Ja, van jouw collega’s mama. Veel groetjes.
– Ok dan. Waar heb jij mijn collega’s gezien, muis?
– Ah, op mijn school, mama. Weet jij dat dan niet? Die waren in mijn klasje, en die deden de groeten naar jou.

En plots valt hij. Hedendaagse Onderwijssystemen is een vak bij ons. De mini zit in een heul hedendaags systeem.

– Aah. Waren het mijn studenten, die je bedoelt? Zijn mijn studenten bij jou geweest?
– Ja-ha. Jouw collega’s.

Ze kijkt tevreden naar buiten.
Mijlpaal: mijn dochter heeft voor het eerst groeten van iemand aan mij overgebracht. Hoe cool is dat niet.

Dat ge, pompaf van een hele dag lesgeven, aan het station staat te wachten op een man met een gitaar. Het schema is strikt en uitgekiend: tot zes uur les, kwart na de muzikant afhalen, half zeven thuis, eten maken, eten opeten en om half acht de gasten. Ha.

En dan is er de nmbs, en een defecte goederentrein in Lokeren. 40 minuten vertraging, een telefoon naar huis en mijn lieve onwettelijke, die al de hele dag alles had opgeruimd en klaargezet en groenten had gesneden “komt gij anders naar huis, ik zal daar gaan wachten, dan kunt gij efkes relaxen en koken en al”. Eerst dacht ik: ja goed idee. En twee minuten later dacht ik: fuck it.

Want iedereen die zou komen die avond ziet ons graag. De meesten weten waar de glazen staan en een aantal kunnen zelfs blindelings een tandenstoker vinden in mijn schof, als dat van doen is. Het is niet alsof die raar zouden kijken als we misschien nog aan het eten zouden zijn als ze aankwamen. En dus werd ik zen.

Het was zo: we waren nog aan het eten. En het was niet erg of raar. Integendeel: de hele avond hing aaneen van de warme gezelligheid die alleen een bende hele fijne mensen kunnen brengen. De beste plaats om te zijn, zo bleek, ook als uw man in een orkaan zit of ge net een herdenking van uw collega hebt gehad.

Hij zong, de man met de gitaar. Bloedmooi, intens, grappig en ontroerend, zoals dat altijd gaat met Het Zesde Metaal. Maar deze keer gewoon op de poef in onze living, met onze stille maten eromheen. Ik luisterde, keek naar al die schone mensen, en slikte een kropke weg. Heerlijke, heerlijke avond.