Meneer O., die heeft ook een paar dagen op onze kat gelet, vorig weekend. En vandaag staat er een foto op zijn fotoblog van ons onkruid op het terras. (Het kruid is trouwens al veel gegroeid, op een dikke maand tijd.)

Ik mag maar hopen dat hij enkel dat heeft gefotografeerd en niet bijvoorbeeld mijn ondergoed.

…zijn wij hier.

*kijkt trots*

De voorbije dag hebben wij doorgebracht aan het zeetje. Lief moest daar namelijk optreden op Theater aan Zee. In de voormiddag had ik al telefoon gekregen van K., die aldaar de dagelijkse TAZ-gazette maakt (of zoals ze het daar noemen – alle woordspelingen nog aan toe- : de Tazette.). Of ik in de auto in de rapte mijn lief eens wilde onderwerpen aan “tien nooit eerder gestelde vragen” en daar dan tijdens de soundcheck even een neerslagje van wilde maken. Wat ik dus deed.

In de namiddag ook nog even naar Lava, een bodemonderzoek geweest van Studio Orka waarin onze goede vriendin en fantastisch actrice Katrien Pierlet alweer schitterde. Eén en ander resulteerde in een artikeltje voor Het Project.

‘s Avonds Han en Lief met veel succes een mooie voorstelling zien geven en na nog een snel pintje achteraf naar Knokke gereden, alwaar de mama en de papa op appartement zitten. Geslapen, gewinkeld, als een verwend kindje jas cadeau gekregen van mama en papa, gegeten en dan naar huis getuft.

En vanavond Tomatte Crevette! Olé!

Het Parkkaffee in Wondelgem is vandaag weer van start gegaan. In een ver verleden was dit één van mijn favoriete zomerplekjes, in augustus. Ik zag er ooit de grote Bram Vermeulen, in het avondlicht en aan zijn vleugelpiano, terwijl hij voor een ademloos luisterend publiek mooie liedjes zong. Ik word nog steeds een beetje emotioneel als ik eraan terugdenk, zo schoon dat dat was.
Ik dus op zoek naar mijn Bram-CD en die in de speler gepleurd. Zucht.

Ik schreef het in februari al een keer, maar ik kan het niet genoeg benadrukken: Rode Wijn is verdomme echt een beest van een nummer. Zoveel emotie. Zoveel drama. Zoveel eenvoudige en pakkende schoonheid. Dat iemand zoiets kan schrijven, daar ben ik nu eens jaloers op zie. (more…)

Straks ga ik naar de Makro. Ik wil namelijk zo’n ding waar ik mijn fotokaartjes kan in pleuren en waar 10.000 fotoots opkunnen. Voor als we nog eens op reis kunnen gaan, dat ik dan mijn laptop niet moet meezeulen. En er staat er zo eentje in reclame.

Nu wil het toeval dat ik nogal zot ben van de Makro.
Ik denk dat het komt door de enorme hoeveelheden van strak in het gelid staande producten. Ik hou nogal van herhaling en van symmetrie en zo’n rek met honderden plastiek verpakkingen met daarin telkens zes flessen van dezelfde douche-creme, allemaal mooi en netjes geordend: ik vind dat dus fantastisch staan.
Daarnaast mogen er in de Makro geen kinderen onder de twaalf jaar binnen, wat ik persoonlijk zeer bevorderlijk vind voor mijn winkelervaring. Geen gebleit en gejengel!
Tot slot geeft het kopen in bulk mij altijd het gevoel dat ik georganiseerd en economisch met het huishouden bezig ben. Ik spaar zowaar geld en tijd! Tegelijkertijd! Aangezien ik van nature noch economisch, noch georganiseerd ben, vervult winkelen in de Makro mij steeds met een ietwat misplaatste trots. Dat ik het toch wel allemaal goed geregeld heb. En dat is een fijn gevoel, zowaar.